Αφανείς ήρωες που αξίζουν κάτι πέρα από τα βλέμματά μας

Κυριακή απόγευμα στην καφετέρια. Δίπλα σου, περνά ένας κύριος ο οποίος σπρώχνει ένα αναπηρικό καροτσάκι πάνω στο οποίο κάθεται ένα παιδί. Και συνταράζονται τα μέσα σου. Ρίχνεις ένα βλέμμα συμπόνιας και επιστρέφεις ξανά στο βιβλίο που διάβαζες, στην παρέα σου, στον υπολογιστή σου, ή συνεχίζεις το τηλεφώνημά σου. Ένα βλέμμα συμπόνιας, σε ένα παιδάκι με το γονιό του πριν στραφούμε ξανά στις ασχολίες μας. Και τι επιτελεί αυτό άραγε;

Πατάω λοιπόν εδώ μια παύση και γυρνάω λίγο πίσω τη σκηνή. Να σκεφτούμε δυο λεπτά. Να επικεντρωθούμε σε μία διάσταση αυτού του πολυδιάστατου ζητήματος. Να επικεντρωθούμε λίγο, όχι τόσο σε αυτά τα παιδιά αλλά σε αυτούς που βρίσκονται πίσω, στο παρασκήνιο. Στους γονείς, που έχουν το ρόλο του κομπάρσου και του πρωταγωνιστή ταυτόχρονα. Στους γονείς, των οποίων το βλέμμα δεν είναι απλά ένα στιγμιαίο δείγμα συμπόνιας. Αντιθέτως, είναι συνεχώς άγρυπνο και στραμμένο εκεί ημέρα και νύχτα γιατί τους είναι πολυτέλεια το να γυρνάνε σε οποιαδήποτε άλλη ασχολία.

Αυτό λοιπόν, που για το γονέα ενός άλλου παιδιού είναι μια απλή ρουτίνα, μια απλή καθημερινότητα και πολλές φορές μια διασκεδαστική διαδικασία, για τους γονείς στους οποίους αναφερόμαστε, αποτελεί μια χρονοβόρα, δύσκολη και πολλές φορές εξαντλητική διαδικασία. Ας σκεφτούμε λίγο πρακτικά, τι χρόνο απαιτεί το ντύσιμο, το μπάνιο, το τάισμα, ή η ετοιμασία των παιδιών για μια Κυριακάτικη απογευματινή βόλτα. Ο χρόνος που απαιτείται ίσως να είναι διπλάσιος ή και τριπλάσιος, όπως επίσης και η κούραση, η οποία δεν περιορίζεται μόνο στη σωματική. Πού πιστεύεις λοιπόν πως βοηθάει το συμπονετικό δικό μας βλέμμα; Μήπως μια μικρή μας κίνηση, ακόμη κι αν δε συνοδευόντανε από οτιδήποτε άλλο, θα είχε να πει περισσότερα;

Αυτοί οι γονείς θα μπορούσαν κάλλιστα να ονομαστούν οι ήρωες της διπλανής μας πόρτας. Γιατί όπως ο ήρωας βάζει το προσωπικό του συμφέρον σε δεύτερη μοίρα, έτσι κι αυτοί παύουν να κοιτάζουν τον εαυτό τους και προσφέρουν την πρώτη θέση αλλού. Όπως ο ήρωας εστιάζει στα ιδανικά για τα οποία αγωνίζεται και δε μεμψιμοιρεί για τις κακουχίες που αντιμετωπίζει, έτσι και αυτοί εστιάζουν στο να δώσουν την αγάπη τους και τη φροντίδα τους στα παιδιά τους αψηφώντας δυσκολίες και εξάντληση. Όπως ο ήρωας δέχεται βλέμματα θαυμασμού και όλοι πασχίζουν να του προσφέρουν ακόμη και τη μικρότερη βοήθεια, ανοίγοντας ας πούμε μια πόρτα -όχι επειδή θεωρούν πως δεν μπορεί αλλά επειδή το νιώθουν τιμή τους να του προσφέρουν- έτσι και αυτά τα άτομα εκτιμούν ειλικρινά την κάθε μικρή μας κίνηση που έρχεται από αγνά κίνητρα.

