Αντί να πάρουμε πρωτοβουλίες ρωτάμε τους κολλητούς

Οι φίλοι είναι το κομμάτι αυτό της ζωής μας που αναπληρώνει ό,τι μας λείπει. Μεγάλοι ψυχολόγοι έχουν αναφέρει ότι οι φίλοι είναι ουσιαστικά η οικογένεια, με την οποία εμείς επιλέγουμε να πορευτούμε. Μπορεί να μας χωρίζουν χιλιόμετρα, αλλά είναι πάντα δίπλα μας με τον δικό τους τρόπο. Μας στέκονται στα δύσκολα, μας συμβουλεύουν και μας παρηγορούν όταν το έχουμε ανάγκη.

Μέσα από τις φιλικές σχέσεις εξελισσόμαστε και διαμορφώνουμε χαρακτήρα. Παρ’ όλο που έχουμε δική μας βούληση και άποψη, πολλές φορές ζητάμε τη συνδρομή των φίλων για να πάρουμε την τελική απόφαση. Θα ζητήσουμε από τον φίλο να τσεκάρει το φλερτ μας και να μας πει τη γνώμη του. Θα ζητήσουμε τη γνώμη του για τα ρούχα που θα φορέσουμε στο πρώτο ραντεβού, για τα χρήματα που θα ξοδέψουμε στις διακοπές, για το δώρο που θα πάρουμε στην επέτειο και για ένα σωρό άλλους λόγους. Τι γίνεται όμως όταν ρωτάμε τους φίλους για όλα σχεδόν τα θέματα και δεν παίρνουμε πρωτοβουλίες μόνοι μας, όταν δεν κάνουμε πράγματα πριν πάρουμε τη συναίνεση ή τη συμβουλή τους;

Η ανάγκη να πάρουμε τη γνώμη αυτών που εμπιστευόμαστε περισσότερο είναι φυσιολογική και δείχνει το δέσιμο που έχουμε με τους φίλους μας. Όταν όμως αυτή η ανάγκη γίνεται μια καθημερινή συνήθεια που δε σταματάει ποτέ, τότε η κατάσταση διαφοροποιείται. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν κατά κάποιο τρόπο «κατάχρηση» της φιλίας, νιώθοντας ανήμποροι να πάρουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία αν δεν ρωτήσουν πρώτα τον φίλο τους. «Τι ρούχα να φορέσω;», «Να βγω σήμερα;», «Τι λες να μαγειρέψω;», «Να απαντήσω στο μήνυμα;» και άλλες πολλές καταιγιστικές ερωτήσεις βομβαρδίζουν τα κινητά μέσω μηνυμάτων ή κλήσεων και αν δεν έρθει απάντηση απ’ το κολλητάρι πελαγώνουμε. Δεν μπορούμε να πάρουμε πρωτοβουλίες για απλά καθημερινά ζητήματα, αφού νιώθουμε κάπως αν δε λάβουμε πρώτα μια δεύτερη γνώμη ή την επιβεβαίωση. Το οξύμωρο είναι ότι μπορεί να γνωρίζουμε τι πραγματικά επιθυμούμε, αλλά ακόμη και τότε νιώθουμε την ανάγκη να ρωτήσουμε για να έχουμε την έγκριση του κολλητού.

Όταν η ανάγκη ξεφεύγει, γίνεται πρόβλημα. Και οι ρίζες αυτού του προβλήματος ακούνε στο όνομα «ανασφάλεια». Ο φίλος που ζητάει συνεχώς την έγκριση ή την επιβεβαίωση της ορθότητας ακόμα και των πιο απλών πράξεων του, όπως τι κοκαλάκι να βάλει στα μαλλιά ή τι να φάει για πρωινό, νιώθει έντονα ανασφαλής και εμπιστεύεται σχετικά εύκολα τις απόψεις των άλλων χωρίς να τις φιλτράρει πρώτα. Παρατηρείται αυτή συμπεριφορά να συμβαίνει με κάποιο μέλος της οικογένειας -μαμά ή αδέρφια συνήθως-, αλλά και ο φίλος είναι η οικογένεια που διαλέξαμε.

Το άτομο που θα ρωτήσει τα πάντα, θα το κάνει γιατί ξέρει ότι το φιλαράκι -αν είναι αληθινό- δε θα τον πουλήσει και θα τον συμβουλέψει σωστά. Ασυναίσθητα δυσχεραίνει ακόμα και τις πιο εύκολες καταστάσεις στη ζωή του και εκεί πρέπει ο πραγματικός φίλος να τον στηρίξει. Δε θα πρέπει να σταματήσει να απαντάει, αλλά να προσπαθήσει να δείξει στον φίλο τρόπους να αποδεχτεί την ανασφάλειά του και να βρει τα πατήματά του μόνος του. Ο φίλος είναι αυτός που ναι μεν θα σου δώσει οξυγόνο, όταν πνίγεσαι, αλλά θα σε αφήσει να σηκωθείς μόνος από το κρεβάτι του πόνου. Είναι αυτός που θα σου φωνάξει δυνατά ότι η ανασφάλεια βάζει γκολ εκεί που η αυτοπεποίθηση έχει παρατήσει το παιχνίδι.