Είχαν και οι θεοί του Ολύμπου τις ατυχίες τους στον έρωτα

Ο έρωτας στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία είχε πάντα σημαντικό ρόλο, καθώς τον συναντούμε τόσο στη ζωή των ανθρώπων, όσο και στη ζωή των θεών. Δεν υπάρχει μύθος που να μην κάνει έστω και μία μικρή αναφορά σε ερωτική αντιζηλία, σε ερωτικό πάθος ή σε κάποιον έρωτα που δε βρήκε ανταπόκριση. Οι ιστορίες είναι πολλές και για να είμαστε δίκαιοι δεν ήταν μόνο η θεά Αφροδίτη και ο γιος της, που πρωταγωνιστούσαν στις ερωτικές ιστορίες της αρχαιότητας. Άνθρωποι και ημίθεοι, θεοί και πλάσματα μυθικά αφήνουν τα συναισθήματά τους να μπλεχτούν χωρίς να παίζει ρόλο η καταγωγή, η κοινωνική τάξη ή η συγγένεια.

Ο μικρός φτερωτός θεός Έρωτας φέρεται να είναι ο γιος της θεάς Αφροδίτης και του θεού της φωτιάς Ήφαιστου. Ο Ήφαιστος σε πολλά κείμενα παρουσιάζεται ως άσχημος σε μορφή και η ένωση του με την Αφροδίτη απεδείκνυε ότι ο έρωτας δεν κοιτάει την εξωτερική εμφάνιση. Αν και οι δύο αυτοί θεοί στην πραγματικότητα ήταν συγγενείς, υπάρχει ένας ακόμα μύθος που αναφέρει τον ανεκπλήρωτο έρωτα όπως τον έζησε ο θεός της φωτιάς. Αυτός ο έρωτας είχε να κάνει με τα συναισθήματα που είχε ο Ήφαιστος για τη θεά Αθηνά, η οποία γεννήθηκε από το κεφάλι του Δία. Όταν την αντίκρισε νεογέννητη ο Ήφαιστος, την ερωτεύτηκε. Αλλά η όμορφη Αθηνά αρνήθηκε τον έρωτα του, θέλοντας να μείνει αγνή για όλη της τη ζωή. Σε μία προσπάθεια να την κατακτήσει, ο Ήφαιστος την κυνήγησε και όταν δεν το κατάφερε, το σπέρμα του χύθηκε στη γη και γεννήθηκε ο Εριχθόνιος. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Εριχθόνιος γεννήθηκε φίδι, το οποίο η Αθηνά από λύπηση το υιοθέτησε, το μεταμόρφωσε σε άνθρωπο και έγινε ένας από τους μεγαλύτερους βασιλιάδες της Αθήνας. Ο μύθος θέλει τον Εριχθόνιο να έχει για πάντα προστάτη του ένα φίδι.

Δεν ήταν μόνο ο Ήφαιστος όμως που έζησε τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Ο Απόλλωνας ήταν ίσως ο πιο άτυχος στη συγκεκριμένη κατηγορία. Σύμφωνα με ένα μύθο, ο Απόλλωνας ερωτεύτηκε τη Δάφνη και προσπάθησε να την κερδίσει, παγιδεύοντας τον έρωτά της, τον Λεύκιππο. Όταν ο Λεύκιππος έφυγε από το παιχνίδι και το πεδίο ήταν ελεύθερο, η Δάφνη αρνήθηκε τον έρωτα του Απόλλωνα και ζήτησε τη βοήθεια της μητέρας, της Γαίας, για να σωθεί από το κυνήγι του θεού. Τότε αυτή τη μεταμόρφωσε στο ομώνυμο δέντρο και ο Απόλλωνας έκοψε μερικά κλαδιά της και τα έκανε στεφάνι, για να θυμάται η γυναίκα που ερωτεύτηκε. Η ιστορία όμως με τους ανεκπλήρωτους έρωτες του θεού Απόλλωνα δε σταματάει εδώ. Ένα άλλο κομμάτι της μυθολογίας θέλει τον θεό της Μουσικής να έχει ερωτευτεί την Κασσάνδρα, μία πριγκίπισσα της Τροίας, την οποία, για να την κατακτήσει της δίδαξε την τέχνη της μαντείας. Όταν η Κασσάνδρα έγινε μάντισσα, αρνήθηκε τον έρωτα του Απόλλωνα και τότε αυτός της έριξε κατάρα να μαντεύει μόνο τα κακά και τα άσχημα και να μην την πιστεύει κανείς.

