Ο υπουργός Μετανάστευσης κι Ασύλου, Νότης Μηταράκης, αποκάλυψε στους Θεσσαλονικείς και σε όλο τον κόσμο πιθανότατα, πως όχι μόνο έχουν μετρό, αλλά τους πάει σφαίρα κάθε μέρα στις δουλειές τους. Μιλώντας στην εκπομπή Hard Talk του BBC για τα έργα υποδομών της χώρας, το πιο έξυπνο σχόλιο που βρήκε να κάνει ήταν αυτό του μετρό Θεσσαλονίκης. Το λέμε ξανά, γιατί και να θες, δεν μπορείς να το πιστέψεις. Κάπως έτσι θυμηθήκαμε ότι λίγο καιρό πριν κάναμε εγκαίνια στη στάση της Παπάφη -κατεβήκαμε κι ανεβήκαμε τη σκάλα δηλαδή-, οπότε μάλλον δίκιο θα έχει ο υπουργός. Και για του λόγου το αληθές:
«Πλάκα με κάνεις» αναφώνησε ταλαίπωρος συντοπίτης μας Θεσσαλονικιός, όταν αντίκρισε για πρώτη φορά στο Σταθμό Παπάφη τον συρμό. Βέβαια ο συρμός δεν κουνήθηκε από τη θέση του αλλά και πάλι τα φλας άστραψαν. Γιατί εκτός από τον φραπέ και την μπουγάτσα, ξέρουμε σίγουρα και από Μετρό εκεί στη συμπρωτεύουσα. Και ας μην έχουμε. Ή έχουμε; Είμαστε επισήμως η μοναδική πόλη στον κόσμο με σταθερό πληθυσμό άνω του εκατομμυρίου, για την οποία έχει σχεδιαστεί το Μετρό εδώ και 104 χρόνια και ακόμα να λειτουργήσει. Αρνήτρια Μετρό η Θεσσαλονίκη κοντά έναν αιώνα τώρα. Το λες και γ@@@ τους τίτλους.
Είδαμε το πρωί του Σαββάτου 26 Νοεμβρίου 2022 λοιπόν αυτά τα υπέροχα δημοσιεύματα για την πρώτη επίσκεψη θεσσαλονικιών στο Σταθμό Παπάφη στα πλαίσια του Open House Thessaloniki, όπου ξεναγήθηκαν οι επισκέπτες για πρώτη φορά στον χώρο αλλά και μπήκαν σ’ έναν συρμό. Μάλιστα έπρεπε αρκετοί δημοσιογράφοι να επισημάνουν στα κείμενά τους κάτι που δεν ήταν αυτονόητο, ότι δηλαδή δεν πρόκειται για πρωταπριλιάτικο αστείο. Ναι αλήθεια είναι μπορείς να το αγγίξεις. Και μάλιστα έχει και ώρες επισκέψεων -σαν να πηγαίνεις στο Λούβρο ένα πράμα. Γιατί ίσως μετά τις 12 να γίνεται κολοκύθα. Σχεδόν κλάψαμε από τα γέλια. Γιατί παρ’ όλη την κατάντια που βιώνουμε τόσο χρόνια μ’ αυτήν την ιστορία, εμείς μάθαμε να το διασκεδάζουμε. Αλλιώς πώς θα επιβιώναμε σχεδόν 30 χρόνια τώρα;
Μιλάμε για ένα έργο που σχεδιάστηκε πρώτη φορά το μακρινό 1918, ένα χρόνο μετά την καταστροφική πυρκαγιά. Έπειτα επανασχεδιάστηκε -λογικό καθώς η πόλη άλλαζε- το 1968, το 1973, το 1976 και το 1978. Για φινάλε να πούμε και για τη μεγάλη τρύπα που άφησε μόνο ζημιές την περίοδο 1986-1989, όταν έγινε η πρώτη προσπάθεια για την κατασκευή του μετρό. Από το 1992 και μετά άρχισαν κάπως τα πράγματα να σοβαρεύουν -λέμε τώρα- για να φτάσουμε 3 δεκαετίες μετά να χειροκροτούμε ένα ακούνητο κλουβί. Το οποίο θαυμάζαμε όπως οι Αμερικανοί τουρίστες στην Ακρόπολη. Και άντε μετά να εξηγήσουμε σε τυχόν περαστικούς τουρίστες τη χαρά και την τρέλα μας.
Οι παλιοί όμως ξέρανε. Το έλεγαν ότι θα δουν το Μετρό να περνάει από πάνω τους. Μακάβριο μεν αλλά σχεδόν πέρασε και από το δικό μας το μυαλό. Το φοβηθήκαμε. Το βλέπαμε να αχνοφαίνεται σαν να ήταν πάνω στον πίνακα του ξαδέρφου του Κατακουζηνού. Άργησε 30 χρόνια να έρθει, μάλλον δε θα έβρισκε το δρόμο. Ή ίσως επειδή οι συρμοί θα είναι χωρίς οδηγό, “driveless”. Ε να λοιπόν γιατί πήρε τόσα χρόνια, δεν ήξερε πού να πάει. Φαντάσου πόσο θα του πάρει τώρα από Παπάφη να πάει Βαρδάρη.
Οι πιο αισιόδοξοι μπορεί να περιμένουν ήδη από τώρα στους σταθμούς να περάσει. Κάποιοι θέλουν να πάρουν αμάξι, κάποιοι ονειρεύονται μια ψαρόβαρκα, κι όσοι μεγαλώσαμε με μια πόλη γεμάτη με έργα του Μετρό, θέλουμε να μπούμε μέσα σ’ αυτό και όπου μας βγάλει. Δε θα μπορούμε να το πιστέψουμε αν τον Δεκέμβριο του 2023 λειτουργήσει κανονικά το Μετρό. Θα μας ρωτάνε οι φίλοι «Πού είσαι;», θα τους λέμε «στο μετρό» και θα απορούν πότε πήγαμε Αθήνα και δεν ειδοποιήσαμε. Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, όταν θα λειτουργήσει κανονικά και όχι ως μουσειακό είδος το Μετρό Θεσσαλονίκης, στην Αθήνα θα κυκλοφορούν με ιπτάμενα αυτοκίνητα και φωτόσπαθα. Και για να είμαστε κι άλλο δίκαιοι θα πρέπει να μπει σε κάθε σταθμό μια επιγραφή που να λέει με μεγάλα γράμματα ότι το Μετρό Θεσσαλονίκης σχεδιάστηκε το 1918 και λειτούργησε το… Καλά ας το δούμε πρώτα να λειτουργεί και βλέπουμε τι θα λέει η επιγραφή.
ΥΓ: Αργότερα με ανάρτησή του ανακάλεσε, αλλά δεν καταλαβαίνουμε γιατί. Πάνω-κάτω, τελειωμένη υπόθεση. Άλλα 100 χρονάκια κι είμαστε έτοιμοι. Λάου, λάου.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου