«Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θ' αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι»

Υποτίθεται ότι η Παρασκευή είναι η πιο ωραία μέρα της εβδομάδας, καθώς ακολουθεί σαββατοκύριακο. Κι οι κακές ειδήσεις σπανίζουν την Παρασκευή. Όμως η μοίρα είχε άλλη άποψη. Έφυγε από τη ζωή ένας γίγαντας ψυχής, ένας άνθρωπος που πάλεψε με τον καρκίνο σε μια άνιση μάχη, κρατώντας τον πόνο του κρυφό. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν ένα παιδί της Θεσσαλονίκης που δόξασε τη γαλανόλευκη σε όλο τον κόσμο.

Η αλήθεια είναι ότι την πρώτη φορά που τον καμαρώσαμε σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 2000 στο Σίδνεϊ, μας σόκαρε. Η φράση του «έσπασε μαμά έσπασε» μας πάγωσε. Αλλά ο ίδιος ήξερε ότι για ν’ ανέβεις ψηλά πρέπει πρώτα να πέσεις κάτω. Ανέβηκε πολλές στο βάθρο κι η γαλανόλευκη υψώθηκε για να τον τιμήσει. Εκτός όμως από μετάλλια, μας έκανε και μαθήματα fair-play. Στον τελικό για το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας όπου έχασε στο τελευταίο λεπτό μετά από μια κίνηση ματ του Κορεάτη αντιπάλου του Ντάε Σουνγκ Μουν. Η κίνηση του ενός να στηρίξει τον άλλο κι η αγκαλιά έκλεισαν τα στόματα κάθε δυσαρεστημένου κι έδωσαν μαθήματα ήθους. Γιατί, υπάρχουν άνθρωποι που δε χρειάζονται να φτάσουν στην πρώτη θέση, για να βγουν κερδισμένοι. Κι ο Αλέξανδρος ήταν ένας από αυτούς.

Ο δίμετρος αυτός αθλητής δεν πρόλαβε να κλείσει τα 43 του χρόνια. Ήθελε ακόμα 3 μέρες, για να γιορτάσει τα γενέθλιά του με την αγαπημένη του οικογένεια. Παρ’ όλο που έφυγε σε αυτή την ηλικία με το τελευταίο του μήνυμα μάς δίδαξε πολλά. Όλα αυτά που έγραψε από καρδιάς ήταν τα μαθήματα που του έδωσε η ίδια η ζωή και θέλησε ο ίδιος να τα δώσει τώρα σε όλους μας. «Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε μένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και τη χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω τον σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.» Και κάπου ανάμεσα στις τελευταίες του λέξεις μας γράφει να μην ξεχάσουμε ότι «σ’ αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, κι όχι πώς ή πότε θα φύγουμε».

Προτίμησε να μη μιλήσει για το επίπονο τέλος αλλά για τον σκοπό που ήρθε στη ζωή, τον οποίο και επέλεξε ο ίδιος: «Αν ερχόμαστε σ’ αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα απ’ όσα κατάφερα στη ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα.» Αυτά έγραψε, εκφράζοντας την επιθυμία του να βγουν τα δύο αργυρά ολυμπιακά του μετάλλια σε δημοπρασία και τα έσοδα να διατεθούν σε δομές για παιδιά. Είχε μιλήσει και παλιότερα γι’ αυτή του την αγάπη που είχε στα παιδιά και για τη χαρά που του δίνει να διδάσκει σ’ αυτά, εκτός από το άθλημά του, το tae-kwo-do, και τις αξίες του αθλητισμού. Αυτές που κάποιοι προσπαθούν να φθείρουν και κάποιοι να ξεχάσουν.

Για τον Αλέξανδρο πενθεί η οικογένειά του και οι φίλοι του. Οι συναθλητές του και οι προπονητές  του. Η γειτονιά του στη Σταυρούπολη, οι φίλοι του στην Πολίχνη αλλά και σ’ όλη την πόλη. Το σωματείο του «Μέγας Αλέξανδρος» κι η ομάδα της καρδιάς του, ο Άρης. Όλη η Θεσσαλονίκη χθες βράδυ, έσβησε τα φώτα της, για ν’ αποχαιρετήσει τον Αλέξανδρό της. Κι όλη η Ελλάδα θα σηκωθεί, για να του χαρίσει το τελευταίο χειροκρότημα. Όταν μετά από χρόνια αυτή δημοσίευσή του θα ξεχαστεί, θα μείνει μία φράση βαθιά χαραγμένη στις καρδιές όλων μας: «Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου». Μπορεί κάποιο παιδί να έχασε τον υπερασπιστή αυτή τη μέρα αλλά ο Αλέξανδρος μάς άφησε όλους υπευθύνους να συνεχίσουμε αυτό που δεν πρόλαβε να τελειώσει. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί κι όποιο παιδί, τότε υπάρχει ελπίδα.

Πηγή φωτογραφίας