Ο Brendan Fraser γνωρίστηκε με το ευρύ κοινό τη δεκαετία του ’90 μέσα από την τριλογία ταινιών «The Mummy» (1999-2008) κι από την ταινία «George of the Jungle» (1997). Έπειτα, λίγο απότομα, χάθηκε. Κάποιοι μίλησαν για ένα πολλά υποσχόμενο αστέρι που αποδείχτηκε διάττοντας αστέρας. Άλλοι πάλι είπαν ότι οι αλλαγές στη σωματική του διάπλαση δεν του επέτρεπαν να πάρει δουλειές που θα τον έκαναν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του Hollywood. Φήμες έπαιρναν κι έδιναν αλλά κανένας μέχρι σήμερα δεν είχε βγει να πει για ποιο λόγο ένα τόσο μεγάλο ταλέντο της υποκριτικής αρκέστηκε σε μικρά ρολάκια σε σειρές της TV και σε low-budget ταινίες.
Κανένας δε γνώριζε –μέχρι να το πει ο ίδιος δημόσια το 2018– ότι ο Fraser δέχτηκε σεξουαλική παρενόχληση από τον πρόεδρο του Hollywood Foreign Press Asoociation, Philip Berk, το 2003 κι αυτό είναι ένα γεγονός που ακόμη και σήμερα του προκαλεί τρόμο: «Αν είμαι τρομοκρατημένος; Μα φυσικά! Αισθάνομαι ότι πρέπει να πω κάτι; Φυσικά! Θέλησα πολλές μα πολλές φορές να το κάνω; Μα φυσικά! Απέτρεψα τον εαυτό μου να το κάνει; Φυσικά. Κι ίσως να είμαι υπερβολικός στο ποιο θα ήταν το παράδειγμα που θα έδινα, αλλά ξέρω σίγουρα ποια ήταν η αλήθεια μου. Κι ήταν αυτή που βγήκα και σας είπα.»
Ακόμα κι ο πιο αφελής καταλαβαίνει, γιατί έβρισκε πόρτες κλειστές μετά την καταγγελία του. Μετά απ’ αυτή τη δήλωση ξεκίνησε ένα κύμα δηλώσεων κι αντιδηλώσεων, όπου ο θύτης δήλωσε ότι έστειλε γραπτώς τη συγγνώμη του στον Fraser, επισημαίνοντας ότι δεν ευθύνεται αυτός για τη φθίνουσα πορεία της καριέρας του. Ο Fraser, δύο χρόνια πριν από αυτή του τη δημόσια δήλωση, θα δώσει μια συνέντευξη για την προώθηση μιας σειράς, όπου δεν ήταν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και θα δείξει κάποια σημάδια κατάθλιψης. Οι χρήστες του διαδικτύου θα σχολιάσουν για το ύφος του και το βλέμμα του που ήταν στενάχωρο και σχεδόν υποτονικό, ενώ θα το προσδώσουν στο διαζύγιό του το 2009 και στις δικαστικές διαμάχες που είχε με την πρώην σύζυγό του. Ο ίδιος, όμως, μόλις έχει χάσει τη μητέρα του από καρκίνο και προσπαθεί να αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα της ζωής του.
Μίλησε όμως και για το σώμα του. Για το σώμα του που καταπονήθηκε τρομερά στα γυρίσματα της τριλογίας «The Mummy»- ειδικά στην τελευταία ταινία του 2008. Για σχεδόν εφτά χρόνια μπαινοβγαίνει σε κλινικές και μετά από κάποιες αρκετά επίπονες εγχειρήσεις, μπόρεσε κάπως να ανακτήσει δυνάμεις. Όλ’ αυτά τον φέρνουν ένα βήμα πριν την κατάθλιψη, μέχρι και το 2022 που τον βλέπουμε σε μια διαφορετική ταινία, στην «Φάλαινα» του Darren Aronofsky. Τον Σεπτέμβριο προβάλεται στο Φεστιβάλ της Βενετίας και το χειροκρότημα στο τέλος διαρκεί πάνω από 6 λεπτά. Κανείς δεν περίμενε ότι ο Fraser θα δώσει την απάντησή του μέσα από μια ταινία, όπου ένας καθηγητής θα έβρισκε τη δική του αλήθεια μέσα από τα λάθη του.
Στην ταινία αυτή ο Charlie –ο ρόλος που ενσαρκώνει ο Fraser- ζει καθηλωμένος μέσα στο σπίτι του λόγω της παχυσαρκίας που τον έχει καταβάλει και προσπαθεί όχι να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος αλλά να αποδείξει ότι υπάρχει κάτι καλό στην ανθρωπότητα, ακόμα κι όταν αυτή κρύβεται πίσω από οθόνες κινητών και laptop. Και ναι, η ταινία «Φάλαινα» είναι η απάντηση του Fraser σε όσους βιάστηκαν να τον ξεγράψουν. Είναι τόσο αληθινή η ερμηνεία του, που όσοι γνωρίζουν κάποια πράγματα από τη ζωή του, ίσως μπορούν να εντοπίσουν ομοιότητες με τον Charlie. Τα λόγια του καθηλώνουν τον θεατή κι η προσπάθειά του κρύβεται σε μία φράση: «People are incapable of not caring… People are amazing.» Αυτά, τα παραδέχεται ένας άνθρωπος που βλέπουμε να προσπαθεί να τα βρει με την κόρη του, η οποία αναλώνεται σε κακές πράξεις, αλλά και παλεύει με τη δική του αυτοκαταστροφή μέσα από τη λαιμαργία και την ανάγκη να καταναλώνει φαγητό.
