«Στις ομορφιές σου είσαι σήμερα!», μουρμούρισε πίσω από ένα σαρδόνιο χαμόγελο η παλιά σου γνωστή εκείνο το πρωινό. Λίγο πριν το πάρεις πάνω σου, ρίχνεις μια ματιά στο τζάμι του βαγονιού κι εύχεσαι να ανοίξει τώρα η πόρτα του μετρό και να εξαφανιστείς στα έγκατα της γης.
Άθλιο μαλλί, χάλια ντύσιμο βγαλμένο απ’ το βεστιάριο παραγωγής Bollywoοd δεν έχεις και πολλά να της απαντήσεις πέρα από ένα ταπεινό «ευχαριστώ». Ναι, μπορεί οι μαύροι κύκλοι κάτω απ’ τα μάτια να σε κάνουν να μοιάζεις μ’ ένα γλυκό, ξενυχτισμένο ρακούν, αλλά τη συγκεκριμένη δε τη θυμάσαι κι ιδιαίτερα φιλόζωη. Καταλήγεις λοιπόν, με μια δεύτερη ανάγνωση, ότι αυτό που άκουσες ήταν ειρωνικό σχόλιο κι όχι κομπλιμέντο, όπως ήθελες να πιστέψεις.
Μάλιστα. Τώρα τι κάνεις; Τα βάφεις μαύρα και κατεβαίνεις άρον-άρον στην επόμενη στάση, τη βουτάς απ’ το μαλλί και την αφήνεις κουρούπα ή την αγνοείς βουλώνοντας πάλι τα αυτιά σου με τα ακουστικά του κινητού; Μπορείς βέβαια, να μείνεις στο αρχικό σου -ευχαριστώ- ή ακόμη καλύτερα να γελάσεις και να αστειευτείς εσύ πρώτος με την εμφάνιση σου.
Γιατί, αν κάτσεις να αναλογιστείς, πόσοι άνθρωποι καθημερινά ρίχνουν στα λόγια τους αυτό το πέπλο της δήθεν ευγένειας, για να κρύψουν την έμφυτη ειρωνεία και το σαρκασμό των λόγων τους θα λωλαθείς τελείως. Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος πανικού. Αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, χαλάρωσε κι απόλαυσε το.
Άλλωστε δεν είναι πάντα εύκολο ν’ αποφύγεις το αιχμηρό comment που σε έχει βάλει στόχο. Την ίδια μέρα που σε ειρωνεύτηκε η μαντάμ με το «καλημέρα» μπορεί να πας στο γραφείο και να φας τη δεύτερη σφαίρα απ’ το συνάδελφο ή τον εργοδότη. Εκεί είναι δουλειά και τα πράγματα είναι πιο σοβαρά, άρα σίγουρα για έναν μικρό σαρκασμό, δεν μπορείς να πάρεις το καλάσνικοφ ανοίγοντας πυρ.
Θες να πιάσουμε τις δημόσιες υπηρεσίες ή την ταμεία του σούπερ μάρκετ που η πλειοψηφία τους σε φέρνει στα όρια σου μ’ ένα μόνο βλέμμα; Έχεις αρκετά χαρτομάντιλα πάνω σου για να σου θυμίσω το σαρκαστικό γελάκι του έρωτα σου στο τελευταίο καβγαδάκι ή θα πνιγούμε στα δάκρυα; Βλέπεις, όμως, είναι κι αυτά τα προσχήματα που έχουν πιαστεί οι ώμοι μας να τα κρατάμε.
Μια λύση για να ξεπιαστούμε θα ήταν να ξανασκαρφαλώσουμε όλοι μαζί στα δέντρα και ν’ αρχίσουμε τις μπανάνες. Όμως είναι πολλά τα χρόνια εξέλιξης και συνηθίσαμε στα παπούτσια και το junk food. Άρα αφού τη γουστάρουμε την εξέλιξη, ας χρησιμοποιήσουμε αυτό που μας κατέβασε απ’ τα κλαδιά.
Λέγεται ευφυΐα, δεν έχει λίγο ή πολύ, απλώς θέλει δουλειά. Αυτός που επιλέγει να είναι είρων προσβάλλοντας τους γύρω του είναι σε λίγο καλύτερη μοίρα απ’ τον κουτό που ναι μεν έχει φαιά ουσία στο κεφάλι του, αλλά αρνείται να την επεξεργαστεί. Ο δεύτερος χαρακτηρίζεται κι ως «ανίκητος», αφού με κάποιον που έχει παραιτηθεί, κυρίως απ’ το διάλογο, δεν είναι και πολλά αυτά που μπορείς να συζητήσεις.
Όλοι έχουν μια αλήθεια μέσα τους κι ίσως κάτι όμορφο, καλά κρυμμένο. Μπορεί αυτή η προσωπική τους αλήθεια να τους βάζει σε θέση επίθεσης ή σε θέση άμυνας αντίστοιχα. Η πραγματική ευφυΐα βρίσκεται στη δυνατότητα του καθένα να επιλέγει το διάλογο, όχι τον έντονο, αλλά τον παραγωγικό με το αλισβερίσι των επιχειρημάτων.
Στην ειρωνεία ν’ απαντάς με χαμόγελο, το σαρκασμό να τον προλαβαίνεις με αυτοσαρκασμό και την προσβολή να την καλύπτεις με δυνατό γέλιο. Όσο πιο δυνατό το γέλιο, τόσο πιο δύσκολο να φτάσει στ’ αυτιά σου!
Επιμέλεια κειμένου Κατερίνας Κάββουρα: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Κατερίνα Κάββουρα
