Χίλια κι ένα red flags αλλά το κόλλημά σου εσύ!

Γνωρίζεστε και έχεις ενθουσιαστεί. Πετάς στον ουρανό, χορεύεις, θέλεις να βγεις, να το φωνάξεις, να το πεις, έχεις μεράκι στην καρδιά και, ακόμη κι ένας άνθρωπος στον πλανήτη να έχει μείνει που δεν το είχε καταλάβει, de facto και αυτός το κατάλαβε, έτσι που φεγγοβολάς, στο υπογράφω! Και δώσ’ του τα «είναι όλα τέλεια όταν είμαστε μαζί, είναι υπέροχος άνθρωπος, είναι έτσι, αλλιώς κι αλλιώτικος και πασαλιμανιώτικος» και ώρες στα τηλέφωνα με τους κολλητούς και τις κολλητές, αναλύσεις επί αναλύσεων και συμβούλια επί συμβουλίων, τι είπατε, τι κάνατε, τι φάγατε, τι ήπιατε και λοιπές λεπτομέρειες των λεπτομερειών, ω λεπτομέρειες!

Κι έρχεται εκείνη η ρημαδιασμένη η στιγμή που, έτσι όπως πετάς στα σύννεφα κι ετοιμάζεσαι να εκτελέσεις ένα διπλό άξελ και ένα τετραπλό τόλουπ από τη χαρά σου, αρχίζουν να σου μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά. Κάτι που ειπώθηκε ή έγινε από το πρόσωπο που σε ενδιαφέρει σε ξένισε, δε σου άρεσε, σε απώθησε και (σίγουρα) έβαλε στην εξίσωση τον παράγοντα δεύτερες σκέψεις. «Είναι αυτός ο κατάλληλος άνθρωπος για μένα τελικά;» αναρωτιέσαι και τεντώνεις τις κεραίες σου, αναλύοντας και την παραμικρή του λέξη και κίνηση, προκειμένου να δεις αν αυτό που σε ξένισε είναι όντως στοιχείο του χαρακτήρα του ή τυχαίο γεγονός. Αυτή η μια κουβέντα ή πράξη του ανθρώπου που σε ενδιαφέρει ονομάζεται αγγλιστί red flag, λειτουργεί προειδοποιητικά, και μπορεί, σε ορισμένες περιπτώσεις είτε να παρθεί υπέρ του δέοντος σοβαρά είτε να αγνοηθεί επιδεικτικά και μετά να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο.

Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω κάτι, για να μην αρχίσεις να πυροβολείς τον πιανίστα. Υπάρχουν red flags τα οποία είναι «ανώδυνα», με την έννοια ότι απλά αφορούν χαρακτηριστικά κάποιου που μπορεί να σε ξενερώνουν σε προσωπικό επίπεδο κι άλλα τα οποία είναι σημαιάρες τύπου πανω-κατωσέντονα κι αφορούν hints για την ύπαρξη αδιαπραγμάτευτα κατακριτέων συμπεριφορών.

Πολύ συχνά ακούμε την τιτανομέγιστη, τρισδιάστατη κλισεδιά «ο έρωτας είναι τυφλός». Όχι, κουκλί μου, ο έρωτας δεν είναι καθόλου τυφλός, ξέρει πολύ καλά ποιους ματσάρει και ποιους όχι, ακόμη κι αν σε αυτούς και τον έξω κόσμο το ματσάρισμά τους φαίνεται με την πρώτη ματιά αταίριαστο. Αλλά και πάλι, και να ίσχυε αυτό, Ο έρωτας  είναι τυφλός. Εσύ όχι. Έχε, λοιπόν τα μάτια σου ανοιχτά. Μια μικρή κουβέντα, μια πράξη ή ένα νεύμα μπορεί να προδώσει συμπεριφορές που δεν είναι για εμάς ή που δεν είναι για κανέναν. Θα σου δώσω, σε αυτό το σημείο, ένα πολύ απλό παράδειγμα. Βλέπεις ότι ο άνθρωπος που σε ενδιαφέρει προσπαθεί διαρκώς να επιβάλει την άποψή του στη μεταξύ σας κουβέντα, κάποιες φορές όχι και με τον πιο ευγενικό τρόπο.

Εσένα αυτό σ’ ενοχλεί, σ’ εκνευρίζει κάποιες φορές, μα δε λες κουβέντα, που λέει και το άσμα. Για σκέψου όμως: εάν το κάνει αυτό τις πρώτες μέρες της γνωριμίας σας -που, θεωρητικά, δείχνουμε το καλύτερό μας πρόσωπο και πάμε όσο πιο προσεκτικά διερευνητικά γίνεται, για να μάθουμε τον άλλον-, όταν, με το καλό (;) αναπτύξετε σχέση μηνών ή ακόμη και ετών, τι θα γίνει; Κι εσύ, σαν το Φαίδωνα Γεωργίτση, «μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις;» Από μένα είναι «όχι».

