Ψηθείτε να καταργήσουμε το «θα» ως λέξη

Γεμάτο υποσχέσεις το στόμα μας. Υποσχέσεις από και προς κάποιο τρίτο άτομο, υποσχέσεις που δίνεις προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Θα πίστευε κανείς πως σου δίνουν κίνητρο να τηρήσεις αυτό που είπες ότι θα κάνεις. Το κακό όμως είναι πως αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα γιατί οι περισσότερες υποσχέσεις δε δίνονται για να τηρούνται. Κι εδώ έρχεται το ερώτημα «Γιατί δεν μπορούν να κρατήσουν τις υποσχέσεις τους;». Εάν ρωτήσεις τον εαυτό σου γιατί δεν κρατάς το λόγο που δίνεις, ξέρεις την απάντηση; Η αλήθεια είναι πως οι πλείστοι δεν έχουν ιδέα. Είναι εύκολο να δίνεις υποσχέσεις. Καμιά φορά σε βοηθάνε για να αποφύγεις και καταστάσεις τύπου «Θα σου τηλεφωνήσω το απόγευμα». Το ερώτημα παραμένει όμως. Γιατί;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορούν να αποτρέψουν κάποιον από το να τηρήσει την υπόσχεσή του. Σε κάποιες περιπτώσεις δε φταίνε οι ίδιοι αφού υπάρχουν περιστάσεις όπου δεν είναι στο χέρι τους να κάνουν αυτό που είπαν ή οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν. Κύριος παράγοντας όμως, δεν παύει να είναι η δύναμη της θέλησης. Μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά ίσως να είναι και ο πιο περίπλοκος λόγος αφού η θέληση πρέπει να προέρχεται από το πείσμα που κρύβεις μέσα σου, το πείσμα ότι θα κάνεις αυτό που έχεις διαβεβαιώσει τον άλλο πως θα κάνεις για να είσαι εσύ εντάξει με τον εαυτό σου. Από την πιο απλή μέχρι και την πιο περίπλοκη υπόσχεση.

Ο δεύτερος λόγος, που συνδέεται άμεσα με τον πρώτο είναι ότι κανείς πραγματικά δε θέλει να βγει από το comfort zone του. Σήμερα ζούμε σε ένα κόσμο που καλώς ή κακώς η ευκολία είναι ζητούμενο. Δηλαδή εάν υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνεις κάτι, σίγουρα θα επιλέξεις τον πιο απλό κι αποτελεσματικό τρόπο να το πετύχεις με τη μίνιμουμ συμβολή. Το να επιλέξεις τον εύκολο τρόπο δεν είναι απαραίτητα κακό αφού δείχνει να είναι κατά κάποιο τρόπο σημάδι εξέλιξης. Καμιά φορά όμως αυτό αποτρέπει το άτομο να βγει από το καβούκι του και να κάνει κάτι περισσότερο εκτός από το άμεσα αναγκαίο ή απολύτως βατό.

Από το «Θα αρχίσω δίαιτα αύριο» στο «Θα σε βοηθήσω όταν το χρειάζεσαι» στο «Υπόσχομαι πως δε θα σε κρίνω» έγιναν όλα ανούσια αφού πλέον λέγονται και το αμέσως επόμενο λεπτό έχουν ήδη γίνει αέρας. Κι εδώ είναι που περιπλέκεται ακόμη περισσότερο το πρόβλημα γιατί αρχίζεις και διερωτάσαι ποια είναι εν τέλει η αξία μιας υπόσχεσης. Δημιουργούνται οι αμφιβολίες και ανασφάλειες. Αμφιβολίες ως προς λεγόμενα και μεγάλους στόχους κι ως προς τον εαυτό σου, αφού οι πρώτες υποσχέσεις που χάθηκαν στον κουβά, ήταν αυτές που ψιθυρίσαμε σε μας τους ίδιους. Στην τελική αξίζει να υπόσχεσαι αν δεν έχεις σκοπό να βγεις από το comfort zone σου; Ποιος είναι τελικά ο σκοπός ενός «θα»;

Ίσως για να κάνεις κάτι περισσότερο από αυτό που κάνεις έτσι κι αλλιώς, πρέπει να έχεις θέληση και να δεχθείς ότι θα χάσεις την άνεσή σου για λίγο απλά για να πραγματοποιήσεις την υπόσχεση που έχεις δώσει.  Σ’ έναν κόσμο όπου τα άτομα δε θέλουν να βγουν από το καβούκι τους γιατί απλά αισθάνονται οικεία και άνετα, οι υποσχέσεις έχασαν το νόημά τους. Οπότε, την επόμενη φορά που θα δώσεις μία υπόσχεση, βγάλε το «θα» από την πρότασή σου. Ας το βγάλουμε τελείως από τη ζωή μας, μπας κι αρχίσει να γεμίζει με όλα όσα είπαμε ότι θα κάναμε κι εν τέλει όντως τα κάναμε.