Ένα μέρος, ένα όνομα, ένα πρόσωπο∙ η αχίλλειος πτέρνα μας

«Είσαι το ευαίσθητο σημείο μου κι αυτό είναι μείον μου» αναφέρει το λαϊκό άσμα. Είναι, όμως, η αχίλλειος πτέρνα μας αδυναμία ή απλά ένα ακόμα χαρακτηριστικό του εαυτού μας, που αποτελείται από θαμπά και φωτεινά σημεία;

Ας ξεκινήσουμε απ’ τα βασικά. Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν είναι ίδιος με κανένα άλλο. Ακόμα κι ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο, ακόμα κι ο πιο χαλύβδινος  χαρακτήρας έχει μια ευαισθησία που μπορεί να τον αποσυντονίσει, να τον βγάλει εκτός προγράμματος ή/και να τον κάνει να νιώσει εύθραυστος. Η διαφορά ισχυρού κι αδύναμου ανθρώπου είναι ότι ο πρώτος ξέρει καλά ποιες είναι οι ευάλωτες πλευρές του, τις αντιμετωπίζει και δεν επιτρέπει να παραποιήσουν την εικόνα που βγάζει προς τα έξω. Ας το χωνέψουμε, λοιπόν, ότι κανένας μας δεν είναι φτιαγμένος από πέτρα ή από τσιμέντο. Ας δεχτούμε ότι όλοι έχουμε μια ατσάλινη και μια χάρτινη πτυχή του εαυτού μας.

Τα ευαίσθητα σημεία του καθενός μας διαφέρουν και ποικίλλουν. Ίσως να ‘ναι ένα όνομα, ένα πρόσωπο που ‘χουμε συνδέσει με κάτι πολύ δυνατό που κάποτε νιώσαμε (ή ακόμα νιώθουμε) και που γι’ αυτόν τον λόγο μπορεί να μας ξυπνά πολλές αναμνήσεις και να μας καταβάλλει και μόνο στην προφορά του. Μπορεί, για παράδειγμα, να ‘ναι το όνομα κάποιου δικού μας ανθρώπου που έφυγε απ’ τη ζωή, και κάθε φορά που το ακούμε να μελαγχολούμε, ή εκείνου που μας ενδιαφέρει και κάθε φορά που συναντιόμαστε να νιώθουμε τα γνωστά έντομα στο στομάχι.

Για κάποιους ευαίσθητο σημείο τους αποτελεί ένα μέρος, η πόλη που σπούδασαν, εκεί που ερωτεύτηκαν, το ησυχαστήριό τους. Ένα σημείο στον χάρτη που κάθε φορά που θα ακούνε ή θα βλέπουν κάτι σχετικό μ’ αυτόν τον προορισμό, θα τους κάνει να αναπολούν στιγμές κι ανθρώπους και να βγάζουν ένα αυθόρμητο «Αχ!».

Οι πιο elegant θα σου πούνε ότι έχουν αδυναμία σε ένα άρωμα, που μπορούν να αναγνωρίσουν ανάμεσα σε χιλιάδες μυρωδιές. Ένα λουλούδι που τους πρόσφερε ένα πρόσωπο αγαπημένο ή που έχουν ταυτίσει με την αυλή της γιαγιάς. Κι ίσως οι περισσότεροι να ‘χουν αδυναμία σε ένα αντικείμενο, το οποίο δεν έχει συνήθως καμιά σημαντική  χρηματική αξία αλλά μεγάλη συναισθηματική και μια πιθανή απώλειά του μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια έναν άλλο εαυτό. Ίσως είναι δώρο ή αποκτήθηκε παρέα μ’ έναν άνθρωπο σημαντικό ή σ’ έναν τόπο λατρεμένο.

Όλα αυτά που μας αγγίζουν μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο, με το που τα συναντούμε, τα ακούμε ή τα αισθανόμαστε, σχεδόν ως διά μαγείας μας αποσυντονίζουν, σαστίζουμε, χάνουμε τα λόγια μας και την επαφή με το περιβάλλον, με τον χρόνο, με τον αέρα που αναπνέουμε. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε, να προγραμματίσουμε ή να αποφύγουμε αυτές τις τρυφερές γρατσουνιές.

Λίγοι μπορούν να επιβληθούν σ’ αυτό που αισθάνονται και να συγκρατήσουν τη συγκίνησή τους. Υπάρχουν, όμως, κι αυτοί που επιλέγουν να αφήνονται και να το ζουν στο έπακρο, νιώθοντας πλήρεις και δυνατοί μέσα στην ευθραυστότητά τους.

Επίτρεψε στην αδυναμία σου να γίνει δύναμη. Μην αφήνεις το άρωμα που σε συγκλόνισε να χαθεί, ακολούθησέ το. Θυμήσου ότι ο Αχιλλέας έχασε τη ζωή του επειδή προδόθηκε κι όχι επειδή είχε ένα ευαίσθητο σημείο.