Δίκοπο να κρατήσεις φωτογραφίες αν μεταξύ σας το λήξατε

Κάποιες σχέσεις διαρκούν μια ζωή, κάποιες τελειώνουν. Κι όταν τελειώνουν κάποια πράγματα αλλάζουν, κάποια πρέπει να μπουν στη θέση τους και κάποια να εξαφανιστούν. Ένα από αυτά είναι και οι κοινές φωτογραφίες. Αυτές που το ζευγάρι έβγαζε καθ’ όλη τη διάρκεια της σχέσης για να αποθανατίσει τις πιο δυνατές του στιγμές. Κάποιες γίνονται κορνίζα -ειδικά οι φωτογραφίες του γάμου-, κάποιες καρφιτσώνονται στο ψυγείο και κάποιες ποστάρονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τι συμβαίνει όμως μετά το χωρισμό με αυτές τις αναμνήσεις που έχουν πάρει τώρα μια πιο χειροπιαστή μορφή;

Η τύχη των φωτογραφιών αυτών έχει να κάνει με το βαθμό που είναι διατεθειμένος ο καθένας να ξεχάσει. Συνήθως αυτός που ταλαιπωρείται περισσότερο είναι κι αυτός που κρατάει κάποιες -αν όχι όλες- τις φωτογραφίες και δυσκολεύεται να αποδεχτεί ότι δε θα βγουν νέες. Παρ’ όλο που αντέχουν να αναλώνονται σε επίπονες σκέψεις, αναπολώντας μια γαμήλια δεξίωση ή ένα σαββατοκύριακο στη Σαντορίνη, είναι αποδεδειγμένο ότι κάτι τέτοιο τους κρατάει στάσιμους. Και οι εικόνες αυτές λειτουργούν σαν οινόπνευμα σε γρατζουνισμένο γόνατο όταν ο άλλος προχωράει στην επόμενη σχέση.

Μπορείς να ξεπεράσεις τη φάση σας αν κρατάς τις αναμνήσεις; Δες με ένα κλικ εδώ!

Υπάρχει όμως και το στάδιο του θυμού μετά από έναν χωρισμό, το οποίο έχει διάφορες πίστες και το επίπεδο δυσκολίας διαφέρει κάθε φορά. Άλλοι το βιώνουν σαν πρωτάρηδες που πήγαν κατευθείαν στην πίστα τριάντα έξι κι άλλοι σαν έμπειροι παίκτες που ξαναπαίζουν το πρώτο επίπεδο για ζέσταμα. Και ο θυμός -όπως όλοι ξέρουμε- είναι κάτι που δε συνάδει με τη λογική και σε οδηγεί σε πράξεις που πολλές φορές θα μετανιώσεις. Εδώ οι φωτογραφίες συνήθως είναι τα πρώτα «θύματα». Εξαφανίζονται, εκσφενδονίζονται, σκίζονται, σβήνονται. Φυσικά όμως μια τέτοια συμπεριφορά δε βοηθάει κανέναν και πολλές φορές φέρνει σε δύσκολη θέση τον άλλον, καθώς και το φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.

Παρ’ όλ’ αυτά, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι το να σβήσουν οι κοινές φωτογραφίες ή να πεταχτούν είναι δικαίωμα του καθενός και σε κανέναν δεύτερο ή τρίτο δεν πέφτει λόγος. Αν θέλει κάποιος να τις κρατήσει για κάποιο λόγο -όποιος και αν είναι αυτός- μπορεί να το κάνει χωρίς να πάρει την άδεια κανενός. Ίσως μόνο ένα πρόσωπο να είναι καλό κάποια στιγμή να ληφθεί υπόψιν κι αυτό είναι ο νέος σύντροφος. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι σε μια σχέση όπου το έτερον ήμισυ έχει κρατήσει φωτογραφίες με τον ή και τους πρώην; Μήπως είναι καλύτερα να μην αφήνεις ίχνη του παρελθόντος να δυσκολεύουν το μέλλον;

Οι φωτογραφίες αποθανατίζουν συνήθως ευχάριστες στιγμές. Μετά από όμως από ένα δύσκολο ή επίπονο χωρισμό, ακόμα και αυτές προκαλούν ταραχή. Και όταν κάτι τόσο μικρό και ίσως και ασήμαντο δημιουργεί τέτοιες συναισθηματικές πτώσεις, ποιος ο λόγος να τις κρατήσει κάποιος; Ποιος ο λόγος για ένα ανοιχτό εισιτήριο σε ένα τρενάκι λούνα παρκ που ξέρεις πως έχει βλάβη; Όταν κάτι σε στενοχωρεί, μένεις πίσω και δεν παίρνεις ανάσα. Δεν αφήνεις χώρο για να προχωρήσεις και να δεχτείς κάτι νέο στη ζωή σου, γιατί πολύ απλά τον καταλαμβάνεις όλο με αναμνηστικά και σουβενίρ. Σαν να γεμίζεις το ψυγείο σου μαγνητάκια πολύχρωμα και να αρνείσαι να τα πετάξεις ακόμα κι όταν συνειδητοποιήσεις πως τελικά χαλάνε την αισθητική σου. Μένεις πίσω. Έτσι υποστηρίζουν οι περισσότεροι ψυχολόγοι και όχι άδικα θα μπορούσαμε να πούμε.

Οι φωτογραφίες μιας σχέσης δεν είναι η ίδια η σχέση. Τα θεμέλια μιας σχέσης είναι η εμπιστοσύνη, η αγάπη, ο σεβασμός, ο έρωτας. Ο φωτογραφικός φακός απλά αποτυπώνει  κάποιες δυνατές και ωραίες στιγμές. Δεν είναι αυτός που θα φέρει τον άλλον πίσω και δε θα δώσει σίγουρα λύση σε τυχόν προβλήματα και παρεξηγήσεις του ζευγαριού. Έτσι κι αλλιώς οι δυνατές στιγμές και οι πιο χαρακτηριστικές αποτυπώνονται μέσα μας και όχι σε ένα κομμάτι χαρτί ή σε ένα φάκελο του υπολογιστή. Και αυτό κάποιοι δυσκολεύονται και κάποιες φορές αργούν να το καταλάβουν. Χρειάζεται απλά χρόνος.