Γιατί τόσος ενθουσιασμός για τη συνέχεια μιας παλιάς ιστορίας;

Ο ενθουσιασμός στην ανακοίνωση του sequel του «Λόγω Τιμής» δεν μπορεί να ξεχαστεί. Ούτε για το «Beverly Hills 90210», ούτε και για τα «Φιλαράκια». Είναι όλα σήριαλ από την εποχή που βρισκόμασταν στο σχολείο και ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε τη φοιτητική μας ζωή. Βλέπαμε πώς ζούσαν αυτοί και πώς μεγάλωναν μαζί μας. Και όταν έπαιξαν τα φινάλε τους, νιώθαμε ότι μεγαλώσαμε και έπρεπε να προχωρήσουμε. Γιατί όμως τόσος ενθουσιασμός με τη συνέχεια μιας παλιάς ιστορίας; Θα βγει κάτι διαφορετικό ή θα αλλάξει η έκβαση της;

Η επιστροφή σε εκείνη την εποχή, πριν από 20-25 χρόνια, μας ξαναφέρνει στο μυαλό την παλιά μας ζωή με τις παλιές μας επιθυμίες και τα παλιά μας όνειρα. Μια εποχή που ζητούσαμε από τους γονείς μας να μας εκπληρώσουν κάθε επιθυμία, χωρίς να το προσπαθήσουμε καν. Και όπως εξελίχτηκε η ζωή μας, εξελίχτηκαν και οι σειρές. Οι ήρωες μεγάλωσαν και βγήκαν στη ζωή, το ίδιο και εμείς. Βρήκαν μπροστά τους εμπόδια και δυσκολίες, το ίδιο και εμείς. Πλήγωσαν και πληγώθηκαν, το ίδιο και εμείς. Αυτοί όμως κάποια στιγμή σταμάτησαν να υπάρχουν, εμείς συνεχίσαμε. Και αλλάξαμε.

Αλλά παρόλα αυτά θέλουμε να γυρίσουμε στα παλιά. Ακόμα και στα λάθη που κάναμε -και σε αυτά θέλουμε να γυρίσουμε. Κάποιοι θέλουν να τα ξανακάνουν, κάποιοι να τα διορθώσουν. Όλοι μας όμως νομίζουμε ότι αν ξαναγυρίσουμε σε εκείνη την εποχή, θα έχουμε τα μυαλά που έχουμε τώρα και θα τα κάνουμε όλα σωστά ή έστω διαφορετικά. Αλλά δε θα είχαμε τα τωρινά μυαλά, αν δεν τα είχαμε κάνει τα λάθη τα παλιά.

Το σίγουρο θα ήταν ότι αν επιστρέφαμε, κατά 99% θα ερωτευόμασταν πάλι τον ατίθασο Dylan -τον αδικοχαμένο Luke Perry του BH90210- και θα αντιγράφαμε το χτένισμα με τα κοτσιδάκια της Ηρούς –κατά κόσμο Βίκυς Βολιώτη-, όταν αμφιταλαντευόταν μεταξύ του «Ψηλού» και του Τσίου. Θα παρακαλούσαμε να τα ξαναβρεί ο Ross με τη Rachel στα «Φιλαράκια» και θα αναζητούσαμε έξυπνες απαντήσεις για την σκληρή παρουσιάστρια Έλενα Ακρίτα του παιχνιδιού «Ο πιο αδύναμος κρίκος». Και θα κάναμε τις ίδιες τρέλες με τότε. Τα ίδια βλήματα θα ερωτευόμασταν, τα ίδια συνθήματα θα σκαλίζαμε στα θρανία και την ίδια γκρίνια για το χάσμα γενεών θα άκουγαν οι γονείς μας.

Οι ήρωες των σειρών αυτών δεν ξαναγύρισαν για να κάνουν reboot και rewrite. Ήρθαν για να συνεχίσουν αυτό που μάλλον δεν είχε τελειώσει τότε. Και όπως και εμείς, έτσι και αυτοί «συνέχισαν» τη ζωή τους, έλυσαν τις μεταξύ τους διαφορές και ωρίμασαν. Αναφέρονται στα παλιά και τα αφήνουν πίσω τους, έχοντας μάθει πολλά. Και αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς. Και να ξαναγυρίσουμε πίσω, απλώς θα ξαναβρούμε μπροστά μας τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες καταστάσεις. Οπότε αυτό που μένει, είναι να ακολουθήσουμε και εμείς την πορεία των ηρώων.

Να μείνουμε εδώ για να αναζητήσουμε τα μάτια που δεν αλλάζουν, παρά μόνο χρώμα. Και κάπου εκεί μεταξύ της καινούργιας ζάλης, να ψιθυρίσουμε στο αυτί του αγαπημένου μας ένα δυνατό «πόσο σε θέλω», κάνοντας την απώλεια συνήθειά μας και δίνοντας υπόσχεση να ξαναβρεθούμε στα ίδια μέρη.