Μαθαίνοντας απ' το μηδέν πώς να περνάς καλά

Όσο πιο νέος είσαι, τόσο περισσότερο διασκεδάζεις. Κάποιοι θα πούνε ότι είναι θέμα σωματικών και ψυχικών αντοχών. Μήπως όμως έχει να κάνει με τη συναισθηματική σταθερότητα που θέλουμε να κρατάμε σταθερή όσο μεγαλώνουμε;

Όταν είσαι στην ηλικία των 20, προσπαθείς να κάνεις ένα σωρό πράγματα, κυρίως ορμώμενος από έναν συναισθηματικό κόσμο που υπακούει στις διαθέσεις της καρδιάς. Κάθε Σαββατόβραδο θα βγεις, ακόμα και αν χρειαστεί να περιμένεις σε ατελείωτες ουρές και να στριμωχτείς σε ένα κλαμπ με το ποτήρι στο χέρι. Κάθε Κυριακή θα πας στην ταβέρνα και φυσικά μέσα στην εβδομάδα πάντα μα πάντα θα βρεις λίγο χρόνο για να πιεις καφέ με φίλους.

Μέχρι να αρχίσουν τα πρώτα στραπάτσα. Οι πρώτες απώλειες, τα πρώτα λάθη που δε διορθώνονται, οι δύσκολες στιγμές που δεν μπορείς να διαχειριστείς. Και τότε αρχίζεις και «μαζεύεσαι» σιγά-σιγά. Ελαττώνεις τις συνήθειες που σε έκαναν να διασκεδάζεις, φοβούμενος μην εκτεθείς πάλι σε δύσκολες καταστάσεις. Ο καφές με φίλους μεσοβδόμαδα αντικαθίσταται από τη δικαιολογία «έχω πολλή δουλειά στο γραφείο» και η έξοδος Σαββατόβραδο βγαίνει από τα πλάνα λόγω πολυκοσμίας και Netflix.

Μετά, λοιπόν, από τα δύσκολα αναζητάς μια σταθερότητα κυρίως συναισθηματική. Υψώνεις ένα τείχος, για να προστατευτείς και εκεί κρατάς την ισορροπία κάπου στη μέση. Και η διασκέδαση είναι αυτή που κάποιες φορές θα χαλάσει το μπαλανσάρισμα του τείχους σου και θα σε κάνει να μετακινηθείς λίγο από τη θέση σου. Σε αυτές τις στιγμές θα νιώσεις ότι χάνεις λίγο από την αυτοκυριαρχία και την ηρεμία σου. Και όλο αυτό επηρεάζει και τις συνήθειες που είχες για να διασκεδάζεις. Από τα χόμπι και τα αθλήματα μέχρι τις εξόδους και τα ψώνια. Φοβάσαι ότι αν βγεις ένα Σαββατόβραδο περισσότερο θα κουραστείς ψυχικά και σωματικά, παρά θα διασκεδάσεις. Σκέφτεσαι ότι ένα χόμπι ή ένα άθλημα που κάποτε σε ανανέωνε, τώρα σε κουράζει και απλώς σου τρώει χρόνο. Και σε αυτό το σημείο βρίσκεις δικαιολογίες θεωρώντας φταίει η δουλειά και ότι οι απαιτήσεις της καθημερινότητας έχουν αυξηθεί.

Ουσιαστικά όμως όλη αυτή η οπισθοδρόμηση δεν είναι ωριμότητα και φυσική κατάληξη λόγω ηλικίας. Είναι μια άμυνα που βγάζεις, γιατί απλώς φοβάσαι να ξαναβρεθείς σε αδιέξοδες καταστάσεις. Και επιλέγεις να θυσιάσεις τη διασκέδασή σου στο βωμό του φόβου. Σιγά-σιγά αυτό γίνεται συνήθεια και καταλήγεις να μην ξοδεύεις χρόνο για τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτή η «μετακίνηση» από το κέντρο που προσπαθείς να ισορροπήσεις σε τρομάζει και φτιάχνεις δικά σου δεσμά, δυσκολεύοντας τη ζωή σου μόνος σου.

Και όταν συνειδητοποιήσεις ότι έχεις ανάγκη να διασκεδάσεις, τότε κάνεις απέλπιδες προσπάθειες να ξαναμάθεις απ’ τη αρχή πώς γίνεται. Οι φίλοι και η οικογένειά σου μπορεί να το ερμηνεύσουν ως «παλιμπαιδισμό» ή «ανωριμότητα», αλλά ανάμεσα σε αυτούς θα βρεθεί και κάποιος που θα σε βοηθήσει να ξαναθυμηθείς πώς είναι να περνάς καλά. Μόνο που σε αυτή τη φάση θα πρέπει να βρεις τρόπους που ταιριάζουν με το πλάνο ζωής σου και με τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου τη δεδομένη στιγμή.

Η αναζήτηση αυτής της ισορροπίας δε συνδέεται με κατάθλιψη και ψυχολογικά προβλήματα. Είναι ουσιαστικά η μετάβαση των συνηθειών μας από τις διαταγές της καρδιάς στις διαταγές της λογικής. Επειδή η μεσαία θέση ισορροπίας είναι βαρετή πολλές φορές, καλό θα είναι να είμαστε λίγο ελαστικοί με τον εαυτό μας και να αναζητούμε τρόπους να διασκεδάσουμε για να μη κλειστούμε για το υπόλοιπο της ζωής μας σε ένα κλουβί, φοβούμενοι μην πληγωθούμε. Περισσότερο να το κάνουμε για εμάς και μετά για όλους τους άλλους. Το αξίζει ο καθένας μας.