Τι κάνουμε όλοι εμείς λοιπόν, για αυτούς τους ήρωες; Μας ανήκει κάποιος ρόλος σε αυτόν τον αγώνα;

Μια ματιά στα βιβλία ιστορίας αρκεί, για να διαπιστώσεις ότι αυτά δε γράφουν μόνο για εκείνους που κέρδισαν τις μάχες. Τα βιβλία ιστορίας, γράφουν ακόμη και για αυτούς που συμπαραστάθηκαν στους ήρωες και στον αγώνα τους. Για αυτούς που τους βοήθησαν και ίσως ακόμα και με απλές χειρονομίες έβαλαν ένα λιθαράκι να γίνει ο δρόμος τους πιο εύκολος, ή μάλλον λιγότερο δύσκολος. Η ιστορία, απαξιώνει επίσης όσους στάθηκαν εμπόδιο στον αγώνα των ηρώων της. Όσους με πράξεις και παραλείψεις, είτε μικρές είτε μεγάλες, στάθηκαν τροχοπέδη σε αυτούς.

Οι ήρωες της διπλανής μας πόρτας, δε ζητάνε τον οίκτο μας! Είναι άνθρωποι οι οποίοι αγαπούν τα παιδιά τους και απολαμβάνουν κάθε στιγμή μαζί τους χωρίς να γογγύζουν για αυτό. Το μόνο που ζητάνε από όλους εμάς είναι κατανόησή μας να γίνεται φανερή μέσα από τις κινήσεις μας. Ή έστω οι πράξεις μας να μη γίνονται τροχοπέδη στον αγώνα τους, είτε σε πρακτικό είτε σε ψυχολογικό επίπεδο.

Ο φόρος τιμής σε αυτούς τους ήρωες δεν είναι στεφάνια και χαιρετισμοί σε μνημεία. Δεν είναι βαρύγδουποι λόγοι σε επετείους. Δεν είναι τα βλέμματα συμπόνιας, ούτε οι αναρτήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τη διεθνή ημέρα αυτισμού και τη διεθνή ημέρα για το σύνδρομο down. Ο φόρος τιμής σε αυτούς τους ήρωες είναι καθημερινές μικρές ή μεγάλες πράξεις μας.

Την επόμενη φορά που θα δεις έναν γονέα να σπρώχνει ένα αναπηρικό καροτσάκι, σήκω και άνοιξε την πόρτα να περάσει. Βγες έξω στη βροχή αν χρειαστεί και άνοιξε την ομπρέλα σου πάνω από το παιδί. Θα το εκτιμήσει. Την επόμενη φορά που θα δεις ένα παιδάκι που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα να ταλαιπωρείται μαζί με το γονέα του σε κάποια ουρά αναμονής, δώσε τους τη θέση σου. Μην περιμένεις τον υπάλληλο να πει πως έχουν προτεραιότητα. Κάνε το εσύ! Την επόμενη φορά που ένα τέτοιο παιδάκι θα πλησιάσει το δικό σου για να παίξουν σε ένα παιδότοπο ή σε ένα πάρκο, μην πάρεις το παιδί σου από το χέρι και μην αγχωθείς. Άσε τα να παίξουν. Γονάτισε και παίξε κι εσύ μαζί τους. Γέλασε μαζί τους. Χαμογέλασε και στο γονέα φιλικά, όχι συμπονετικά. Και φυσικά, πριν αφήσεις το αυτοκίνητό σου σε πεζοδρόμιο, ή σε χώρο στάθμευσης ή ράμπα ΑΜΕΑ, σκέψου. Γενικά σκέψου! Αν ήσουν στη θέση αυτών των γονέων τι θα ανέμενες από τους άλλους; Βλέμματα ή πράξεις; Σκέψου… τι θα ήθελες να γράψει για εσένα η ιστορία;