Αν θες να διαλύσεις κάποιον δώσ' τα όλα κι ύστερα πάρ' τα πίσω

Είναι στιγμές σε αυτήν τη ζωή που θα σου δοθούν τα πάντα και είναι στιγμές που θα σου τα πάρουν όλα πίσω. Θα σου δοθούν πράγματα που δε ζήτησες και δεν επιδίωξες ποτέ. Θα σου δοθούν κι άλλα που ονειρεύτηκες και για τα οποία πάλεψες, ξαγρύπνησες και πόνεσες. Θα θεωρήσεις κάποια από αυτά ως δώρα και κάποια άλλα ως απόκτημα, αγορασμένα με ιδρώτα. Μα η πικρή αλήθεια είναι πως όλα είναι δανεικά.

Είτε μιλάμε για εξουσία, είτε μιλάμε για αγάπη, για ελευθερία, χρήματα ή για οτιδήποτε άλλο δεν είχες και σου δόθηκε και έμαθες να ζεις με αυτό, η πιθανότητα απώλειάς του θα είναι πάντα υπαρκτή. Η απώλειά του δε, μπορεί να αποδειχθεί ακόμη και καταστροφική. Γιατί αν θέλεις να διαλύσεις κάποιον, δώσε του τα πάντα κι ύστερα πάρε τα όλα πίσω.

Ο άνθρωπος είναι ον προσαρμοστικό. Όποιες και αν είναι οι συνθήκες της ζωής του θα προσαρμοστεί σε αυτές. Αυτός που γεννήθηκε σκλάβος, αυτός που δεν έλαβε ποτέ αγάπη και αυτός που μεγάλωσε μέσα στη φτώχια, θα προσαρμοστεί και θα ζήσει με αυτές τις περιστάσεις, γιατί δε γνώρισε κάτι άλλο. Παρόμοια, ο ελεύθερος που έγινε σκλάβος, αυτός που κάποτε αγαπήθηκε πολύ και τώρα είναι μόνος και ο πλούσιος που έγινε φτωχός θα προσαρμοστούν στις νέες τους περιστάσεις και θα επιβιώσουν.

Υπάρχει όμως μια μικρή, μα τόσο σημαντική, διαφορά στις δύο πιο πάνω ομάδες ανθρώπων. Αν και οι δύο θα προσαρμοστούν στα δεδομένα της ζωής τους, εντούτοις αυτοί που ποτέ δεν είχαν, μαθαίνουν να ζουν με αυτό, ενώ αυτοί που είχαν και έχασαν, μαθαίνουν απλά να επιβιώνουν. Γιατί μαζί με την απώλεια του αποκτήματος συνήθως χάνεται και η χαρά, η θέληση, η θετικότητα και η ελπίδα. Κυρίως η ελπίδα. Διότι ο μη έχων, πάντα θα ελπίζει να αποκτήσει. ενώ αυτός που είχε και έχασε θα νιώθει ξοφλημένος. Ο μη έχων θα βρίσκεται πάντα στην αφετηρία μιας ζωής που δικαιούται να ονειρεύεται ενώ αυτός που είχε και έχασε θα είναι πάντα στο τέλος μια ιστορίας που θα νιώθει ότι δεν μπορεί να ξαναζήσει.

Όταν ο άνθρωπος παίρνει, γιγαντώνεται. Τρέφεται από αυτό. Νιώθει σημαντικός. Αποκτά δύναμη, αυξάνεται η αυτοπεποίθησή του και καλύπτονται τα συναισθηματικά κενά του. Κι αυτό που έγινε πλέον κτήμα του, το απαιτεί, το διεκδικεί και το υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια σαν μέρος του εαυτού του. Σαν να το είχε από πάντα. Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα επιστρέψει στην πρότερη ζωή του και το μόνο που σκέφτεται είναι πώς να πάρει ακόμα πιο πολλά. Σαν ένας Ίκαρος που γεννήθηκε για να περπατά στο έδαφος αλλά του δόθηκαν φτερά για να πετάξει. Δε θα αρκεστεί λοιπόν ξανά σε περιπάτους. Θα ανέβει όλο και πιο ψηλά, αγνοώντας ότι όσο απομακρύνεται από το έδαφος και την πραγματικότητα τόσο πιο επίπονη θα είναι και η πτώση του, όταν αυτός που του έδωσε τα πάντα αποφασίσει να τα πάρει όλα πίσω.

Μάθε λοιπόν να ζεις χωρίς να εξαρτάται η ευτυχία σου από αυτά που σου δίνουν άλλοι. Σταμάτα να χτίζεις τη ζωή σου σε δανεικά θεμέλια. Πάρε αυτά που σου δίνονται και απόλαυσέ τα όσο ακόμη τα έχεις κι όταν έρθει η ώρα να σου τα πάρουν πίσω, σαν ένας σύγχρονος Μάρκος Αντώνιος «πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, άλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις».