Κι όμως· και στον έρωτα πρέπει να περιμένεις αντάλλαγμα

Σαν όρος, η αρχή της Αμοιβαιότητας συναντάται συνήθως σε νομικά εγχειρίδια και βιβλία, καθώς αποτελεί μέρος της επιστήμης της διπλωματίας. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι μόνο οι νομικές σχέσεις -για παράδειγμα- δύο κρατών επιτρέπεται να διέπονται από αυτή την αρχή. Αντιθέτως είναι μια αρχή που διέπει πρωτίστως τις ανθρώπινες σχέσεις και μάλιστα συναντάται και συζητιέται συχνά γύρω από τις ερωτικές σχέσεις. Ποια είναι όμως η αρχή της αμοιβαιότητας; Πρέπει να υφίσταται τελικά όταν μιλάμε για καψούρα, ή όχι;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Συνοπτικά ως αρχή της αμοιβαιότητας ορίζεται η αναγνώριση των δικαιωμάτων του άλλου αλλά και οι υποχρεώσεις που έχει ως προς εσένα. Αν λοιπόν μιλήσουμε για την πλευρά της αμοιβαιότητας που ενέχει τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια, τότε ναι στον έρωτα πρέπει να υπάρχει ως αρχή· και ως τέλος. Γιατί πρέπει στον έρωτα -αλλά και σε κάθε ανθρώπινη σχέση- εσύ να αναγνωρίζεις ότι ο άλλος έχει δικαιώματα και συγχρόνως να κατανοεί κι εκείνος ότι έχει την υποχρέωση να σέβεται τα δικά σου. Το ίδιο ισχύει και για τις υποχρεώσεις εκατέρωθεν. Όταν όμως μιλάμε για συναισθήματα, εκεί τι ισχύει; Πώς μπορεί μια αρχή να ελέγξει τα συναισθήματα;

Ιδανικά η τέλεια σχέση θα ήταν να υπάρχουν αισθήματα και από τις δύο πλευρές. Να υπάρχει το ερωτικό σκίρτημα και από τους δύο. Γιατί μόνο τότε μια σχέση έχει ισορροπία και μπορεί να προχωρήσει και να διαρκέσει στον χρόνο. Ουσιαστικά η αρχή της αμοιβαιότητας επιτρέπει εξίσου και στους δύο να χαρούν από κοινού τον έρωτα, σεβόμενοι και οι δύο τις ανάγκες, τα πάθη, τα ελαττώματα και τις ελευθερίες του άλλου. Στην περίπτωση που κάποιος παραμένει σε μια σχέση όπου έχει -για παράδειγμα- «βολευτεί» χωρίς όμως να ανταποκρίνεται στα συναισθήματα του άλλου, τότε η ζυγαριά γέρνει και η βάση της σχέσης αλλάζει. Αλλάζει ουσιαστικά εις βάρος του ενός. Αυτού του ενός που είναι ερωτευμένος και δίνεται στη σχέση αυτή πολλές φορές χωρίς να λογαριάζει εμπόδια και προβλήματα.

Είναι όμως δίκαιο αυτό; Οι περισσότεροι θα απαντήσουν αυθόρμητα «Όχι βέβαια!», αλλά υπάρχουν κι αρκετοί από εμάς που έχουν υπάρξει σε σχέσεις όπου το έτερον ήμισυ ένιωθε κάτι παραπάνω κι εμείς απλά από ανασφάλεια και φοβία ως προς τη μοναξιά μέναμε στη σχέση, δίνοντας πού και πού κανένα ψίχουλο αγάπης. Μιλάμε δηλαδή για μια σχέση κυρίαρχου και αδύναμου, όπου ο πρώτος εξυπηρετεί τις ανάγκες και τα θέλω του, δίνοντας στον δεύτερο ελάχιστα έως καθόλου. Και ο αδύναμος απλά τυφλώνεται και συμβιβάζεται να έρχεται δεύτερος. Και στο τέλος της σχέσης αυτός είναι που θα πληγωθεί. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει.

Ο έρωτας δεν είναι πόλεμος, όπου θα πρέπει να υπάρξουν μάχες, διεκδικήσεις και θύματα. Ο έρωτας είναι μια συμφωνία ψυχών. Όπου το καρδιοχτύπι συνοδεύεται από σεβασμό και ελευθερία. Ελευθερία να εκφραστείς, να νιώσεις, να μιλήσεις, να ενδώσεις. Και συγχρόνως να λάβεις αγάπη και κατανόηση. Είναι δύσκολο να κρατήσεις τη ζυγαριά στη μέση χωρίς να προσπαθούν κι οι δυο το ίδιο. Κι αν δεις ότι γέρνει εις βάρος του ενός, τότε πρέπει να είσαι διορατικός και να σκεφτείς τι πάει λάθος. Δεν είναι εύκολο να είσαι δίκαιος στον έρωτα, γιατί τα συναισθήματα είναι συνήθως πιο δυνατά και δεν αφήνουν να δεις τα πράγματα καθαρά. Είναι όμως άδικο να βρίσκεσαι σε μια ερωτική σχέση, όπου οι ρόλοι θυμίζουν αυτούς του θύματος και του θύτη. Για να κρατηθεί ισορροπία στη ζυγαριά θέλει απλώς δύο ερωτευμένους -που προσπαθούν εξίσου.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!