Παρ’ όλα αυτά, όμως, γιατί συνεχίζεις και πας; Γιατί συνεχίζεις το ειδύλλιο και το κάνεις σχέση ή, σε κάποια χρόνια, και γάμο και οικογένεια, εάν από την αρχή υπάρχει κάτι που σε τρώει; Προσοχή: Αν τα έχεις βάλει κάτω, τα έχεις ζυγίσει στο μυαλό σου κι έχεις αποφασίσει ότι το red flag του συντρόφου σου και το χαρακτηριστικό που το συνοδεύει είναι κάτι ανάξιο ή ήσσονος σημασίας για εσένα, τότε πάω πάσο: Να ζήσετε και να ευτυχήσετε, καμάρια μου, μην ασχοληθείτε καν με όσα λέω! Αν, όμως, ανήκεις στην άλλη κατηγορία, που ενοχλείται, μα παρ’ όλα αυτά συνεχίζει και πάει, τότε, μάτια μου, λυπάμαι, αλλά ή δε θα πάει μακριά η βαλίτσα, ή θα πάει αγκομαχώντας, κι αυτός που θα σέρνει τη βαλίτσα λαχανιάζοντας θα είσαι εσύ. Και βρίσκεις μετά από μήνες ή χρόνια δικαιολογίες για τον εαυτό σου του τύπου «άλλαξε, δεν είναι όπως πριν, δεν πίστευα ότι θα εξελιχθεί έτσι». Όχι, να πιστεύεις. Τα σημάδια τα έδωσε ο άνθρωπος από την αρχή. Επομένως, το ότι επέλεξες να τα αγνοήσεις είναι θέμα δικό σου, μάτια μου, μην τον κατηγορείς γι’ αυτό.

Έτσι, αρχίζουνε και μπαίνουν οι δικαιολογίες για το επίδοξο ταίρι σου στη μέση. «Έλα μωρέ, μια φάση περνάει, παροδικό είναι, δεν είναι μπορεί να είναι έτσι κανονικά». Μαζί σου, μπορεί και να ισχύει και να μην είναι ο εαυτός του για μια περίοδο της ζωής του, δίνοντας λάθος εντυπώσεις. Στην περίπτωση αυτή, αποφασίζεις αν έχεις την πρόθεση, τα κουράγια και τη δυνατότητα να βοηθήσεις και προχωράτε.  Είσαι εσύ, όμως, μένταλιστ, να μπορείς να το διακρίνεις αυτό, και μάλιστα στις πρώτες μέρες γνωριμίας; Αμ, εδώ σε θέλω.

Βασιλιάς των λόγων, όμως, για τον οποίο παραμένεις είναι η επική μαλακία «εγώ θα το στρώσω/αλλάξω το άτομο». Όπα, δικαίωμα. Ο έρωτάς σου γι’ αυτό το πρόσωπο ήρθε με τις ήδη υπάρχουσες -εργοστασιακές και μη- ρυθμίσεις. Κι έπειτα να τον αλλάξεις γιατί; Τον άνθρωπο τον ρώτησες αν θέλει να αλλάξει; Εσένα θα σου άρεσε κάποιος να προσπαθεί να σε αλλάξει; Ερωτεύεσαι τον άνθρωπο, όχι τις πιθανότητες που έχει να γίνει αυτό που θέλεις. Κι έρχεσαι μετά από μήνες ή χρόνια στις παρέες ή και στον ίδιο τον άνθρωπό σου και λες «άλλον άνθρωπο ερωτεύτηκα, με άλλον είμαι» και να χωρίζετε επειδή δεν είναι πια αυτός που αγάπησες. Δε θα με τρελάνετε εσείς εμένα, μπορώ και μόνη μου!

Προσεκτικό ζύγισμα και παρατήρηση, αυτή είναι η συνταγή. Γιατί το red flag είναι σαν το βήχα και τον έρωτα: δεν κρύβεται, που να χτυπιέσαι κάτω και πάει και σφηνώνεται στον εγκέφαλό σου σαν καρφί, τριβελίζοντας τη σκέψη σου. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να αναλωνόμαστε σε ερωτικές ιστορίες που μας φθείρουν και το νόημα μιας σχέσης είναι να είναι και οι δύο ευτυχισμένοι μέσα σε αυτήν. Αν δεν έχεις άλλα προβλήματα, λοιπόν, φόρα στενά παπούτσια. Είναι ανάγκη να μπλέξεις σε μια σχέση ακατάλληλη για σένα;