Το πιο γλυκό είδος συναλλαγής είναι αυτό μεταξύ δύο ερωτευμένων συντρόφων. Δίνεις αγάπη και παίρνεις αγάπη. Παίρνεις σεβασμό και δίνεις σεβασμό. Αδειάζεις γεμίζοντας τον άνθρωπό σου και σχεδόν ταυτόχρονα γεμίζεις από το άδειασμα του ανθρώπου σου. Τρέφεις και τρέφεσαι και η σχέση επιβιώνει και μεγαλώνει μέσα σ’ ένα αρμονικό κύκλο ζήτησης και προσφοράς όπου ο ένας σύντροφος ξέρει τι θέλει ο άλλος πριν καν του ζητηθεί και του το δίνει απλόχερα.
Όλα αυτά στη χώρα των θαυμάτων, με τα καταπράσινα λιβάδια και τα ροζ λουλουδάκια, σε κάποιο άλλο, παράλληλο σύμπαν. Γιατί εδώ στη γη, στις πλείστες των περιπτώσεων, το ζήτημα του δούναι και λαβείν σε μια σχέση μοιάζει περισσότερο με σκληρό παζάρι πόκερ, παρά με αυτό που περιγράψαμε πιο πάνω.
Το ενδιαφέρον είναι ότι όλο αυτό το παζάρι, τις περισσότερες φορές λαμβάνει χώρα στο μυαλό των δύο συντρόφων, χωρίς να μπαίνουν στη διαδικασία να το εκφράσουν. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως έχει ο λόγος που γίνεται αυτό. Και ο λόγος ακούει στο όνομα «φόβος». Το ένα μέρος της σχέσης, αν και θέλει, φοβάται να ζητήσει και το άλλο, που επίσης θέλει, φοβάται να προσφέρει.
Πάμε να το αναλύσουμε;
Ας δούμε πρώτα την περίπτωση του συντρόφου που φοβάται να ζητήσει. Αυτό γίνεται συνήθως επειδή σκέφτεται πως αν το κάνει θα θεωρηθεί απαιτητικός και αυτό θα φέρει ως συνέπεια πάνω του την απόρριψη, την κατάκριση και στο τέλος την εγκατάλειψη. Ένα τέτοιο άτομο έχει τη λανθασμένη αντίληψη ότι δεν αξίζει να παίρνει από τους άλλους. Το πιο πιθανό είναι ότι έμαθε για χρόνια να καταπιέζει συναισθήματα, ανάγκες κι επιθυμίες και έτσι για άλλη μια φορά μπαίνει στη διαδικασία να παραμερίσει την ανάγκη του για στήριξη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ανάγκη αυτή δεν υπάρχει. Είναι εκεί ζωντανή, ίσως πιο ζωντανή από ποτέ και λαχταρά να καλυφθεί, θέλει όμως αυτό να συμβεί από πρωτοβουλία του συντρόφου του. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, επειδή ο σύντροφος ενός ατόμου που φοβάται να ζητήσει, δε λαμβάνει ξεκάθαρα μηνύματα ανάγκης για στήριξη, ερμηνεύει αυτήν τη στάση με λάθος τρόπο, νιώθοντας ότι δεν τον έχουν ανάγκη και ότι δεν είναι χρήσιμος. Αυτό οδηγεί στα αντίθετα αποτελέσματα, δηλαδή στην ακόμα μεγαλύτερη απομάκρυνση αντί για την πολυπόθητη προσκόλληση. Φαύλος κύκλος.
Πάμε τώρα στο άλλο είδος ατόμου. Αυτού που φοβάται να δώσει. Ο μεγαλύτερος φόβος τέτοιων ατόμων είναι η αποτυχία. Φοβούνται ότι δίνοντας κινδυνεύουν να φανούν ανεπαρκείς. Ένα τέτοιο άτομο μάλλον ένιωθε για καιρό ότι οι επιτυχίες του δεν ήταν ποτέ αρκετές και ότι οι γύρω του απαιτούσαν πάντα μεγαλύτερες αποδόσεις. Τέτοια άτομα θέλουν να δώσουν, αλλά στο τέλος προτιμούν να μην το κάνουν γιατί έτσι εξαλείφουν τον κίνδυνο της αποτυχίας. Λογικό δεν ακούγεται; Ποιος καπετάνιος είναι πιθανότερο να κάνει λάθος; Ο πιο ικανός καπετάνιος του κόσμου που βρίσκεται κάθε μέρα στις θάλασσες, ή ο καπετάνιος που έχει να δει θάλασσα σαράντα χρόνια; Παρόμοια και αυτού του είδους τα άτομα, επιλέγουν να μένουν στην ασφάλειά τους. Να «μένουν στη στεριά».
Τραγική ειρωνεία είναι ότι οι σύντροφοι που φοβούνται να δώσουν, όσο περισσότερο ενδιαφέρονται για κάποιο άτομο, τόσο περισσότερο φοβούνται την αποτυχία και έτσι καταλήγουν να δίνουν λιγότερα στα άτομα που νοιάζονται περισσότερο. Συχνά αυτά τα άτομα στρέφονται στον εαυτό τους, δίνοντας την εντύπωση ότι τους ενδιαφέρει μόνο ο εαυτούλης τους, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια αντίδραση άμυνας. Νιώθουν ότι ο εαυτός τους είναι ο μόνος που δεν έχει απαιτήσεις από τους ίδιους και ως εκ τούτου δε θα τους κατακρίνει. Το αποτέλεσμα; Άλλος ένας φαύλος κύκλος. Ο σύντροφος που δεν προσφέρει, δίνει την εντύπωση της αδιαφορίας και αυτό οδηγεί τον σύντροφό του στην αποξένωση.
Αφού λοιπόν εντοπίσουμε την πηγή του προβλήματος που οδηγεί στους πιο πάνω φαύλους κύκλους, ας προσπαθήσουμε να βρούμε και τη λύση, η οποία θα ξεμπλοκάρει τη σχέση ώστε αυτή να αρχίσει να λειτουργεί σε ένα υγιή κύκλο ζήτησης και προσφοράς.
Το άτομο που φοβάται να ζητήσει, αρχικά θα πρέπει να κατανοήσει ότι, ως μέρος μιας σχέσης δύο ατόμων, δικαιούται και αξίζει να πάρει. Δικαιούται και αξίζει όσο και ο σύντροφός του και όσο ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Στη συνέχεια, το άτομο αυτό πρέπει να μάθει να δηλώνει στον σύντροφό του τις ανάγκες και τα θέλω του ανοιχτά και ξεκάθαρα, χωρίς ενοχές και χωρίς να νιώθει ότι ζητιανεύει. Πώς θα το καταφέρει αυτό; Με μικρές, αλλά σταθερές κι επαναλαμβανόμενες κινήσεις, που θα τον βγάζουν από το comfort zone του. Με αυτόν τον τρόπο κρατά την πόρτα ανοιχτή και στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό θα «ενεργοποιήσει» τον σύντροφό του. Θα τον υποκινήσει να δώσει, αφού θα νιώσει ότι τον εμπιστεύονται και τον έχουν ανάγκη.
Από την άλλη, το άτομο που δε δίνει γιατί φοβάται την αποτυχία πρέπει να αποδεχτεί ότι είναι φυσιολογικό να κάνει λάθη, είναι φυσιολογικό να αποτυγχάνει και ότι είναι φυσιολογικό να μην έχει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα. Κανένας άνθρωπος δεν έχει όλες τις απαντήσεις. Πρέπει να πιστέψει ότι το να κάνει το καλύτερο που μπορεί είναι αρκετό. Πώς; Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μαθαίνει να ζητά συγγνώμη για τα λάθη και τις παραλείψεις του και αναγνωρίζει ότι δικαιούται τη συγχώρηση και την κατανόηση από τη στιγμή που προσπάθησε.
Φυσικά οι πιο πάνω αλλαγές δεν είναι καθόλου εύκολη, ούτε απλή διαδικασία. Δεν είναι διακόπτης που γυρνάς και αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τον εαυτό σου. Είναι τοίχος από μπετόν και ατσάλι και ίσως απαιτηθεί ακόμη και βοήθεια από κάποιον ειδικό μέχρι να γκρεμιστεί, κομματάκι-κομματάκι.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα υποθέσεις ότι ο σύντροφός σου είναι αδιάφορος, προσπάθησε να καταλάβεις αν πίσω από τη συμπεριφορά του κρύβεται όντως η αδιαφορία ή αν κρύβεται ο φόβος. Και ο μόνος τρόπος να το καταλάβεις είναι με την επικοινωνία. Καθίστε κάτω και επικοινωνήστε. Εκφραστείτε. Πείτε τα θέλω και τους προβληματισμούς σας. Μιλάτε. Μιλάτε γιατί χανόμαστε…
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Γιώργος Μαυρογιάννης
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
