Όταν δύο αδέρφια έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας είναι πρόβλημα ή ευλογία;

Το σημερινό άρθρο είναι καθαρά βιωματικό και βγαίνει κατευθείαν από την ψυχή μου. Και ναι, είμαι από τις περιπτώσεις που με χωρίζουν 9,5 χρόνια από τον αδερφό μου, τον Θάνο. Και ναι, όσο ήμασταν και οι δύο πιο μικροί (κυρίως εγώ δηλαδή, γιατί στα δικά μου μάτια φάνταζε πάντα «μεγάλος») δεν είχαμε τόσο πολλές σχέσεις. Όταν όμως έφτασα στα χρόνια του λυκείου και εκείνος είχε φτιάξει ήδη τη δική του οικογένεια, αρχίσαμε να δενόμαστε όλο και περισσότερο. Ήταν πάντα εκεί με τον δικό του τρόπο, ακόμα και όταν εγώ σπούδαζα χιλιόμετρα μακριά και βρισκόμασταν Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι. Τώρα, τα δικά μου παιδιά έχουν διαφορά 7 χρόνια μεταξύ τους και παρατηρώ ότι τελικά το να έχουν διαφορά ηλικίας τελικά τα αδέρφια μεταξύ τους έχει πολλά προτερήματα αλλά έχει και κάποιες δυσκολίες και προκλήσεις.

Αρχικά, πάντα το μεγαλύτερο αδέρφι παρέχει προστασία και υποστήριξη. Είναι εκεί και λειτουργούν ως πρότυπα. Είναι «ο προστάτης» σου που θα είναι εκεί και θα σε στηρίζει. Και πιστέψτε με, είναι πάντα το πιο εχέμυθο άτομο για τα δικά σου μυστικά και προβλήματα. Θα σου δώσει τις πιο αντικειμενικές συμβουλές γιατί έχει βιώσει παρόμοιες εμπειρίες στο παρελθόν, οπότε καλό θα ήταν να τις ακούσεις.  Ταυτόχρονα, τα αδέρφια αυτά βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια ζωής και βαθμίδες εκπαίδευσης, οπότε και οι συγκρούσεις είναι λιγότερες και το μεγαλύτερο παιδί λειτουργεί πολύ βοηθητικά για το μικρότερο και τους γονείς του αφού βάζει ένα χεράκι στα καθημερινά και πρακτικά ζητήματα του σπιτιού (και κυρίως για τους γονείς θα προσθέσω εγώ και κάπου εδώ θα πρέπει να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον αδερφό μου που με πρόσεχε όταν έλειπαν οι γονείς μου για σεμινάρια επιμόρφωσης και άλλο ένα στον δικό μου μεγάλο γιο που προσέχει τον μικρό μου γιο και βρίσκει ευφάνταστα σνακ να μοιραστούν όταν εγώ εργάζομαι από το σπίτι. Επιπρόσθετα, η λέξη «ενσυναίσθηση» αποκτά άλλο νόημα, αφού το μεγαλύτερο αδέρφι νοιάζεται και κατανοεί πιο πολλά και βοηθά το μικρότερο να μπει σε διαδικασία ωρίμανσης ακόμα πιο γρήγορα.

Όμως, όπως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, έτσι και εδώ τα πράγματα κάποιες φορές χωλαίνουν και δεν εξελίσσονται σωστά. Πολλές φορές η μεγάλη διαφορά ηλικίας σημαίνει ότι τα αδέρφια δε θα έχουν πάντα κοινές ασχολίες ή θα υπάρχει πάντα ο σωστός τρόπος κατανόησης μεταξύ τους. Δεν μπορούν να παίξουν με τα ίδια παιχνίδια, ειδικά όταν ο ένας πηγαίνει σχολείο και ο άλλος είναι μωρό (όταν γεννήθηκα, ο αδερφός μου άρχιζε την Τετάρτη Δημοτικού). Ο μικρός θα θέλει να γίνει μεγάλος και να αποκτήσει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του και ο μεγάλος θα θέλει να είναι μικρός για να πάρει ξανά το ενδιαφέρον που είχε στο παρελθόν από το οικείο περιβάλλον. Η εμφάνιση της ζήλιας είναι συχνό φαινόμενο και εδώ ο ρόλος των γονιών οφείλει να είναι καταλυτικός για να μη φτάσουν τα αδέρφια σε τσακωμούς και ρήξεις. Το στιλ διαπαιδαγώγησης επίσης αποτελεί έναν σημαντικό παράγοντα για τις σχέσεις μεταξύ αδερφών. Τα παιδιά πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ηλικία και το φύλο αλλά μόνο οι ανάγκες του κάθε παιδιού.

Δεν ξέρω αν τελικά καταλήξαμε περί ευτυχίας ή προβλήματος. Ξέρω όμως, ότι το να έχεις αδέρφια σε αυτή τη ζωή είναι από τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο. Αν είναι πιο μεγάλα, τους έχεις πρότυπο και σε βοηθούν, αν είναι πιο μικρά παίρνεις χαρά και κέφι από την ακούραστη ενέργειά τους. Σημασία έχει να χτιστεί αυτή η υπέροχη σχέση μέσα από ειλικρινή αγάπη, ουσιαστική επικοινωνία και αποδοχή και πολύ γέλιο σε όποια φάση ζωής και αν βρίσκονται. Μπορεί να μην έπαιξα πολύ ως παιδί με τον αδερφό μου αφού εκείνος διάβαζε για να περάσει στο Πανεπιστήμιο, αλλά σίγουρα δε θα άλλαζα ποτέ το δέσιμο που έχουμε αναπτύξει και το νοιάξιμο που έχει ως ένας για τον άλλον.

Θάνο, είσαι ο καλύτερος big brother του κόσμου!