Γκρεμίζουν και ξανά χτίζουν απ’ την αρχή, ανοιγοκλείνουν πόρτες μέχρι να βρουν τη σωστή, δοκιμάζουν, γοητεύουν, πληγώνουν, ρισκάρουν, φωνάζουν, καταστρέφουν μα πάνω απ’ όλα αυτοκαταστρέφονται. Ποιοι είναι;
Είναι όλοι εκείνοι που θεοποίησες, τοποθετώντας τους σε γιγαντοαφίσες στο δωμάτιό σου. Οι περισσότεροι από αυτούς τους μύθους, που άφησαν το στίγμα τους σε κάθε μορφή τέχνης κι οι περισσότεροι δε βρίσκονται πια ανάμεσά μας. Ακολούθησαν, από νωρίς τις σειρήνες του μυαλού τους, χάθηκαν στη φαντασία τους και κάπου εκεί κρυμμένοι απ’ τον υπόλοιπο συντηρητικό κόσμο έκοψαν , πολλές φορές με τα ίδια τους τα χέρια, το νήμα της ζωής τους.
Είναι εκείνα τα παιδιά στο σχολείο, που ενώ είχαν όλα τα φόντα να αριστεύσουν, επέλεξαν είτε να φυτοζωήσουν σ’ όλα τα μαθητικά τους χρόνια είτε να υιοθετήσουν το ρόλο του αντιρρησία. Στην πρώτη περίπτωση τριγυρνούσαν ήσυχοι και μόνοι στα παρασκήνια και στη δεύτερη πρωταγωνιστούσαν σε κάθε λογής φασαρία. Οπότε, είτε τρόμαζες με το περιθωριακό στιλ τους είτε τους έδινες ψήφο για την εκλογή τους στο δεκαπενταμελές.
Ακόμη στο μυαλό σου, θα έρθουν εκείνοι οι συγγενείς εξ αίματος ή εξ αγχιστείας που σε κάθε κυριακάτικο τραπέζι αποτελούσαν αντικείμενο σχολιασμού. «Τι θα απογίνει;», «Μήπως να συμβουλευτούμε κάποιον ειδικό;», «Αυτός-ή δεν μπορεί να είναι αίμα μας», «Πώς τα έκανε πάλι έτσι;». Εσύ, στην άλλη μεριά του τραπεζίου, πάλευες να καταπιείς όσα άκουγες για την κρυφή σου αδυναμία. Ύστερα, στο δωμάτιό σου, χανόσουν στις απαγορευμένες νότες προσπαθώντας να χωνέψεις τα «κουτσομπολιά κατσαρόλας». Την επόμενη μέρα, από αντίδραση μπορεί να έγνεφες και μια καλημέρα με τα μάτια σε εκείνον τον μυστήριο συμμαθητή σου.
Μεγαλώνοντας αυτή η έλξη στο απαγορευμένο, πήρε άλλη αέρινη μορφή, αυτή του έρωτα. Οι σύντροφοι που πέρασαν ή προσπέρασαν τη ζωή σου χωρίς να κάνουν στάση. Όχι γιατί δεν ήσουν εσύ αρκετός, συνήθως αυτοί είχαν την ψευδαίσθηση ότι περισσεύουν παντού. Εισβάλουν για λίγο, κάνουν μερικές περιστροφές γύρω σου και γύρω απ’ τον εαυτό τους και μετά εξαφανίζονται στη δική τους μόνιμη δίνη, αφήνοντάς σου μια έντονη ανάμνηση για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Οι φίλοι είναι μια αλλιώτικη, μόνιμα ανοιχτή, πληγή. Τους έχεις αδυναμία χωρίς να ξέρεις τον ακριβή λόγο. Ζούνε στο απυρόβλητο κι έχουν το ακαταλόγιστο σε όλες τους τις πράξεις. Κάθε φορά που φωνάζουν «Πέφτω!», θες να είσαι δίπλα να τους κρατήσεις. Σε διώχνουν μακριά τους, αλλά εσύ πεισματικά μένεις δίπλα τους. Δεν μπαίνεις καν στον κόπο να ζητήσεις εξηγήσεις για τους παραλογισμούς τους, εξάλλου ξέρεις ότι δε θα στις δώσουν ποτέ.
Αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι που υπάρχουν γύρω σου ή συνυπάρχουν μέσα σου, μοιάζουν χαμένοι, ψάχνοντας το σκοπό, τον προορισμό, την ταυτότητά τους. Ακροβατούν σε τεντωμένο σκοινί. Αν αποφασίσουν να πέσουν, το κάνουν δίχως το προστατευτικό δίχτυ να τους περιμένει κι αυτό σε τρομάζει περισσότερο δημιουργώντας σου παράλογες ενοχές.
Μπορεί να αισθάνεσαι ενοχές που δεν το απέτρεψες να γίνει, που δεν είχες τις λύσεις στα προβλήματά τους. Αν όμως ισχύει ότι οι επιλογές μας αντικατοπτρίζουν τους εαυτούς μας, τότε μάλλον οι ίδιοι οι σωτήρες χρήζουν βοήθειας.
Τα άτομα με αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, τις περισσότερες φορές, έχουν βρει τον εαυτό τους και μάλλον όλες τις απαντήσεις πριν καν οι υπόλοιποι αρχίσουν την αναζήτηση. Δε χωράνε στα ίδια τους τα καλούπια και τα σπάνε διαρκώς. Μετά μόνοι τους μαζεύουν τα κομμάτια και τα φτιάχνουν πάλι απ’ την αρχή.
Ο αλτρουιστής είναι εκεί στο μάζεμα, φροντίζοντας τις πληγές, νιώθοντας δυνατός προσφέροντας τη βοήθειά του στον φαινομενικά αδύναμο. Έχει τις απαντήσεις πριν του ζητηθούν. Βλέπει το είδωλό του σε ξένους καθρέφτες, γιατί μεταξύ μας, θέλει κότσια να τραβήξεις το σεντόνι απ’ το δικό σου καθρέφτη!
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Κάββουρα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κατερίνα Κάββουρα