Προβλήματα όμως με τον έρωτα στον κόσμο των θεών δεν είχε μόνο ο Ήφαιστος και ο  Απόλλωνας αλλά και άλλοι θεοί. Λιγότερο γνωστή είναι η ιστορία του Δία και του Ποσειδώνα που ερωτεύτηκαν την Αστερία, τη θεά των πεφταστεριών. Παρόλο που η Αστερία ήταν παντρεμένη και είχε μία κόρη, ο Δίας – όπως είναι άλλωστε γνωστό – θέλησε να την κάνει δική του. Για να τον αποφύγει η Αστερία μεταμορφώθηκε σε ορτύκι, το οποίο έπεσε στη θάλασσα. Μαζί της όμως ήταν ερωτευμένος και ο Ποσειδώνας, τον οποίο όμως για να αποφύγει έπεσε πάλι θάλασσα και μεταμορφώθηκε στο νησί της Δήλου. Η πιο βίαιη ιστορία έρωτα που δε βρήκε ανταπόκριση ήταν η περίπτωση της Απημοσύνης και του θεού Ερμή. Η Απημοσύνη ήταν κόρη του Μίνωα, του βασιλιά της Κρήτης, την οποία και ερωτεύτηκε ο αγγελιοφόρος των θεών και την κυνήγησε ανελέητα. Όταν κατάφερε να την παγιδεύσει, τη βίασε και η νεαρή πριγκίπισσα έμεινε έγκυος. Όταν προσπάθησε να πει την αλήθεια στα αδέλφια της, αυτοί δεν την πίστεψαν και την ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου.

Εκτός όμως από τους θεούς, υπήρξαν και οι άνθρωποι θύματα και θήτες του ανεκπλήρωτου έρωτα. Το μυαλό μας δεν μπορεί να ξεχάσει την ιστορία της Αριάδνης και του Θησέα, την οποία μάθαμε μόνο μέχρι ένα σημείο στο σχολείο. Όταν ο Θησέας ταξίδεψε στην Κρήτη, για να θυσιαστεί στο λαβύρινθο του Μινώταυρου, συνάντησε την Αριάδνη, κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης, η οποία τον ερωτεύτηκε και τον βοήθησε τον μίτο της να μπει στο λαβύρινθο και να  νικήσει το θρυλικό τέρας. Μετά και τη νίκη του Θησέα το έσκασε μαζί του, όντας ερωτευμένη και στο ταξίδι του γυρισμού έκαναν μια στάση στη Νάξο. Εκεί ο μύθος θέλει το Θησέα να παρατάει την Αριάδνη και να φεύγει. Υπάρχει η εκδοχή που θέλει τον θεό Διόνυσο και τους Σάτυρούς του να «γλεντάνε» τη νεαρή Αριάδνη αλλά υπάρχει και η εκδοχή με τον Διόνυσο που παντρεύτηκε την Αριάδνη και την έκανε θεά, χαρίζοντάς της μία θέση στο πάνθεον του Ολύμπου.

Ακόμα και μέσα από τους μύθους βλέπουμε ότι ο ανεκπλήρωτος έρωτας πολλές φορές συμβαδίζει με τον εγωισμό και με την τιμωρία, ενώ κάποιες φορές παρουσιάζεται ως κάτι αγνό και αμόλυντο. Όπως και να χει θεοί και άνθρωποι, βασιλιάδες και εργάτες στο κομμάτι του έρωτα δε διέφεραν ποτέ. Αντιθέτως οι ιστορίες με τον ανεκπλήρωτο έρωτα δείχνουν αυτό που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα: ο έρωτας δεν κάνει διακρίσεις και είναι η πηγή των πιο έντονων στιγμών της ζωής μας.