Κάνε ησυχία ν' ακούσεις την αλήθεια σου

Να αρχίσω να γράφω με τη φράση του Ρέμου «είναι στιγμές..» δεν έχει νόημα. Βαρετό και επαναλαμβανόμενο. Αλλά κάποια στιγμή μέσα στο χάος της πραγματικότητας θέλεις να ηρεμήσεις με όλη την έννοια του όρου.

Σκέψου το πρωί που ξυπνάς τι κάνεις ακριβώς: ανοίγεις ραδιόφωνο, τηλεόραση, κινητό, καφετέρια, βρύσες, παράθυρα, πόρτες, ντουλάπες, παπουτσοθήκες, συρτάρια. Αμέσως-αμέσως βγαίνουν 10 πράγματα που κάνουν φασαρία, θόρυβο -πες το όπως θες.

Και μετά τρέχεις. Χτυπάς τα βήματά σου νευρικά στο πάτωμα, κάτι ξεχνάς σχεδόν πάντα, ανοίγεις τσάντα, κλείνεις τσάντα, παίρνεις φάκελο, πίνεις μια γουλιά καφέ μήπως και σε κρατήσει, ξεκλειδώνεις και κλείνεις την πόρτα πίσω σου.

Και από την ηρεμία του σπιτιού σου βγαίνεις στο χάος της πραγματικότητας. Κόσμος, φωνές, εκνευρισμοί, γέλια, όλα μαζί συνθέτουν μια πραγματικότητα. Είτε είσαι υπάλληλος, πωλητής, πλανόδιος, εκπαιδευτικός, σερβιτόρος, διευθυντής κλπ έχεις φασαρία στην πραγματικότητά σου. Νομίζεις ότι, ίσως, ένα διάλειμμα 10-20 λεπτών από τη δουλειά θα σε ηρεμήσει, αλλά 99% δεν κάνει τίποτα.

Και έρχεται και η άχαρη μα πολλές ευχάριστη στιγμή να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να γυρίσεις σπίτι σου. Συνήθως το βράδυ γίνεται αυτό. Και εκεί θα σε περιμένει και το ιδιωτικό σου χάος. Να συμμαζέψεις, να φας, να πλυθείς και να πλύνεις, να περιποιηθείς κόσμο, να μιλήσεις με τον άνθρωπό σου, να χτυπάνε τηλέφωνα, φίλοι, συγγενείς, γείτονες. Και κάπου στο ενδιάμεσο ψάχνεις και να ξεσπάσεις τα νεύρα σου. Γιατί μόνο οι αναίσθητοι δεν ξεσπάνε και απλά τα συσσωρεύουν, για να τα βγάλουν σε κόμπλεξ μία και καλή.

Σου έχουν πει να βάζεις μουσική και να ηρεμείς με ένα ποτήρι κρασί, μπροστά σε μια οθόνη, ίσως, με μια καλή ταινία. Να σου πω, όμως, μια αλήθεια. Είναι πολλές οι φορές που η μουσική δε βοηθάει. Δεν έχουμε μάθει στην απόλυτη ησυχία. Την έχουμε ξεχάσει. Και όταν ένας οργανισμός δέχεται χιλιάδες ηχητικά ερεθίσματα την ημέρα, η «θεραπεία» είναι η απόλυτη ησυχία. Θέλει ο εγκέφαλος να ξαναμπεί στη διαδικασία να μάθει να μην ακούει τίποτα. Να απομονώνεται και να ησυχάζει. Ακόμα και η μηχανή ενός αυτοκινήτου δεν μπορεί να δουλεύει για 24 ώρες συνέχεια. Πόσο μάλλον μια τόσο προηγμένη μηχανή που είναι ο εγκέφαλος, το μυαλό, η καρδιά, ο άνθρωπος ολόκληρος.

Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς ότι χρειάζεσαι να χαλαρώσεις, κάνε το χωρίς δισταγμό. Κλείσε τα πάντα, όμως. Φώτα, τηλέφωνα, συσκευές τα πάντα. Δεν τα χρειάζεσαι απαραίτητα, και για 10 λεπτά ή μισή ώρα δε θα συμβεί τίποτα. Μάθε στον εαυτό σου να ησυχάζει, για να μη μαζεύεις μέσα σου την ένταση της καθημερινότητας. Μέσα σε αυτή την ησυχία θα μάθεις τους δικούς σου ήχους. Μην παλεύεις να ακούσεις πράγματα. Όλα θα έρθουν από μόνα τους.

Μη νομίζεις και εγώ γελούσα πριν το κάνω. Και το κατάφερα κάποια στιγμή και το αποζητώ τώρα πολλές φορές. Είναι εκείνη η ώρα που θα θέλω να ακούσω εμένα και να δω τι έχω κάνει. Να με βάλω σε μια τάξη. Και μετά να με διαχειριστώ καλύτερα στο πλήθος του κόσμου και των ήχων. Τα αποτελέσματα αυτής της «θεραπείας» θα τα δεις σε λίγο καιρό. Έτσι κι αλλιώς το καλό αργεί να γίνει. Και τότε θα αναζητάς από μόνος σου τον χρόνο αυτό της απόλυτης ησυχίας.

Αστείο μεν, αλλά κάποτε γνώρισα κάποιον που κατάφερε να είναι στη μέση ενός δρόμου, γεμάτο με κόσμο, και κατάφερε να απομονώσει όλους τους ήχους που άκουγε και να ακούει μόνο τη φωνή της αδερφής του από τον απέναντι δρόμο. «Ήταν σαν να ήμασταν μόνοι μας και στεκόταν δίπλα μου και με φώναζε», μου είπε κάποια στιγμή. Γέλασα, όταν το άκουσα αλλά το έπαθα κι εγώ μια φορά. Περπατούσα στον δρόμο και δεν άκουγα τίποτα, παρά μόνο τον χτύπο της καρδιάς μου. Ήταν απλά μια ένδειξη να γυρίσω το κεφάλι μου προς άλλη κατεύθυνση. Τη σωστή αυτή τη φορά.