Πάντα ανώριμοι στον έρωτα

Κάθε μέρα μεγαλώνουμε. Ο νόμος της φύσης το λέει. Αλλά συμβαδίζει πάντα η ηλικία της ταυτότητάς μας με ‘κείνη του μυαλού μας; Κάποιοι θα απαντούσαν θετικά και κάποιοι θα ‘ταν σίγουρα αρνητικοί. Έχουμε γνωρίσει κι έχουμε συναναστραφεί κόσμο που τα κεράκια που έσβησαν στην τελευταία τούρτα τους δεν ταιριάζουν καθόλου με τη συμπεριφορά τους. Κι αυτή η διαφορά φαίνεται έντονα σε μια ερωτική σχέση, αφού εκεί, αργά ή γρήγορα, βγάζουμε όλοι τον πραγματικό μας εαυτό. Τότε δημιουργούνται τα πιο πολλά προβλήματα, τα οποία καλείστε μαζί να ξεπεράσετε, αν θέλετε να πάτε τη σχέση σας σε άλλο επίπεδο.

Στην αρχή, είμαστε συχνά επιφυλακτικοί και κάνουμε αναγνωριστικές κινήσεις, για να ανακαλύψουμε τον άλλο. Κάποιοι προτιμούν να ξετυλίγονται σιγά-σιγά, επιφυλακτικά και μετρημένα, κι άλλοι είναι εξαρχής δοτικοί κι ανοικτοί. Παρ’ όλες τις προσπάθειές μας, η ανωριμότητά μας, τις περισσότερες φορές, δεν κρύβεται. Όλοι μας, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο, όταν ερωτευτούμε βγάζουμε κάτι συμπεριφορές παιδιάστικες κι επιπόλαιες, με μούτρα κι εντάσεις, ζήλιες και πείσματα, που τρομάζουν τον σύντροφό μας, καθιστώντας μας ανέτοιμους για ένα τέτοιο βήμα.

Χαρακτηριστικό δείγμα ανωριμότητας είναι ο εγωκεντρισμός. Ναι, είσαι ανώριμος όταν θέλεις ο άλλος να ‘ναι όλη την ώρα δίπλα σου και να εξυπηρετεί μόνο τις δικές σου ανάγκες. Στο ίδιο μήκος κύματος στέκεται κι η ανάρμοστη συμπεριφορά του να κατηγορείς συνεχώς τους πάντες και τα πάντα και να υποτιμάς κάθε δυνατότητα του συντρόφου σου. Αφού, λοιπόν, δεν τον έχεις άξιο να κάνει κάτι, γιατί τον βάζεις σε αυτό το τριπάκι και, βασικά, γιατί τον επέλεξες; Αυτή η αμφισβήτηση κι οι διαρκείς υποδείξεις, το να θες να ‘χεις τον έλεγχο, καπελώνοντας τον όποιο άλλο, είναι μια συμπεριφορά που αποτελεί προάγγελο μεγάλων συγκρούσεων στο μέλλον και θέλει δουλειά κι απ’ τους δύο, αν η επιθυμία να συνεχιστεί η σχέση είναι αμοιβαία.

Το μεγαλύτερο λάθος, που δείχνει πόσο δε μαθαίνουμε απ’ τις εμπειρίες μας, είναι το κεφάλαιο «πρώην» και το διαρκές σκάλισμά του. Και μόνο που αναλύσεις παλιές σου σχέσεις, συγκρίνεις πρώην με νυν και ζητάς να μάθεις όσο το δυνατόν περισσότερα για το παρελθόν του συντρόφου σου, φωνάζει από μακριά «ανασφάλεια». Γιατί ένας ώριμος άνθρωπος να ρίχνει συνεχώς ματιές πίσω, αντί να κοιτά και να προχωρά μπροστά; Όσο πιο γρήγορα δεχτούμε ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι κι ότι όλοι είμαστε άμαθοι κι άπειροι, ευάλωτοι να κάνουμε τα ίδια λάθη, ειδικά όταν μας καθοδηγεί το συναίσθημα, τόσες πιθανότητες έχουμε να μας σώσουμε απ’ την επόμενη καταστροφή.

Σε μεγαλύτερο επίπεδο ανωριμότητας κατατάσσονται συμπεριφορές που χαρακτηρίζονται ως χειριστικές, κτητικές κι έχουν σημαία τους τη ζήλια. Οι άνθρωποι που θέλουν να ελέγχουν τον σύντροφό τους είναι εκείνοι που δεν έχουν αποδεχτεί το παρελθόν τους και θέλουν να διαμορφώσουν τους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους σε κάτι που αυτοί θεωρούν «τέλειο». Όταν επιλέγεις κάποιον για σύντροφό σου, τον επιλέγεις για τα δείγματα του εαυτού που σου έχει δώσει και σου άρεσαν στην αρχή. Αν μετά προσπαθήσεις να τα αλλάξεις, δεν έχει νόημα να μένεις μαζί του. Υποχωρήσεις, ναι, να κάνετε κι οι δύο, αλλά ριζικές αλλαγές, ποιο το νόημα;

Όσο έμπειρος κι αν θαρρείς πως είσαι από σχέσεις, όσο έξυπνος ή ζεν κι αν θέλεις να φανείς, κάθε καινούργιος έρωτας θα σε βρίσκει να κάνεις λάθη και να υποκύπτεις σε ανώριμες συμπεριφορές. Αν το καταλάβεις σχετικά γρήγορα κι αφήσεις πίσω σου επιτηδευμένες σιγουριές και ψευδαισθήσεις αυθεντίας, πως τάχα τα γνωρίζεις όλα, ίσως καλωσορίσεις την εξέλιξη. Οι σχέσεις πάντα θα θέλουν δουλειά κι υπομονή, γιατί αν αρχίσουμε να τις αντιμετωπίζουμε σαν να τα ξέρουμε όλα, τότε είναι που θα γίνουν τα χειρότερα λάθη.