Αν δυσκολεύεσαι να δώσεις ευθύνες σε άλλους, ίσως φταίει το νευρικό σου σύστημα

Πόσες φορές έχεις νιώσει ότι κάποιος άνθρωπος σου κρατάει μούτρα χωρίς ωστόσο εσύ να έχεις κάνει κάτι; Πόσες φορές θεώρησες ότι αν δεν αναλάβεις να κάνεις εσύ αυτό το δύσκολο project στο γραφείο, δε θα μπορέσει να γίνει σωστά; Και πόσες άλλες φορές έπιασες τον εαυτό σου να νιώθει περίεργα και άβολα επειδή βρισκόσουν ανάμεσα σε πολύ κόσμο; Κάπου μεταξύ των παραπάνω προτάσεων σε αναγνώρισες; Τότε ήρθε η ώρα να σε καθησυχάσω κάπως και να σου πω ότι δεν είσαι ο μόνος και η μόνη που βιώνει παρόμοιες καταστάσεις.

Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις συμπεριφορών αλλά και πολλές άλλες, σχετίζονται κυρίως με το νευρικό μας σύστημα. Αν και εμείς πιστεύουμε ότι είναι απόλυτα φυσιολογικές, δεν παύουν να αποτελούν ένα καμπανάκι που αυτή τη φορά πρέπει να ακούσουμε και να λάβουμε υπόψη μας. Για να μπορούμε να απολαμβάνουμε τις διαπροσωπικές και επαγγελματικές μας σχέσεις βιώνοντας σιγουριά και όχι αμφιβολία.

Ένας άνθρωπος μπορεί πραγματικά να μην έχει διάθεση για κουβέντα μαζί μας για χίλιους δύο λόγους. Μπορεί όντως να του συμβαίνει κάτι προσωπικό ή επαγγελματικό, ενδέχεται να είναι κουρασμένος/η, να χρειάζεται χρόνο για τον εαυτό του… εμείς όμως πώς αντιμετωπίζουμε την άρνησή του για επικοινωνία; Θεωρώντας ότι έχει κάτι προσωπικό με εμάς. Ο εγκέφαλός μας «κλειδώνει» σε αυτό και από εκεί και μετά δε δεχόμαστε καμία άλλη αιτιολόγηση της συμπεριφοράς του άλλου ατόμου. Σώνει και καλά πρέπει να έχει κάτι μαζί μας και φυσικά το «Αλήθεια, δεν έχω τίποτα ούτε μαζί σου αλλά ούτε και γενικά» δε μας ικανοποιεί καθόλου ως απάντηση. Η δική μας τάση να παρερμηνεύουμε καταστάσεις, συμπεριφορές και απαντήσεις δυστυχώς δεν αξιολογείται από μέρους μας όπως και όσο θα έπρεπε και πάντα θα μας φταίνε οι άλλοι… ή έτσι θα νομίζουμε. Η ανάγκη μας να είμαστε αρεστοί μπορεί να μας κάνει να βλέπουμε τη σιωπή κάποιου ως ένδειξη ότι δε μας συμπαθεί.

Η δυσκολία ανάθεσης αρμοδιοτήτων σε άλλους ανθρώπους λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης μπορεί να έχει βαθύτερες ρίζες, που συνδέονται με περασμένα βιώματα και εμπειρίες, τρόπο σκέψης αλλά και προσωπικές και κυρίως συναισθηματικές ανασφάλειες. Θεωρούμε ότι μόνο αν αναλάβουμε εμείς, θα το πετύχουμε. Η συνεχής μας διάθεση και ανάγκη για έλεγχο και τελειότητα, δεν είναι παρά ένα προσωπικό μας πρόβλημα το όποιο εμείς μπορεί να μην αναγνωρίζουμε εύκολα, αλλά δημιουργεί ζητήματα εμπιστοσύνης και συνεργασίας. Μπορεί όντως στο παρελθόν να απογοητευτήκαμε από ανθρώπους ή τα πράγματα να μην πήραν την τροπή που θέλαμε αλλά αυτό ανήκει στο παρελθόν. Πάει, έγινε και τελείωσε. Άστο πίσω και δημιούργησε νέες συνθήκες συνεργασίας. Εμπιστεύσου τα άτομα που σε πλαισιώνουν και φτιάξε μαζί τους μία καλή και αποτελεσματική ομάδα. Ίσως το ένστικτό σου να σου λέει ότι είναι λάθος να λειτουργήσεις ομαδοσυνεργατικά, αλλά μπες στη λογική να κλείσεις τα αυτιά σου στην εσωτερική φωνή και απλά εμπιστεύσου τους γύρω σου.

Υπάρχει μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων που δεν αντέχει να βρίσκεται ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Όταν δει ότι αρχίζει να συνυπάρχει με πλήθος άλλων ατόμων, βιώνει καταστάσεις πανικού και άγχους. Θεωρείται συχνά ως σύμπτωμα της «αγοραφοβίας» που εκδηλώνεται με πληθώρα συμπτωμάτων. Περιορίζει την ελευθερία κινήσεων και κοινωνικοποίησης. Μπορεί να οδηγήσει σε απομόνωση που να φτάσει στα όρια της κατάθλιψης. Συχνά, δυσκολεύει ακόμα και την εργασία. Η βοήθεια από κάποιον ειδικό είναι ευπρόσδεκτη φυσικά αλλά προηγείται η συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος που βρίσκεται δίπλα μας και γύρω μας δεν αποτελεί αιτία προβλήματος. Δε θα μας ενοχλήσει κανένας και εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε ό, τι κάναμε.

Όλα όσα αναφέρθηκαν και περιεγράφηκαν παραπάνω, αποτελούν καταστάσεις που διορθώνονται, αν αναγνωριστούν και συνειδητοποιηθούν. Η εμπιστοσύνη και η συζήτηση είναι βασικές αρχές που θα βοηθήσουν στη διόρθωση αυτή. Τα καμπανάκια του νευρικού μας συστήματος ναι μεν βαράνε δυνατά αλλά είναι στο χέρι μας να τα ακούσουμε και να τα κλείσουμε για πάντα ή έστω να τα βάλουμε στο αθόρυβο σε πρώτη φάση. It’s up to you baby!