Μήπως τελικά η Κιβωτός του Νώε ήταν αληθινή;

Η Κιβωτός του Νώε είναι μία από τις παλαιότερες ιστορίες που μας έχουν διηγηθεί οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας. Μέσα από την Παλαιά Διαθήκη και με την πάροδο των αιώνων έχει πάρει τις διαστάσεις ενός μύθου. Παρόλο που σήμερα η ανθρωπότητα έχει καταφέρει πάρα πολλά πράγματα, κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει υπαρκτό ένα τέτοιο μυθικό σκάφος, στο οποίο κατάφεραν να μπουν μέσα όλα τα είδη των ζώων και να επιβιώσουν. Όμως υπάρχει ένας μύθος, κάπου κρύβεται μία αλήθεια και ένα μυστήριο.

Υπήρξε άραγε ποτέ ένα τέτοιο μυθικό πλοίο που κατάφερε να σώσει την ανθρωπότητα από μία φυσική καταστροφή βιβλικών διαστάσεων; Τελευταίες ανακαλύψεις δείχνουν ότι πιθανόν ο μύθος να μην είναι τελικά μια αλληγορία της Βίβλου, αλλά μια πραγματικότητα πολλών χιλιάδων χρόνων πριν. Το 1948 σε μία περιοχή κοντά στα σύνορα της Τουρκίας με το Ιράν, ένας αγρότης κουρδικής καταγωγής ανακάλυψε ένα περίεργο σχηματισμό σε πέτρωμα στην περιοχή κοντά στο χωριό Üzengili στην ορεινή περιοχή του Tendürek. Η έντονη σεισμική δραστηριότητα της περιοχής εκείνη τη χρονιά, σε συνδυασμό με πλημμυρικά φαινόμενα έφεραν στο φως έναν γεωλογικό σχηματισμό, ο οποίος πιστεύεται ότι πρόκειται για το σημείο όπου σταμάτησε η Κιβωτός του Νώε το ταξίδι της. Η περιοχή αυτή πήρε το όνομά της από τον Τούρκο στρατιωτικό Ilhan Durupınar, ο οποίος και προσπάθησε να αναδείξει την ιστορική αυτή ανακάλυψη, αλλά τα ευρήματα τότε έδειξαν μόνο πέτρες και λάσπες, χωρίς κάποια ιδιαίτερη γεωλογική σημασία. Οι προσωπικές έρευνες κάποιων ερασιτεχνών τη δεκαετία του ’80 έκαναν τα πρώτα βλέμματα των επιστημόνων να στραφούν προς την περιοχή αυτή. Αυτές οι έρευνες έδειξαν ότι ο σχηματισμός αυτός έχει σχεδόν τις ίδιες διαστάσεις με τις αναφερόμενες διαστάσεις της Κιβωτού στη Βίβλο, ενώ το σημείο στο οποίο τελείωσε η Κιβωτός το ταξίδι της – σύμφωνα με το Κοράνι – είναι κάπου εκεί στην περιοχή.

Πέρασαν περίπου 20 χρόνια, για να δώσει το ok. η Τουρκική κυβέρνηση να γίνουν περαιτέρω έρευνες στο σημείο. Μια ερευνητική ομάδα από Τούρκους και Αμερικανούς επιστήμονες προσπάθησαν να βρουν στον συγκεκριμένο σχηματισμό δείγμα ζωής και ανθρώπινης ύπαρξης από την εποχή που μας μιλάνε οι γραφές. Ο Durupinar είναι ένας γεωλογικός σχηματισμός που μοιάζει με μεγάλη βάρκα, αποτελούμενος κυρίως από λειμωνίτη, ένα πέτρωμα που εντοπίζεται κυρίως σε περιοχές με υπόγειες υδάτινες ροές και βάλτους. Το πρώτο στοιχείο που τον συνέδεσε με την Κιβωτό του Νώε ήταν οι διαστάσεις του, οι οποίες ταιριάζουν σχεδόν 99% με την περιγραφή που έχει καταγραφεί στη Βίβλο για τις διαστάσεις της Κιβωτού «…μήκος τριακόσιοι πήχεις, πλάτος πενήντα πήχεις και ύψος τριάντα πήχεις».

Οι τελευταίες έρευνες που πραγματοποιήθηκαν ξεκίνησαν το 2021 και πριν από λίγο καιρό  δημοσιοποιήθηκαν κάποια από τα αποτελέσματα τους, τα οποία δείχνουν ότι πιθανόν μέσα σε αυτόν τον σχηματισμό να κρύβονται απομεινάρια του μυθικού αυτού πλοίου. Ποιο ήταν όμως το στοιχείο που έκανε τους επιστήμονες αυτή τη φορά να πειστούν λίγο παραπάνω ότι μάλλον εκεί ήταν η Κιβωτός; Στα δείγματα των πετρωμάτων που είχανε πάρει και ερεύνησαν, εντοπίστηκε πηλός αλλά και διάφορα θαλάσσια υλικά που δείχνουν ότι πιθανόν όλος αυτός ο τύμβος κάποτε να βρισκότανε κοντά σε μία θαλάσσια περιοχή ή περιοχή με έντονο υδάτινο στοιχείο. Επιπλέον, τα δείγματα αυτά  είναι περίπου 3500 με 5.000 ετών και ταιριάζουν χρονικά με τη χρονική περίοδο που έγινε ο κατακλυσμός του Νώε. Όπως ήταν αναμενόμενο, η δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων των ερευνών αυτών προκάλεσε μία φρενίτιδα και διάφορα δημοσιεύματα προσπάθησαν μέσω εφαρμογών τεχνητής νοημοσύνης να φτιάξουνε την πραγματική εικόνα που θα μπορούσε να έχει η Κιβωτός του Νώε, στο σημείο αυτό στον Durupinar.

Το σημείο αυτό έχει αρχίσει και δέχεται επισκέψεις όχι μόνο από τουρίστες και φυσιοδίφες αλλά και επιστήμονες, οι οποίοι πιστεύουν ότι αν συνεχιστούν οι έρευνες εκεί, ίσως οι ανακαλύψεις δείξουν πιο πολλές λεπτομέρειες της ζωής εκείνης της εποχής. Το αν θα αποδειχθεί μετά από τόσα χρόνια ότι η Κιβωτός του Νώε υπήρξε και βρίσκεται εκεί, δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να το πει με σιγουριά. Τα ευρήματα όμως από τέτοια σημεία της Γης θα μπορέσουν κάποια στιγμή να συμπληρώσουν το παζλ της ζωής, όπως ήταν αυτή πριν πολλές χιλιάδες χρόνια.