Δε θα σου πει το ημερολόγιο πότε να ξανακάνεις σχέση

Ο χρόνος είναι έννοια υποκειμενική. Κάποιοι τον θέλουν υπέρ τους, κάποιοι αναμένουν να θεραπευτούν απ’ το πέρασμά του και κάποιοι δεν τον υπολογίζουν καθόλου. Πολλοί μαθαίνουν να τον διαχειρίζονται κατά τη διάρκεια της ζωής τους, αλλά υπάρχουν κι ορισμένοι που δε θα το καταφέρουν ποτέ. Γι’ αυτό και όταν τελειώνει μια σχέση, η κάθε πλευρά τον αντιμετωπίζει διαφορετικά.

Συνήθως, υπάρχει η πλευρά που αναμένει. Τι; Την επιστροφή, την επανασύνδεση, την επούλωση. Η άλλη πλευρά επιλέγει να προχωρήσει. Ποια κάνει λάθος, ποια κινείται σωστά δεν μπορείς να το ξέρεις. Υπάρχουν άντρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια, που δεν μπορούν ή δε ξέρουν πώς θα πρέπει να προχωρήσουν μετά από ένα ερωτικό φινάλε σε μια νέα σχέση.

Υπάρχουν, όμως, κι αυτοί που σχεδόν αμέσως ξεκινάνε ένα φρέσκο ειδύλλιο και δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πώς και γιατί το κάνουν. Δεν είναι δύσκολο αυτό, αντιθέτως είναι απλό. Όταν ξέρεις τι θέλεις από έναν άνθρωπο, γιατί να αναλώνεσαι περιμένοντας να περάσει ένα «κοινωνικά αποδεκτό» χρονικό διάστημα, για να ξεκινήσεις κάτι νέο κι ίσως κάτι καλύτερο στη ζωή σου;

Ο καθένας μας ξέρει τον χρόνο που χρειάζεται. Όταν γνωρίζεις ότι μια σχέση τελείωσε και δε βρήκες μέσα σ’ αυτή αυτό που έψαχνες, γιατί να αφήνεις τον καιρό να κυλά ανεκμετάλλευτος; Το σύντομο πέρασμα από μια σχέση σε μια άλλη δε σημαίνει απαραίτητα ότι κι η επόμενη θα καταλήξει στον Καιάδα. Μπορεί η σχέση αυτή να ‘ναι το «μαζί» που περίμενες, αυτό που θα σε εξελίξει, βρίσκοντας σε ‘κείνο όσα σου στέρησαν οι προηγούμενες απόπειρες.

Ο κόσμος θα κρίνει και θα πει αυτά που θέλει, είτε είσαι στα πατώματα είτε ανεβαίνεις στα τραπέζια και χορεύεις όλη μέρα. Αν παραμείνεις μόνος και περιμένεις να επουλωθούν οι πληγές σου, θα δείξει μια επιείκεια και μια συμπάθεια, που με τον καιρό θα πάρει τη μορφή της λύπησης. Ο οίκτος των άλλων φέρνει την αυτοϋποτίμησή σου και δυστυχώς και τα προξενιά που επιχειρούν να σου κάνουν, μήπως και βρεις αυτό που θέλεις.

Στην άλλη όψη του νομίσματος, το να περνάς απ’ τη μία σχέση στην άλλη, σχεδόν αμέσως, δεν μπορεί, απαραίτητα, να μεταφραστεί σαν δειλία και φόβο για τη μοναξιά. Όχι, τουλάχιστον, σε όλες τις περιπτώσεις. Είναι μια αντίδραση ενστικτώδης, αν οι συγκυρίες τα φέρουν έτσι ώστε να νιώσεις τόσο άμεσα πως βρήκες σ’ έναν άνθρωπο όσα σου έλειπαν απ’ το παρελθόν σου. Είναι έρωτας, δεν είναι κάτι ανήθικο, ούτε μεμπτό. Παρόλο που ο κόσμος είναι πιθανό να σε κατηγορήσει για πολλά, όπως συναισθηματική αναλγησία, επιπολαιότητα κι ανωριμότητα, σημασία έχει να ξέρεις εσύ τι θέλεις.

Το να νιώθεις ενοχές για τις δικές σου επιλογές επειδή στο επιβάλλουν οι άλλοι, απλά δεν έχει νόημα. Εσύ είσαι αυτός που συμπληρώνει μια σχέση κι απλά οι γύρω είναι ένα κοινό σε μια θεατρική παράσταση, που σε κάποιους θα αρέσει η σκηνοθεσία κι οι πρωταγωνιστές, ενώ κάποιοι θα σχολιάσουν ακόμα και την κλωστούλα που θα κρέμεται από το κουστούμι σου.

Το ότι δεν πέρασαν μήνες, χρόνος ή και παραπάνω απ’ το τελευταίο κλείσιμο της αυλαίας δε σημαίνει ότι η νέα σχέση είναι καταδικασμένη να λήξει άδοξα. Μπορεί να ‘ναι ένα μπάλωμα και να αγγίξει άμεσα το φινάλε, μπορεί όμως να ‘ναι κι αυτό που έψαχνες, να ‘ναι κάτι που θα κρατήσει, βγάζοντας τον καλύτερο εαυτό σου. Έτσι κι αλλιώς, η ένταση των συναισθημάτων, η αμοιβαιότητα κι οι εμπειρίες είναι που δένουν τους ανθρώπους, κι όχι ο χρόνος.

Οπότε η επιλογή σου πρέπει να στηρίζεσαι μονάχα σ’ αυτό που αισθάνεσαι, χωρίς να σκέφτεσαι τι έχει συμβεί στους άλλους και τι θα βρουν να πουν οι γύρω. Κάνε τον χρόνο σύμμαχό σου και βρες τα πατήματά σου, προχωρώντας μπροστά. Με το να περιμένεις, απλά ο καιρός περνάει χωρίς απαραίτητα να επουλώνει πληγές και συνειδήσεις. Χρησιμοποίησέ τον υπέρ σου!