Δεν είναι κακό να λυγίζεις

Αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου, ακτινοβολείς αυτοπεποίθηση, στέκεσαι γερά στα πόδια σου και μπράβο σου! Τώρα θα γυρίσουμε απ’ την άλλη μεριά, διακριτικά, να λυγίσεις λίγο τα πόδια σου. Μα σε βλέπουμε τόσο καιρό να στέκεσαι έτσι μαρμαροκολόνα κι απορούμε πού τα βρίσκεις τα κουράγια. Δεν πιάστηκες απ’ την ορθοστασία; Δε μούδιασαν τα χείλη σου από αυτό το μόνιμο χαμόγελο; Δεν έχεις λίγο την ανάγκη να ξαποστάσεις απ’ το τρέξιμο; Να μπεις λίγο κάτω απ’ τα σκεπάσματα και να σβήσεις τα δυνατά φώτα που σε τυφλώνουν τόσο καιρό;

Ναι, να λυγίσεις, αυτό ακριβώς. Γονάτισε λίγο κι αποδέξου την ανθρώπινη φύση σου αναγνωρίζοντας ότι δεν μπορείς να είσαι πάντα δυνατός, ευτυχισμένος, προνοητικός κι απόλυτα ανεξάρτητος.

Κάνε το έστω από περιέργεια. Έχει τη γοητεία του να ανακαλύπτεις τα όρια του εαυτού σου αγγίζοντας πότε το ταβάνι και πότε το πάτωμα. Όταν οριοθετείς τις καταστάσεις γύρω σου, μπορείς να τις διαχειριστείς καλύτερα. Για φαντάσου να πέσεις απευθείας στο δάπεδο χωρίς να έχεις υπολογίσει την απόσταση. Ενώ αν μία, δύο, άντε τρεις φορές λυγίσεις λίγο, θα προσεγγίσεις το έδαφος με μεγαλύτερη ασφάλεια ή ακόμη καλύτερα δε θα προσκρούσεις καθόλου.

Το ζητούμενο όμως δεν είναι να μη λυγίσεις ποτέ δείχνοντας τις αδυναμίες σου, αλλά να το κάνεις για καταστάσεις κι ανθρώπους που το αξίζουν. Να βάζεις όσο μπορείς φίλτρο στο συναίσθημα και τις σκέψεις πριν τα αφήσεις να σε βλάψουν ανεπανόρθωτα. Πώς να μη στεναχωρηθείς όταν σε προβληματίζει ένα οικογενειακό θέμα, όταν κάποιος αγαπημένος σου φίλος δεν είναι καλά ή όταν η ερωτική σου σχέση φτάνει σε αδιέξοδο. Για πόσο μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος στο άκουσμα δυσάρεστων γεγονότων ακόμη κι όταν δεν αφορούν το κοντινό σου περιβάλλον; Όχι, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να μείνεις ατάραχος για πολύ. Το θέμα είναι για πόσο πολύ;

Βλέπεις είναι κι αυτή η ενοχή στη μέση, αυτή η τσιμπιά που σου δίνει η αρετή του αλτρουισμού που δε σε αφήνει σε ησυχία. Θα τρέξεις, θα προβληματιστείς, θα λυγίσεις κι εσύ δίπλα στους άλλους, γιατί ίσως καμιά φορά  χρειάζεται να γίνει έτσι. Γιατί κάποιοι άνθρωποι νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια όταν βλέπουν αυτή σου την πλευρά. Όταν ο άλλος δίπλα σου γονατίζει στρέφει το βλέμμα του προς τα κάτω. Όσο εσύ στέκεσαι από πάνω του, αγέρωχα, κοιτώντας ψηλά, οι ματιές σας δε θα συναντηθούν ποτέ.

Γι’ αυτούς τους ανθρώπους αξίζει να λυγίσεις τα πόδια, να ψάξεις το βλέμμα τους χαμηλά, πιάνοντάς  τους τα  χέρια και τραβώντας τους ψηλά. Οφείλεις να το κάνεις ακόμη κι αν δεν είναι στοιχείο του χαρακτήρα σου. Θα πρέπει να φορέσεις αυτά τα ξένα παπούτσια όσο και να σε στενεύουν συνοδεύοντας  το άτομο που αγαπάς σε αυτή την εκδήλωση που δεν είναι του γούστου σου.

Είναι λοιπόν αυτοί που σκύβεις για να τους σηκώσεις πάνω, μαζί σου. Είναι όμως και κάποιοι άλλοι που πιάνουν τα χέρια σου και σε τραβούν με όλη τους τη δύναμη προς τα κάτω. Που για τους δικούς τους λόγους απολαμβάνουν να σε βλέπουν σκυμμένο ή ακόμα χειρότερα στο πάτωμα σε αυτή την άβολη, ευάλωτη εμβρυακή στάση.  Με χαρά θα πατήσουν πάνω σου προκειμένου να σταθούν στα πόδια τους. Το σίγουρο είναι ότι αργά ή γρήγορα θα πέσουν γιατί το στήριγμά τους αναπνέει και τους χαλάει την ισορροπία.

Ξέρεις πότε και για ποιους λόγους χρειάζεται να λυγίσεις. Μπορεί να πιάστηκαν τα πόδια σου σε αυτή τη μόνιμη, διάταση, μπορεί να πρέπει να σκύψεις για να πιάσεις κάποιον που έπεσε ή ακόμη να «λύσεις» σπρώχνοντας παρακάτω κάποιον που έχει τυλιχτεί γύρω από τα πόδια σου σαν βαριά αλυσίδα. Ένα μόνο να θυμάσαι, οι άλτες πριν από κάθε άλμα τους λυγίζουν τα πόδια στην προσπάθειά τους να πηδήξουν πιο ψηλά. Να λυγίζεις λοιπόν, στοχεύοντας σε υψηλότερα προσωπικά ρεκόρ!