Πόσο αλλιώς βλέπαμε τον έρωτα δέκα χρόνια πριν

Αν κάτσεις να συλλογιστείς τα «ποτέ» και τα «πάντα» καθώς κι όλες τις βαρύγδουπες δηλώσεις που έχεις ξεφουρνίσει στο παρελθόν, το πιο πιθανό είναι κι εσύ να γελάσεις με εκείνη την εκδοχή του εαυτού σου.

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν τα πίστευες τότε. Κάθε άλλο, γυρνώντας το χρόνο πίσω θυμάσαι πολλές στιγμές που υπερασπιζόσουν με υπερβολικό ζήλο τις απόψεις και τα θέλω σου. Λογικά το ίδιο συμβαίνει και τώρα, αλλά όχι σε όλους τους τομείς. Έχεις μεγαλώσει -λίγο-, οι ρυθμοί έχουν αυξηθεί -πολύ- κι η αντίληψή σου για το χρόνο είναι πιο ξεκάθαρη.

Ας  πούμε, αντιλαμβάνεσαι πλέον, ότι η ζωή σου έχει να κάνει περισσότερο με το παρόν και λιγότερο με το παρελθόν και το μέλλον. Δεν είναι ότι απαρνιέσαι το δέκα χρόνια μικρότερο, «εγώ» σου, απλώς έχεις δεχτεί τις αλλαγές που έχουν έρθει αυτά τα χρόνια, τις εμπειρίες και το μέτρο σύγκρισης που κάποτε δεν υπήρχε καν ως έννοια στο λεξιλόγιό σου.

Ένα απλό τεστ για να διαπιστώσεις τα παραπάνω  είναι μια κουβέντα με έναν άνθρωπο που βρίσκεται με το ένα πόδι στη δική του δεκαετία και με το άλλο ελαφρώς  περασμένο στη δική σου. Πιάστε και ξεσκονίστε ένα θέμα συζήτησης, παίζοντας το παιχνίδι «βρες τις διαφορές». Είστε δυνατοί παίχτες οπότε πρέπει να επιλέξετε κι ένα θέμα  υψηλών απαιτήσεων  που θα βασανίσει αρκετά το μυαλό σας και θα βάλει φωτιά στη γλώσσα σας.

Έρωτας, λέμε κι ήδη κλαίμε. Να ένα θέμα που απασχολεί τους πάντες με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Ενώ μένει σταθερό, στα τοπ θέματα προβληματισμού, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, ταυτόχρονα μεταβάλλεται τόσο πολύ ανάλογα με τη χρονική περίοδο και τις συνθήκες που το ζούμε.

Μιλάς, μιλάς και συμπέρασμα δε βγαίνει. Η προηγούμενη δεκαετία σου μιλάει για γλυκά  βλέμματα, αναψοκοκκινισμένα μάγουλα και για κάτι στίχους σε ροκ μπαλάντες. Σου περιγράφει το πρώτο φιλί ως την απόλυτη ερωτική εμπειρία. Δίνει μια άλλη διάσταση στην προσμονή, εξωπραγματική θα έλεγε κανείς. «Θα περιμένω να βρεθούμε ξανά το καλοκαίρι», ενώ βρισκόμαστε ακόμη στον Οκτώβρη.

Όλη η ύπαρξη του ερωτευμένου βρίσκεται σε τροχιά γύρω απ’ τον πλανήτη του έτερον ήμισυ, χωρίς την παραμικρή απόκλιση. Δύο ώρες συζήτησης, έχουν περάσει κι ακούς ένα μονόλογο βγαλμένο απ’ το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Οι  ροζ καπνοί έχουν μπουκώσει τα πνευμόνια σου χειρότερα απ’ τα τσιγάρα που έχεις καπνίσει όση ώρα ακούς το παραλήρημα του συνομιλητή σου.

Ως εδώ σκέφτεσαι, τα πράγματα πρέπει να μπουν στη θέση τους. Ξεκινάει λοιπόν η απέναντι δεκαετία την αντιπαράθεση. Δεν υπάρχει το ένα και μοναδικό ταίρι, θα υπάρξουν κι άλλα πολύ καλύτερα στη συνέχεια. Σταμάτα να αναλώνεσαι τόσο πολύ συναισθηματικά κι εγκεφαλικά για κάτι που έχει ημερομηνία λήξης. Πάψε να κλαις γιατί σε λίγο καιρό θα τα σκέφτεσαι και θα γελάς. Δεν κάνει για εσένα, εμπιστεύσου το έμπειρο μάτι του μεγαλύτερου, αυτός ξέρει.

Μα φυσικά και ξέρει, όχι όμως επειδή τα διάβασε κάπου ούτε επειδή κάποιος  του τα εξιστόρησε, αλλά επειδή τα έζησε. Αφέθηκε σε αυτή τη δίνη με απόλυτη άγνοια κινδύνου όπως ακριβώς κάνουν και τα παιδιά την ώρα του παιχνιδιού. Θέλουν τόσο πολύ να το ζήσουν  εκείνη τη στιγμή που ποσώς τους απασχολεί το χτύπημα και τα σημάδια στα γόνατα.

Έτσι ακριβώς κι οι μικρότεροι ερωτευμένοι –ναι, κι εσύ έτσι ήσουν– το ζουν όλο στον υπερθετικό βαθμό. Στην πορεία «καλουπώνουν» κάπως αυτό το πρώτο συναίσθημα. Δε θέλουν σημάδια στα γόνατα γιατί αρνούνται να γονατίσουν. Οι εμπειρίες  τους έμαθαν να μετρούν καλύτερα τις καταστάσεις. Όχι, επειδή ξύπνησαν ένα πρωί κατέχοντας το χάρισμα της ενόρασης, αλλά επειδή πέρασαν πολλά βράδια προσπαθώντας να γνωρίσουν τον εαυτό τους.

Αυτό ίσως κάνει τον έρωτα πριν δέκα χρόνια να μοιάζει τόσο θολός και μακρινός. Το γεγονός ότι τότε είχε να κάνει περισσότερο με τη δυάδα ενώ μεγαλώνοντας είναι θέμα μονάδας που προσπαθεί να συνυπάρξει με ένα δεύτερο άτομο. Σωστή και λάθος οπτική γωνία δεν υπάρχει παρά μόνο ο σωστός χρόνος να τα ζήσεις.

Λάθος είναι να ξεχνάς αυτή την ανάμνηση και να αποδοκιμάζεις αυτόν που το ζει τώρα σαν να μην υπήρξες ποτέ στη θέση του. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις αν βρεθείς σε αυτή την κουβέντα είναι να γυρίσεις το χρόνο πίσω, γελώντας με την καρδιά σου σε κάθε ανάμνηση. Ακόμη καλύτερο δε, να πάψεις να υπέρ προστατεύεις  τους εκκολαπτόμενυς ερωτοχτυπημένους.

Είναι τόσο ανούσιο όσο η προσπάθεια σου να εξηγήσεις σε ένα μωρό που κλαίει, βγάζοντας το πρώτο του δοντάκι, το ρόλο του οδοντογιατρού. Δεν καταλαβαίνει καν τι είναι το δόντι, πόσο μάλλον τις θεραπευτικές ιδιότητες του σφραγίσματος.