Τον έρωτα πρώτα τον βλέπεις μετά τον ακούς και τέλος τον γεύεσαι

«Το σώμα θυμάται και καταγράφει» έλεγε μια από τις αγαπημένες μου δασκάλες χορού και συμφωνούμε απόλυτα μαζί της όχι μόνο εγώ, αλλά και η επιστήμη. Ο Τζέφρυ Ευγενίδης είχε γράψει στο βιβλίο του «Middlesex» πως «ό,τι ξεχνούν οι άνθρωποι, τα κύτταρα το θυμούνται». Το σώμα μας κρατάει ημερολόγιο για όσα νιώθει και αντιλαμβάνεται μέσω των αισθήσεων, τα μετατρέπει από ανεξάρτητα σε εξαρτημένα ερεθίσματα και τα ανακαλεί κάθε φορά που ξαναβρίσκεται σε ίδιες ή παρόμοιες συνθήκες. Μία από τις πιο συνηθισμένες συνθήκες που οι καταγραφικοί μηχανισμοί του σώματός μας ενεργοποιούνται και λειτουργούν στο έπακρο είναι (ποιος άλλος;) ο έρωτας. Ω ναι, ο έρωτας είναι κυριολεκτικά ένα πάρτι των αισθήσεων που μας ενθουσιάζει, μας ξεσηκώνει και κάνει τον κόσμο γύρω του να φαίνεται στα μάτια μας λιγάκι πιο όμορφος.

Ας το παραδεχτούμε: το παραμύθι αυτό το τόσο γοητευτικό ξεκινά πάντοτε από την όραση. Ερωτεύεσαι πρώτα απ’ όλα αυτό που βλέπεις, που μπορεί να μην πηγάζει κατ’ ανάγκη από ένα όμορφο πρόσωπο ή ένα καλλίγραμμο σώμα: αυτό που βλέπεις συνδέεται άρρηκτα με την ενέργεια και το vibe που σου μεταδίδει το επίδοξο ταίρι σου, αφού η ομορφιά μας αναβλύζει από μέσα προς τα έξω. Θα σου δώσω στο σημείο αυτό ένα απλό παράδειγμα: έστω ότι κάποιος δεν έχει σώμα «μοντέλου», όπως θα λέγαμε, ούτε πρόσωπο το οποίο κοιτάς και πέφτεις κάτω ξερός από την ομορφιά του (μην παρεξηγηθώ, μιλώ για χαρακτηριστικά που εμπίπτουν στο φάσμα του όρου «κλασική ομορφιά»). Κι όμως, ο άνθρωπος αυτός κατορθώνει και φαίνεται τέλειος στα μάτια μας, πρωτίστως γιατί ο ίδιος αισθάνεται όμορφα μέσα στο «περιτύλιγμα» αυτό που του έδωσε η φύση, και μάντεψε: αν ο ίδιος αισθάνεται και πιστεύει πως είναι όμορφος, υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να το πιστέψουν και όσοι τον περιτριγυρίζουν.

Κι από την όραση στην ακοή: ας το παραδεχτούμε, μεταξύ μας είμαστε, η φωνή του άλλου μας μισού είναι πάντα η πιο όμορφη και η πιο ερωτική στον κόσμο ολόκληρο! . Η Ιζαμπέλ Αλιέντε έλεγε πως «το σημείο G των γυναικών είναι στα αυτιά και όποιος ψάχνει πιο κάτω χάνει τον καιρό του». Απ’ ό, τι φαίνεται, η επιστήμη συμφωνεί μαζί της, καθώς έρευνες έχουν δείξει πως, όσον αφορά στον έρωτα οι γυναίκες τείνουν να είναι περισσότερο ακουστικοί τύποι απ’ ό,τι οι άντρες, που συνήθως «φτιάχνονται» κυρίως οπτικά. Αλλά και εκτός του πλαισίου της ερωτικής επαφής, δεν έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να γουστάρει τόσο πολύ τη φωνή του συντρόφου σου, ώστε να μπορείς να τον ακούς για ώρες να μιλά; Plus (αυτό είναι για όσους φίλους και φίλες είναι ερωτευμένοι με μουσικούς και τραγουδιστές) ότι όταν τραγουδάει εξίσου υπέροχα, αυτό είναι ένα πολύ όμορφο bonus!