Το βλέμμα του στο πουλί του παραθύρου, το κείμενο για την ιστορία του Μομπι Ντικ, η κάμερα του laptop που μένει κλειστή, ένα δωμάτιο που ξεκλειδώνει, μια φράση στη Βίβλο τονισμένη με μαρκαδόρο και μια φωτογραφία είναι τα κομμάτια ενός παζλ που προσπαθεί να ενώσει ο ήρωας, για να φτάσει στην εξιλέωση. Ο Charlie δίνει τη δική του απάντηση, περιμένοντας ένα τέλος κι ο Fraser δίνει τη δική του απάντηση σε όσους τον θεωρούσαν καταδικασμένο: «Είναι μια ταινία («Η Φάλαινα») που μιλά για την αγάπη, που μιλά για τη λύτρωση. Είναι μια ταινία γι’ αυτούς που ψάχνουν να βρουν το φως μέσα στο σκοτάδι.»
Στις αρχές της χρονιάς, η HFPA διοργάνωσε την απονομή των Χρυσών Σφαιρών, όπου ο Fraser ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Α’ Αντρικού ρόλου. Δήλωσε όμως ότι δε θα παραστεί, λόγω του ότι ο Berk παραμένει μέχρι σήμερα μέλος της, κάνοντας έτσι τη δική του διαμαρτυρία για όσα είχε υποστεί. Ο ρόλος του αυτός τού χάρισε όμως υποψηφιότητες για την ίδια κατηγορία σε πάνω από 60 άλλες απονομές, συμπεριλαμβανομένης μιας υποψηφιότητας για BAFTA και μια υποψηφιότητα για Oscar. Αν κάποιος δει τη λίστα του Fraser με τις υποψηφιότητες και τις απονομές, εύκολα συμπεραίνει ότι γι’ αυτή του την ερμηνεία έχει σχεδόν τόσες, όσες είχε για όλη την προηγούμενη καριέρα του στο σύνολο.
Λίγο καιρό μετά κι έναν μήνα πριν την απονομή των Oscar, κερδίζει το βραβείο Α’ Αντρικού ρόλου της Αμερικανικής Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου και τα λόγια που λέει όταν το παίρνει στα χέρια του καθηλώνουν όλο τον κόσμο, μέσα κι έξω από την αίθουσα. Μέσα στα αναφιλητά, με μεγάλη αμηχανία και ταπεινότητα ευχαριστεί τον Darren Aronofsky, λέγοντας: «…Ήμουν στην ερημιά και μάλλον άφησα κάτι ψίχουλα πίσω μου και με βρήκες. Εσύ μου έδειξες πού να πάω, για να βρω το μέρος που είχα ανάγκη να βρεθώ.» Ο λόγος του κλείνει με μια αναφορά του στον Charlie: «…Για τον κάθε Charlie, που παλεύει με την παχυσαρκία ή για όποιον νιώθει ότι βρίσκεται σε σκοτεινά νερά, θέλω να του πω να ξέρει ότι έχει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του και να πάει προς το φως. Και τότε, μόνο καλά πράγματα μπορεί να συμβούν.»
Η πιο όμορφη στιγμή του, είναι όταν βγαίνει να μιλήσει στους δημοσιογράφους και κλαίει σαν μικρό παιδί, καθώς βλέπει ν’ αναγνωρίζονται οι προσπάθειές του, όταν νόμιζε ότι έχασε το τρένο. Στην κλασική ερώτηση πώς νιώθει για το βραβείο, αλλά και για την επικείμενη απονομή των Oscar, η απάντησή του θυμίζει αντίδραση εφήβου, αστειευόμενος ότι θα πρέπει ν’ αγοράσει καινούργιο κουστούμι: «Σημαίνει πολλά για μένα (το Oscar) όπως και για κάθε ηθοποιό που τολμάει να ελπίζει και να ονειρεύεται. Ποτέ δεν περίμενα να ξέρω πώς θα έπρεπε να νιώθω μια τέτοια στιγμή, γιατί δεν έχω ιδέα. Είμαι ακόμα καινούργιος σε κάτι τέτοιο. Θα με συγχωρούσατε αν σας έλεγα ότι προσπαθώ ακόμη να το συνηθίσω; Μπορεί ποτέ να μην το καταφέρω αυτό (να το κερδίσω), είναι οκ. Αλλά ξέρω ότι είμαι ευγνώμων.»
Είναι πολλές οι φωνές που δηλώνουν ότι θα είναι φέτος ο μεγάλος νικητής του χρυσού αγαλματιδίου. Αλλά θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι με αυτό το δυναμικό του comeback κατάφερε ήδη να κερδίσει όλα τα βραβεία του κόσμου. Κι εμείς είμαστε ευγνώμονες που βλέπουμε ανθρώπους σαν τον Brendan Fraser να βρίσκουν την αλήθεια τους και να μας μαθαίνουν πώς να δούμε το φως μέσα στο σκοτάδι. Αλλά περισσότερο χαιρόμαστε που μέσα από αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο γνωρίσαμε τον Charlie, ο οποίος μας έδειξε ότι οι άνθρωποι είναι υπέροχοι, ακόμη και μέσα στα μεγαλύτερα σκοτάδια της ψυχής.
Συντάκτης: Κέλλυ Ιακωβίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
