Γνωρίζεστε, αρχίζετε να μιλάτε, κάνετε σχέση, ερωτεύεστε, παντρεύεστε, κάνετε παιδιά και κάποια μέρα μετά από αρκετή προσπάθεια, αμοιβαίες υποχωρήσεις, υπομονή, συνειδητοποιείς ότι δεν πάει άλλο και δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζεις στο ίδιο σπίτι με αυτόν τον άνθρωπο που κάποτε διατυμπάνιζες ότι ήταν το άλλο σου μισό. Η λέξη «διαζύγιο» αποτελεί μονόδρομος πια και ήδη σκέφτεστε από κοινού πώς θα το ανακοινώσετε στα παιδιά σας. Και κάπου εκεί αρχίζουν τα προβλήματα! Τύψεις, ενοχές ότι διαλύετε την οικογένειά σας, νιώθετε ότι θα στιγματίσετε τα παιδιά σας που από εδώ και πέρα θα φορτωθούν την ταμπέλα του «παιδιού χωρισμένων γονέων», δεύτερες σκέψεις. Αλλά γυαλί που ραγίζει, δεν ξανακολλάει που λέει και ο σοφός λαός και τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται ότι έχει δίκιο.
Αρκετοί γονείς πριν ανακοινώσουν στα παιδιά τους ότι χωρίζουν, συμβουλεύονται έναν ειδικό για το πώς θα μεταφέρουν αυτό το μήνυμα, προκαλώντας τη μικρότερη ζημιά στην ψυχούλα των παιδιών τους. Γιατί κακά τα ψέματα, εκείνα θα πληγωθούν., θα βιώσουν τη διάλυση της οικογένειας και μέσα στο παιδικό μυαλουδάκι τους θα προσπαθήσουν να επεξεργαστούν τα καινούρια δεδομένα στη ζωή τους. Και τότε έρχεται αυτή η ερώτηση που σκάει σαν κύμα πάνω σου και νιώθεις σαν τον Οδυσσέα που θαλασσοδερνόταν με την τρικυμία του Ποσειδώνα. «Γιατί χωρίσατε με τον/την μπαμπά/μαμά;». Και είναι ίσως από τις φορές που εύχεσαι να άνοιγε η γη να σε καταπιεί για να μη χρειαστεί να απαντήσεις.
Ως παθούσα (και μαθούσα πλέον) θα σου πω ότι το να μιλήσεις με τα παιδιά σου για αυτό το ζήτημα είναι όντως πολύ δύσκολο! Και θέλει αλήθειες και γερό στομάχι. Ανάλογα την ηλικία των παιδιών βέβαια, το βιώνουν και πολύ διαφορετικά. Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή της ανακοίνωσης τα δάκρυα του τότε 9χρονου γιου μου, την ίδια ώρα που ο δίχρονος αδερφός του δίπλα έπαιζε ανέμελος με τα τουβλάκια του. Και τότε μπαίνουμε όλοι στο τριπάκι να εξηγήσουμε ότι τα αγαπάμε και θα είμαστε για πάντα δίπλα τους ως γονείς. Κάτι που ίσως δεν ισχύσει στην πορεία. Κάθε διαζύγιο εξελίσσεται διαφορετικά και πραγματικά κάποια κρύβουν πολλές μάχες εντός και εκτός δικαστηρίων. Σημασία όμως πάντα πρέπει να δίνεται στα παιδιά και να αντιμετωπίζονται με απόλυτο σεβασμό και από τις δύο πλευρές.
Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε. Και εκεί πρέπει να μη χάσουμε την μπάλα και να αρχίσουμε να κατηγορούμε τον άλλον γονέα για όσα μας έκανε. Σίγουρα οφείλουμε να πούμε την αλήθεια και αν είναι σκληρή να την ωραιοποιήσουμε με κάποιον τρόπο. Δε μιλάμε να υπάρχουν περιστατικά β1ας και να πούμε στα παιδιά ότι δεν ταιριάζαμε μεταξύ μας με τον μπαμπά σου. Αν το παιδί είναι σε προσχολική ηλικία του εξηγούμε με όσο πιο απλό τρόπο ότι ο άλλος γονέας θα ζει σε ένα άλλο σπίτι αλλά θα το βλέπει συχνά και θα περνάει χρόνο μαζί του επειδή το αγαπάει πολύ. Τον πρώτο καιρό η επικοινωνία και με τους δύο γονείς θα ήταν σωστό να ήταν καθημερινή για να μη δημιουργηθεί άγχος και αίσθημα εγκατάλειψης στα παιδιά. Στο μικρό παιδί θα πούμε απλά ότι δεν αγαπιόμαστε πια όπως τον πρώτο καιρό και για να μη μαλώνουμε καλύτερα να ζήσουμε σε άλλα σπίτια. Προσπαθούμε να εστιάσουμε στο ότι το αγαπάμε πάρα πολύ και θα είμαστε δίπλα του. Το αφήνουμε να πάρει τον χρόνο του και να βιώσει τη στεναχώρια και τη θλίψη του.
‘Οσο μεγαλώνει και αποκτά κριτική σκέψη, μπορούμε να μοιραζόμαστε περισσότερες πληροφορίες για το θέμα και να επικεντρωθούμε στα συναισθήματα του παιδιού και πώς νιώθει εκείνο με την όλη κατάσταση. Ακούμε χωρίς να κρίνουμε. Στον έφηβο μπορούμε να δώσουμε μία πιο ξεκάθαρη απάντηση για το τι μας οδήγησε στο διαζύγιο. Όσο και αν πιέζει να μάθει, χρειάζεται να προστατέψουμε και εμάς αλλά και τον άλλον γονιό και να μην το κάνουμε να πέσει στα μάτια του. Ειδικά σε περιπτώσεις απιστίας ή άλλου προβλήματος οφείλουμε να διαχειριστούμε την κατάσταση με ηρεμία, σεβασμό και κυρίως ενσυναίσθηση προς το παιδί. Μην ξεχνάμε ότι κάθε έφηβος/η έχει ήδη πολλά νεύρα στο κεφάλι του/της και ζητήματα στην ψυχούλα του/της που θα μας κάνει να οπλιστούμε με τεράστια αποθέματα υπομονής για να απαντήσουμε στις ερωτήσεις του/της περί διαζυγίου.
Δεν ξεχνάμε ποτέ ότι μπορεί να παύουμε να φέρουμε τον τίτλο του συζύγου αλλά δεν παύουμε να κρατάμε αυτόν του γονέα! Αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας και είμαστε δίπλα τους, δίνοντας τους όλη μας την αγάπη και την προσοχή. Βρίσκουμε ισορροπίες, πατάμε στα πόδια μας και τα παιδιά μας κατανοούν πως ό,τι έγινε, έγινε τελικά για το καλύτερο όλων μας.
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη