«Εγώ σου τα έλεγα…»
Σε μια σχέση, λίγες εκφράσεις ενοχλούν τόσο, όσο αυτή. Ή καλύτερα, λίγες εκφράσεις ενοχλούν όπως αυτή. Ιδίως αν όντως μας τα έλεγε κι εμείς δεν ακούγαμε. Μια φράση μαχαιριά κατευθείαν στην καρδιά του εγωισμού και της υπερηφάνειας μας. Γιατί κάποιες φορές, όταν τα έχεις θαλασσώσει, το να σου λέει ο σύντροφός σου ότι θα μπορούσες να το αποφύγεις αν τον άκουγες είναι μεγαλύτερη συνέπεια από τη ζημιά που προκλήθηκε από τη λανθασμένη απόφαση αυτή καθαυτή. Λειτουργεί όπως το καυτό λάδι, που μπορεί να πέσει πάνω σου κι εσύ να στεναχωρηθείς πιο πολύ για το αγαπημένο σου πουκάμισο που βγήκε άχρηστο, παρά για το έγκαυμα τρίτου βαθμού που πιθανότατα θα σου αφήσει και σημάδι.
Αν λοιπόν δε θέλoυμε η σχέση να καταλήξει ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι, όπου ο ένας προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλον ως προς το ποιος κάνει τις καλύτερες επιλογές και ποιος παίρνει τις καλύτερες αποφάσεις, καλό θα ήταν η συγκεκριμένη φράση να διαγραφεί από τον σκληρό δίσκο του λεξιλογίου μας. Η αλήθεια είναι πως ως σοφώς σκεπτόμενα και νοήμονα όντα, η φράση «εγώ σου τα έλεγα» θα έπρεπε να μας ωθεί ώστε την επόμενη φορά που θα κληθούμε να κάνουμε μια επιλογή, να ακούσουμε την άποψη του συντρόφου μας και να τη λάβουμε σοβαρά υπόψη. Έλα όμως που όταν τραυματιστεί ο ανθρώπινος εγωισμός και η ανθρώπινη υπερηφάνεια, τραυματίζονται μαζί τους και η σοφία και η νοημοσύνη. Διότι αυτά τα δύο χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης, ο εγωισμός και η υπερηφάνεια, μοιάζουν με τα χρήματα στην τσέπη του τζογαδόρου. Όσο αυτά μειώνονται, η καθαρή σκέψη εξαφανίζεται και το κυρίαρχο αίσθημα πλέον είναι να τα αποκτήσεις πίσω διπλά. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πεις στον σύντροφό σου μια αντίθετη γνώμη, θα το δει ως μια ευκαιρία να ρεφάρει. Θα κάνει ξανά του κεφαλιού του και θα εύχεται να είναι σωστός, όχι τόσο για να καρπωθεί τα οφέλη μιας ορθής απόφασης, αλλά για να ανοίξει τον δικό του σκληρό δίσκο και να σου πει «ευτυχώς που δε σε άκουσα».
Αν όμως αυτό που σε ενδιαφέρει είναι να κερδίζεις πόντους στα μάτια του συντρόφου σου και να χτίζεις τη σχέση αντί να τη χαλάς, αντιστάσου στον πειρασμό να του τρίψεις στη μούρη ότι εσύ «του τα ‘χες πει», όταν κάνει μια λάθος επιλογή με την οποία εξ αρχής διαφωνούσες. Μήπως δε θυμάται ότι του τα έλεγες; Φυσικά και το θυμάται! Μήπως δεν ξέρει ότι τα θαλάσσωσε; Το ξέρει πιο καλά απ’ όλους! Η σιωπή σε αυτές τις περιπτώσεις, ή ακόμη καλύτερα το να πεις φράσεις όπως «δεν πειράζει, κάποτε όλοι πέφτουμε έξω στις αποφάσεις μας» είναι μικρά κλειδιά που ανοίγουν μια πόρτα για το ακατόρθωτο. Καταφέρνουν σαν συμπεριφορές να στηρίζουν αντί να κατεδαφίζουν. Είναι σαν να λες στον σύντροφό σου «εγώ είμαι εδώ να σου λέω την άποψή μου, αλλά σε στηρίζω όποια απόφαση κι αν πάρεις τελικά». Δεν αφαιρείς από την αξιοπρέπειά του, δεν αίρεις την εμπιστοσύνη σου από το πρόσωπό του και το σημαντικότερο, αναγνωρίζεις το δικαίωμά του να αποφασίζει αλλά και εκείνο του να κάνει λάθος επιλογές.
Η πιο πάνω τακτική ανεβάζει κατά πολύ τις πιθανότητές σου, την επόμενη φορά που ο σύντροφός σου θα πρέπει να κάνει μια επιλογή για κάποιο ζήτημα, να λάβει σοβαρά υπόψη τη δική σου άποψη. Γιατί πλέον λειτουργείτε ως ομάδα και το ζητούμενο είναι να παρθεί η καλύτερη απόφαση για εσάς και τη σχέση σας. Δε λειτουργείτε σαν αντίπαλοι, οι οποίοι προσπαθούν να γεμίσουν το καλαθάκι τους με περισσότερα σωστά από τον άλλον για να κερδίσουν την πίστα. Δε φέρεστε σαν ανταγωνιστές που προσπαθούν να αποδείξουν ποιος είναι ο πιο έξυπνος, ο πιο προνοητικός και ο πιο διορατικός.
Και στο κάτω-κάτω αν είσαι έτοιμος να πεις «εγώ σου τα έλεγα» κάθε φορά που είχες δίκιο, είσαι έτοιμος να πεις και «ευτυχώς που δε με άκουσες» κάθε φορά που είχες άδικο;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Γιώργος Μαυρογιάννης
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
