Όσα αγαπήσαμε στο «Το κλάμα βγήκε απ' τον Παράδεισο»

Λίγο καιρό μετά την εισπρακτική επιτυχία του «Safe Sex», το σκηνοθετικό και σεναριακό δίδυμο των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου κατάφερε να κάνει ακόμα μια μεγάλη επιτυχία με την ταινία «Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο». Η ταινία αυτή είναι μια παρωδία γνωστών ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του ’60 και είναι πιθανόν η τελευταία ταινία που είχε προϋπολογισμό σε δραχμές καθώς ανέβηκε στις αίθουσες τον Οκτώβριο του 2001. Οι ατάκες της και τα φαντασμαγορικά κοστούμια και σκηνικά μένουν ακόμα και σήμερα χαραγμένα στη μνήμη του κοινού. Ήταν όμως μόνο αυτά που έκαναν τη συγκεκριμένη ταινία να έχει τόσο μεγάλη απήχηση δύο δεκαετίες μετά την πρώτη προβολή της;

Σίγουρα στην πετυχημένη πορεία μιας ταινίας συμβάλλουν πολλοί διαφορετικοί παράγοντες. Πρώτα από όλα, σημαντικό ρόλο παίζει το καστ των ηθοποιών. Εξήντα ηθοποιοί -κάποιοι γνωστοί και κάποιοι στο ντεμπούτο τους-, διαμόρφωσαν μια ομάδα που έδεσε και αυτό φάνηκε και στις δηλώσεις τους στο «Making of: Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο». Είτε πρωταγωνιστούσαν, είτε έκαναν απλώς ένα πέρασμα με ατάκα λίγων δευτερολέπτων έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και στόχος τους ήταν να το απολαύσει ο θεατής. Άννα Παναγιωτοπούλου, Τάσος Χαλκιάς, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Μαρία Καβογιάννη, Τρύφων Καρατζάς και πολλοί άλλοι κατάφεραν μέσα σε 3,5 μήνες γυρισμάτων να βγάλουν ένα ξεκαρδιστικό αποτέλεσμα. Η αγαπημένη σκηνή των περισσοτέρων ήταν η τελευταία στο δικαστήριο, για την οποία ο Χάρης Γρηγορόπουλος έμελλε να δηλώσει πως δεν πίστευε ότι θα γυριζόταν με επιτυχία, καθώς οι ηθοποιοί γελούσαν όλη την ώρα.

Αν και δεν είχε αυστηρή χρονική ροή η ταινία, η ιστορία είχε μια αρχή και ένα τέλος σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ξεκινούσε από την εποχή της τουρκοκρατίας και την ιστορία της Μπίλιως και του Λιάκου, για να περάσει στην Κατοχή με την ιστορία της Λαυρεντίας και του «Παρνασσού» Φρίξου και να ακολουθήσει η ζωή της Λαυρεντίας στη δεκαετία του ’60 και η σχέση της με τη Τζέλα Δελαφράγκα και τον Αδέκαστο Μπάρα. Κάθε σκηνή είναι εμπνευσμένη από ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’60, ασπρόμαυρες και έγχρωμες. Ο Μιχάλης Ρέππας σε δηλώσεις του λίγο πριν βγει η ταινία στις αίθουσες, ανέφερε: «Αν πούμε ότι το Safe Sex ήταν το τοπίο της ερωτικής μοναξιάς, αυτή η ταινία φιλοδοξούμε να είναι το τοπίο της μνήμης μας για τον ελληνικό κινηματογράφο. Όχι ακριβώς ένα τοπίο ελληνικού κινηματογράφου αλλά η διάθλαση που έχει ο ελληνικός κινηματογράφος μέσα από τη μνήμη μας, όπως είναι πιθανόν και παραμορφωμένος. Είναι η προσωπική μας παραμόρφωση».

Δεδομένου ότι οι σκηνές λάμβαναν χώρα σε διαφορετική χρονική περίοδο, είδαμε πολλά κοστούμια και φυσικά περούκες. Η ταινία σε κάποια σημεία ήταν ασπρόμαυρη, θέλοντας να δείξει την αρχή της ιστορίας την εποχή που δεν υπήρχαν καν φωτογραφικές μηχανές, αλλά οι περισσότερες σκηνές ήταν την εποχή του ’40, ’50 και ’60 όπου τα χρώματα κυριαρχούσαν παντού: στους τοίχους, στα ρούχα, ακόμη και στα μαλλιά. Χρειάστηκαν να ραφτούν πάνω από 200 κοστούμια και τουαλέτες υψηλής ραπτικής και περίπου 1000 στολές για τους κομπάρσους και τους χορευτές, ενώ χρησιμοποιηθήκαν πάνω από 90 περούκες.

Σίγουρα αυτό που έμεινε στη μνήμη του κόσμου από την ταινία «Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο» είναι οι ατάκες και οι ξεκαρδιστικές συνομιλίες. Οι 25 ηλιοκαμένοι λεβέντες που χάθηκαν με το «Τζέλα Δ», το nightclub Τροπικάνα, οι ελιές θρούμπες, το μπάνιο με τα κορίτσια και το αξέχαστο «Το Τζέλα Δ δεν είχε φουγάρα» είναι σκηνές που μέχρι και σήμερα έχουν γίνει viral μέσω memes. Η ίδια η Μίρκα Παπακωνσταντίνου έχει πει ότι ο ρόλος της ως Τζέλα Δελαφράγκα, αν και στην αρχή δεν αγαπήθηκε πολύ, στο τέλος έγινε must και σε αυτό βοήθησαν οι φαρμακερά ξεκαρδιστικές ατάκες της.

Η ταινία αυτή έγινε μεγάλη εμπορική επιτυχία και παραμένει μέχρι σήμερα ιδιαίτερα αγαπητή. Ίσως γιατί μέσα από αυτή βλέπουμε να διακωμωδείται ένα μεγάλο μέρος του παλιού ελληνικού κινηματογράφου που έχουμε λατρέψει. Ίσως γιατί είδαμε γνωστούς ηθοποιούς της εποχής να κάνουν ένα μικρό ή μεγάλο πέρασμα και έτσι τους απολαύσαμε όλους μαζί σε ένα μόνο φιλμ. Σίγουρα, ήταν μια ταινία που μας έκανε να κλάψουμε, έστω και απ’ τα γέλια. Άλλωστε, κάτι που μας κάνει να γελάμε, δεν το ξεχνάμε εύκολα, όσος καιρός κι αν περάσει. «Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο» κατάφερε να παραμείνει διαχρονικό εδώ και δύο δεκαετίες.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!