Θυμάσαι τι ήθελες να γίνεις όταν θα μεγάλωνες;

Καθώς μεγαλώνουμε, βιώνουμε καταστάσεις που, είτε με τη θέλησή μας είτε όχι, σκοτώνουν τα όνειρα που κάναμε όταν ήμασταν παιδιά. Όλοι έχουμε ερωτηθεί κάποτε: «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», μα οι περισσότεροι από εμάς ξεχάσαμε την απάντηση που δώσαμε τότε.

Η σκληρή καθημερινότητα, οι αντίξοες συνθήκες κι οι ανάγκες που αβίαστα δημιουργήθηκαν, μας έκαναν έρμαια των καταστάσεων. Μας έκαναν να αρκούμαστε στα λίγα και να μη ζητάμε τα πολλά. Τότε, το να γίνουμε αστροναύτες, μας φάνταζε απόλυτα λογικό. Ήταν μια αγνή, αυθόρμητη, επιθυμία. Τίποτα δεν μπορούσε να μας αποτρέψει απ’ το να φανταζόμαστε κάτι τέτοιο. Όμως, καθώς περνούσαν τα χρόνια, αυτό φάνταζε όλο και πιο μακρινό. Όλο και πιο παράλογο.

Αποφασίσαμε, λοιπόν, πως είναι πιο εύκολο και πιο λογικό, για την κοινή γνώμη, να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, συρρικνώνοντας τα όνειρά μας. Περνώντας την ηλικία των 25 ετών, ντρεπόμαστε να κοινοποιήσουμε στους γύρω μας τα όνειρα που άλλοτε κάναμε, γιατί ξέρουμε πως θα μας περιγελάσουν, θα μας κατακρίνουν και θα μας αποτρέψουν από αυτά. Μας φαίνεται πιο λογικό να τα κρατάμε για εμάς, ώσπου να τα αμφισβητήσουμε εμείς οι ίδιοι, κι έπειτα να συμβιβαστούμε με μια δουλειά και μια ζωή που δε μας κάνουν ευτυχισμένους.

Μεγαλώνοντας ξεχνάμε πως το όνειρο έτσι πρέπει να ‘ναι. Παράλογο. Μεγάλο. Εντυπωσιακό. Ξεχνάμε πως τα λογικά πράγματα μας φέρνουν σε λογικά αποτελέσματα, ενώ τα τρελά μας οδηγούν σε τρελά αποτελέσματα. Κι είναι λυπηρά παράξενο που οι άνθρωποι προτιμούν τη λογική απ’ την τρέλα.

Προσωπικά, πιστεύω πως κάθε γέννηση ανθρώπινης ύπαρξης συνοδεύεται από ένα άγραφο συμβόλαιο που δεσμεύει κι υποχρεώνει τον –χωρίς κρίση– συμφωνηθέντα να αφιερώσει όλη του τη ζωή στην πραγματοποίηση του ονείρου που του δόθηκε. Και λέω «που του δόθηκε» γιατί είναι σχεδόν ξεκάθαρο πως τα όνειρα διαλέγουν εμάς κι όχι το αντίθετο. Πολλοί, βέβαια, υποστηρίζουν πως γεννήθηκαν χωρίς όνειρα. Κάποιοι άλλοι δεν ξέρουν καν τι είναι τα όνειρα. Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι, ίσως οι περισσότεροι από όλους, που πιστεύουν ακλόνητα στα όνειρα και στη δυναμική τους, όμως δε στάθηκαν αρκετά τυχεροί για να τα συναντήσουν.

Αυτοί θα έλεγε κανείς πως είναι οι πιο επικίνδυνοι, καθώς στη προσπάθειά τους να βρουν το δικό τους όνειρο, δοκιμάζουν λίγο απ’ τα όνειρα των άλλων. Καμιά φορά, μάλιστα, τα κάνουν να μοιάζουν με δικά τους. Όμως, αργά ή γρήγορα, το πεπρωμένο θα αποφασίσει αντί αυτών. Θα υπάρξουν και στιγμές που οι ίδιοι θα προσπαθήσουν να πείσουν τους γύρω τους ότι δεν αξίζουν τα όνειρα που τους δόθηκαν. Είναι γνωστοί κι ως «κλέφτες ονείρων». Σίγουρα θα τους έχεις ακούσει.

Ποτέ μην πέσεις στην παγίδα τους. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου πει ποιος είσαι και ποιο όνειρο αξίζεις. Όμως ποτέ μην πέσεις στην παγίδα να γίνεις κι εσύ ένας από αυτούς. Κανείς δεν αγάπησε ποτέ τους «κλέφτες ονείρων». Ψάξε καλά. Ψάξε μέσα σου. Δεν είναι κακό να δοκιμάζεις, μα πρέπει πάντοτε να ‘σαι διατεθειμένος και προετοιμασμένος να αλλάξεις την πορεία σου όταν διαπιστώσεις πως «κάτι δεν πάει καλά». Ψάξε καλά μέσα σου. Όλες οι απαντήσεις είναι εκεί.

Κι όταν επιτέλους ανακαλύψεις τον λόγο που γεννήθηκες, κάνε ό,τι χρειάζεται για να εκπληρώσεις τον σκοπό σου. Μην κάνεις ό,τι μπορείς. Κάνε ό,τι χρειάζεται. Ό,τι είναι απαραίτητο κι αναγκαίο. Κι αν δεν ξέρεις τι χρειάζεται, μάθε. Ρωτώντας πας στην πόλη. Ρωτώντας πας και στο όνειρο. Εξάλλου, καμιά φορά, ο μοναδικός τρόπος να λάβεις την απάντηση που ζητάς, είναι να κάνεις τη σωστή ερώτηση. Ή τέλος πάντων μία ερώτηση. Κι ας μην είναι η σωστή.

Μην ξεχνάς πως τα μεγαλύτερα κατορθώματα ξεκίνησαν με μία μόνο ερώτηση: “What if?”. Μην ξεχνάς πως τα μεγαλύτερα κατορθώματα ήταν κάποτε όνειρα.  Παράλογα, μεγάλα, εντυπωσιακά, όνειρα…