«Αγάπα με όσο μπορείς να παίρνω δύναμη
να σ’ αγαπώ κι εγώ να παίρνω θάρρος
Κι όταν σαλπάρω στ’ ανοιχτά
όταν τα βράχια είναι κοντά
Εσύ φως μου να ‘σαι ο φάρος»
Μια φράση λέει «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς». Αυτό το «σήκωμα» όμως, ποσό εύκολο είναι πάντα; Πόσες φορές νιώσαμε ότι είμαστε χαμένοι; Ότι η δυσκολία που μας χτύπησε την πόρτα φαίνεται βουνό κι αξεπέραστη; Μπορεί να βιώσουμε μια άσχημη μέρα στη δουλειά, να νιώσουμε χάλια επειδή τσακωθήκαμε με φίλους, με τον/ τη σύντροφό μας, τον άντρα μας/τη γυναίκα μας ή/ και τα παιδιά, να έχουμε απλά τα νεύρα μας στην τελική και να μας φταίνε όλοι και όλα.
Το μόνο που θέλουμε είναι να φτάσουμε απλά στο σπίτι μας, να κρυφτούμε, εκεί, στο αγαπημένο μας καταφύγιο και να ξεσπάσουμε με την ησυχία μας! Όμως πολλές φορές, αυτό μοιάζει ουτοπικό. Έλλειψη χρόνου, μέλη της οικογένειας που διεκδικούν εξίσου τον χώρο μας και πολλοί άλλοι παράγοντες δεν αφήνουν το ζόρι μας να εκτονωθεί και να ηρεμήσουμε.
Υπάρχουν, όμως, ευτυχώς, και οι φορές που αυτό γίνεται πραγματικότητα χωρίς πολλά πολλά, σχεδόν με έναν μαγικό τρόπο. Αυτές είναι οι φορές που οι δικοί μας άνθρωποι, αυτοί που μας ξέρουν και μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε ειλικρινά, μας καταλαβαίνουν και θέλουν να μας κάνουν να ξανανιώσουμε όμορφα. Είναι αυτοί οι άνθρωποι-«φάροι» που ρίχνουν το φως τους και διώχνουν τα σκοτάδια μας μακριά. Αυτοί που θέλουν στο πρόσωπό μας να υπάρχει ένα μόνιμο χαμόγελο (φυσικό, όχι προσποιητό) που θα φτάνει μέχρι τα αυτιά μας και θα κάνει τα μάτια μας να λάμπουν από αληθινή ηρεμία κι ευτυχία. Εκείνοι για τους οποίους ο Μαραβέγιας κάποτε τραγούδησε «Θέλω την αγάπη σου ορόσημο, να τη φοράω τις μουντές Δευτέρες».
Αλήθεια, αν κάτσουμε να σκεφτούμε και να μετρήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που κατέχουν την τόσο ξεχωριστή θέση στη ζωή μας, σίγουρα θα τους βγάλουμε πολύ λίγους, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, που λέει και η λαϊκή ρήση. Ίσως όμως, να είναι αυτό που τους κάνει ξεχωριστούς. Μας έχουν δει στα καλύτερά μας, στα χειρότερά μας, μας έχουν στηρίξει, μας έχουν δώσει συμβουλές (που παίζει και να μην ακολουθήσαμε ποτέ!) και φυσικά ήταν πάντα παρόντες, ακόμα κι αν μας χώριζαν πολλά χιλιόμετρα.
Δίπλα τους ο αρνητισμός δεν έχει καμία θέση, όλα μοιάζουν πιο εύκολα και πιο απλά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους έχουμε μόνο για να γελάμε και να περνάμε καλά. Έχουν αποδείξει με το πέρασμα του χρόνου ότι αξίζει όταν είμαστε μαζί τους να βγάζουμε το προσωπείο του επιτυχημένου στελέχους, της σωστής υπαλλήλου, του καλού γονέα και των υπολοίπων αναγκαστικών και καθημερινών ρόλων που έχουμε στη ζωή μας και να αφήνουμε την ψυχή μας να ξεγυμνωθεί χωρίς καμία ντροπή. Είμαστε ο εαυτός μας στον απόλυτο βαθμό κι αυτό μας ενδιαφέρει.
Οι φάροι αυτοί είναι πάντα πρόθυμοι να σταθούν βράχοι στο πλάι μας, έτοιμοι να μας υπερασπιστούν απέναντι στην όποια καταιγίδα στείλει η ζωή στον δρόμο μας. Είναι τα άτομα που οι πιο απλές στιγμές παίρνουν χρώμα κι αίσθηση απόλαυσης. Σύντροφοι, παιδιά, φίλοι. Μια αγκαλιά τους μας κλείνει και μας κρατά μακριά από τους ξέφρενους ρυθμούς της αγχώδους καθημερινότητας, ξεχνώντας όσα περνάμε. Το μαγικό όταν είμαστε πλάι τους, είναι ότι πολλές φορές, όλα μπορούν να φτιάξουν μέσω ενός βλέμματος. Ναι παιδιά, ένα βλέμμα και μόνο αρκεί για να μας αλλάξει ο τρόπος σκέψης και να κρεμάσουμε ξανά αυτό το χαμόγελο στο πρόσωπό μας.
Κάποιοι από εμάς, ίσως δεν επηρεαζόμαστε τόσο από όλα αυτά που μας ταλανίζουν στην καθημερινότητα, ίσως έχουμε βρει δικούς μας τρόπους να υποτάσσουμε αυτές τις κακές μέρες και να καταφέρνουμε να λούζουμε με λιακάδες τα σκοτάδια μας ώστε να μη νιώθουμε ότι περιμένουμε από κάποιον άλλον άνθρωπο να τα κάνει αυτά για εμάς. Στηριζόμαστε στα δικά μας πόδια γερά και δε χρειάζονται δεκανίκια. Όποιος και να είναι όμως ο τρόπος, σημασία έχει να έχουμε ανοδική πορεία προς το φως. Να μη βουλιάζουμε αλλά να αλλάζουμε όλα αυτά που δε μας αρέσουν. Προσωπικά, μεγάλωσα ακούγοντας πάντα τη μαμά μου να μιλά για «θετική σκέψη» κι έτσι μου έγινε τρόπος ζωής. Νομίζω ότι είναι η καταλληλότερη μέθοδος για να αντιμετωπίζουμε ο,τι μας φέρνει τούτη εδώ η ζωή. Βλέπουμε το καλό μέσα στο άσχημο. Δίνουμε τη θέση μιας στεναχώριας σε ένα δυνατό γέλιο κάποιες στιγμές μέσα στην ημέρα κι όλα βαίνουν πιο ήρεμα.
Γι’ αυτό, μια βαθιά και μεγάλη ανάσα και ένα έντονο γέλιο είναι τα απαραίτητα εφόδια για να βγούμε ξανά στο φως. Κι αν καμιά φορά δυσκολευτούμε να βρούμε τον δρόμο μας, θα υπάρχει πάντα κάπου ένας φάρος.
Συντάκτης: Αμαλία Ευαγγελία Αλεξανδρή
