Στον έρωτα ένα κι ένα κάνουν ένα αν δεν ξέρεις να μετράς

Αλό και καλησπέρα σας! Χωρίς καμιά χρονοτριβή, θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Σχεδόν όλες οι παρέες έχουν και από ένα ή παραπάνω ζευγάρια. Φέρτε στο μυαλό σας τη δική σας παρέα και πείτε μου αν εντοπίζετε μέσα σ’ αυτήν ένα ζευγάρι αυτοκόλλητο. Ξέρετε πολύ καλά για ποια ζευγάρια μιλάω· για εκείνα τα ζευγάρια που, όταν τα συναντάς, δεν μπορείς ποτέ να ανακαλέσεις πότε είδες τελευταία φορά τον έναν χωρίς τον άλλον (πολύ απλά γιατί κάτι τέτοιο είχε λάβει χώρα προ αμνημονεύτων ετών και βάλε). Εννοείται πως ήδη συγκατοικούν, ανεξάρτητα από το πόσο καιρό μετρά η μεταξύ τους σχέση ημερολογιακά, έχουν αποκλειστικά και μόνο κοινές παρέες και, ενδεχομένως, να έχουν κοινά χόμπι, τα οποία, μάλιστα, να εξασκούν πάντα μαζί. Αν κάτσεις και συζητήσεις μαζί τους, 9 στις 10 θα σου πουν ότι είναι φουλ ερωτευμένοι και πολύ ευτυχισμένοι και ότι δεν μπορεί να ζήσει ο ένας ούτε λεπτό χωρίς τον άλλον. Σου θυμίζει κάτι όλη αυτή η ομορφιά;

Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε, λοιπόν, το εξής, που δεν περνά από το μυαλό των ανθρώπων που δημιουργούν τέτοιες σχέσεις, αφού το βρίσκουν τουλάχιστον αδιανόητο και απαράδεκτο: τα ερωτευμένα ζευγάρια δε χρειάζεται να τα κάνουν όλα μαζί για να είναι καλά μεταξύ τους. Η υπέρτατη και τρισμέγιστη κλισεδιά (της οποίας αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει ο εμπνευστής) ότι «στον έρωτα ένα κι ένα κάνουν ένα» μπορεί να αποβεί εξαιρετικά ανθυγιεινή για μια σχέση, αφού ο ένας παρεμβαίνει στη ζωή του άλλου συχνά με τρόπο άκομψο ή/και τραυματιστικό. Πρακτικά δες το, όσο ερωτευμένος και αν είσαι με τον άνθρωπό σου, το να τον βλέπεις και στη δουλειά και στο σπίτι και στην έξοδο (αφού ποτέ δε βγαίνετε χώρια) και να πηγαίνετε και μαζί για τρέξιμο/κολύμπι/tai chi/δενξέρωκιεγώτι, ε συγγνώμη, αλλά πάει πολύ και είναι πολύ απλό το γιατί. Όντες τόσο «αυτοκόλλητοι» προοδευτικά χάνετε τη λαχτάρα και την προσμονή μέχρι να ξαναβρεθείτε, που είναι ένα στοιχείο που ομορφαίνει και δυναμώνει πολύ μια σχέση. Ως εκ τούτου, λοιπόν, είναι πολύ πιθανόν το βόλεμα και το ρουτίνιασμα να έρθουν και να σας χτυπήσουν το κουδούνι πολύ συντομότερα από το αναμενόμενο. Το βόλεμα φέρνει παράπονα, τα παράπονα φέρνουν φαγωμάρα, η φαγωμάρα τριγμούς και μετά χαιρέτα μου τον πλάτανο και τα λοιπά συμπαθή δέντρα!

Επίσης, συχνά με τόσο συχνή και ασφυχτικά κοντινή συνύπαρξη οι άνθρωποι τείνουμε να εξαλείφουμε στοιχεία της προσωπικότητάς μας και να αποκτούμε υποσυνείδητα κάποια από αυτά του συντρόφου μας. Η λαϊκή ρήση «με στραβό αν κοιμηθείς, αλλήθωρος θα ξυπνήσεις» βρίσκει απόλυτη εφαρμογή εδώ. Let’s face it: Είχες ζωή και προσωπικότητα και πριν την έλευση του συντρόφου σου στη ζωή σου και (μάντεψε!) θα έχεις και μετά την ενδεχόμενη αποχώρησή του. Χάνοντάς τα, χάνεις κατά κάποιον τρόπο ένα κομμάτι του εαυτού σου που (μη με σκας!) υπήρχε όταν σε ερωτεύτηκε ο άνθρωπός σου και άρα, ερωτεύτηκε κι αυτό μαζί σου. Κοινώς, όπως ίσως θα έπρεπε να έχουμε μάθει στη χημεία στο σχολείο, μια σχέση καλύτερο είναι να μοιάζει με χημική ένωση, παρά με μείγμα. Τα συστατικά της, λοιπόν, καλό είναι να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και να φτιάχνουν κάτι καινούριο και όχι απλά να συνυπάρχουν εν είδει μιας ομογενοποιημένης μάζας και να χάνονται το ένα μέσα στο άλλο. Δυο υδρογόνα και ένα οξυγόνο κάνουν νερό, το πιο πολύτιμο αγαθό. Νερό κι αλάτι κάνουν αλατόνερο, να κάνεις μπουκώματα και γαργάρες σαν σε πονεί το δόντι σου. Τι είναι πιο συναρπαστικό και συνάμα, πιο απαραίτητο;

Συμπέρασμα, λοιπόν, κυρίες μου και κύριοι: ξεκολλάτε και λίγο από τα ταίρια σας! Η συντροφικότητα είναι υπέροχο πράγμα, αρκεί να σπάει που και που με μικρές στιγμούλες θεραπευτικής ιδιωτικότητας, είτε εντός είτε εκτός σπιτιού. Besides, θέλουμε τα βράδια μας να καταλήγουν με σφιχτές αγκαλιές του σώματός μας στο σώμα του συντρόφου μας και όχι των χεριών μας στο λαιμό του από το μεγάλο φλιπάρισμα, έτσι δεν είναι;

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!