Φυσικά, δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι δύο αλληλένδετες αισθήσεις που κάνουν πάρτι όταν είμαστε ερωτευμένοι είναι η αφή και η ιδιοδεκτικότητα. Τι να πρωτοπείς εδώ, από την αγκαλιά μέχρι την επαφή και από το χάδι μέχρι το φιλί, επιζητούμε να αγγίζουμε τον άνθρωπο με τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι σε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται. Η αφή του έρωτα κάνει το σώμα μας χαρούμενο και κατ’ επέκτασιν και τη σχέση μας χαρούμενη: είναι τυχαίο που, όταν αρχίζουν τα προβλήματα ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, το πρώτο που αρχίζει να γίνεται σούπα και ρουτίνα και στη συνέχεια εγκαταλείπεται σαν σπορ είναι η ερωτική επαφή; Αγγιχτείτε, λοιπόν, με το άλλο σας μισό, με όποιο τρόπο σας αρέσει, παίξτε και αφήστε κάθε εκατοστό του κορμιού σας να συμμετάσχει σε αυτό το αισθητηριακό πανηγύρι, που μόνο σε καλό μπορεί να σας βγει!

Από όλο αυτό το πάρτι των αισθήσεων δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπει η αίσθηση της γεύσης. Από ένα ερωτικό «φιλί από δυόσμο» μέχρι το πολύ κοινότυπο πλέον «ο έρωτας περνά από το στομάχι», τι να πρωτοσχολιάσει κανείς για τη συμμετοχή της γεύσης στον έρωτα! Έρευνες έχουν δείξει πως οι ορμόνες της ευχαρίστησης που εκκρίνονται από τον οργανισμό μας όταν απολαμβάνουμε κάτι πολύ νόστιμο είναι παραπλήσιες με εκείνες που εκκρίνονται όταν κάνουμε έρωτα. Τοποθετώντας, λοιπόν, λιχουδιές στο πλαίσιο της πράξης, διπλασιάζουμε αυτήν την ευχαρίστηση και οδηγούμαστε σε αποτελέσματα τύπου «9/1/2 βδομάδες». Προσοχή! Θέλουμε κάτι που είτε να αλείφεται είτε να τρώγεται σε μπουκίτσες (όπως οι φράουλες) και να λερώνει τόσο όσο! Άσε το κοκορέτσι κάτω!

Πολύ κοντά στη γεύση και άρρηκτα συνδεδεμένη μαζί της ακολουθεί, τέλος, η όσφρηση, η οποία είναι, σύμφωνα με έρευνες, «η αίσθηση που δεν ξεχνά ποτέ», καθώς έχει πιο άμεση σύνδεση με τη μνήμη απ’ ότι όλες οι υπόλοιπες. Κακά τα ψέματα, η μυρωδιά του ανθρώπου με τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι είναι μοναδική στον κόσμο και δεν μπορεί κανείς να την αντιγράψει ή να έχει την ίδια. Η μυρωδιά είναι το τελευταίο ερέθισμα που μας αποχωρίζεται όταν θυμόμαστε κάποιον: πόσες φορές δεν έχουμε κλάψει χωρίζοντας πάνω σε φούτερ/μαξιλάρια/σεντόνια που έχουν ακόμα (και θα έχουν για αρκετό καιρό μετά) τη μυρωδιά αυτού που αγαπάμε και που δεν είναι πια εκεί; Ακόμα, η μυρωδιά είναι και το πιο δυνατό ερέθισμα ανάκλησης της μνήμης: ακόμα και αν έχει περάσει πάρα πολύς καιρός από τότε που είχες αυτή την οσμή, αν ξαναμυρίσεις κάποιου κάτι παρόμοιο θα σου φέρει κατευθείαν στο μυαλό την ανάμνηση με την οποία συνδέεται.

Έχουμε, όμως, νικητή, όσον αφορά στο ποια αίσθηση συμμετέχει περισσότερο στον έρωτα; Μάλλον όχι, αν και, προσωπικά, θα έβαζα στην πρώτη θέση την όραση, επειδή από ‘κει ξεκινούν όλα, από κοινού με την ακοή, γιατί έχω μία μεγάλη αγάπη στις όμορφες φωνές. Ένα είναι το σίγουρο, όμως: στον έρωτα, καμία αίσθηση δε λείπει: ακόμη και η ενδοδεκτικότητα (που ακόμη διερευνάται) είναι εκεί, κάθε φορά που καταλαβαίνεις πως νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι!