Ruth Ellis: Η δολοφ@νος που έγινε σύμβολο της κατάργησης της θαν@τικής ποινής

Είναι δυνατόν το χαμόγελο ενός θ@νατοποινίτη να στοιχειώσει για μια ζωή το δήμιο του; Πώς γίνεται μία απλή περίπτωση ανθρωποκτ@νίας να διχάσει μια χώρα και να φέρει μια από τις πιο ριζοσπαστικές αλλαγές στον τομέα της δικαιοσύνης; Η περίπτωση της Ruth Ellis δεν ήταν τελικά τόσο απλή, όσο κάποιοι θα φαντάζονταν. Το 1955 ομολόγησε το φ@νο του συντρόφου της και καταδικάστηκε σε απαγχ@νισμό, αλλά πολλές φωνές ακόμα μιλάνε για αδικία. Αυτή η υπόθεση προκάλεσε τριγμούς στη βρετανική κοινωνία και μέχρι σήμερα είναι μία από τις διασημότερες αστυνομικές υποθέσεις, για την οποία έχει χυθεί πολύ μελάνι σε βιβλία, στον τύπο αλλά και σε κινηματογραφικά σενάρια.

Η Ruth Ellis γεννήθηκε το 1926 σε ένα μικρό χωριό της Ουαλίας. Η οικογένεια της ήταν πολυμελής, μετακόμιζαν αρκετά συχνά λόγω της δουλειάς του πατέρα της και πλέον στην εφηβική της ηλικία παράτησε το σχολείο και έπιασε δουλειά ως σερβιτόρα. Στα 17 της έμεινε έγκυος από έναν Καναδό στρατιώτη και επειδή δεν ήταν παντρεμένοι, αναγκάστηκε να πάει σε ένα χωριό στη βόρεια Αγγλία, προκειμένου να γεννήσει εκεί τον γιο της Andy. Αν και υπήρχε η υπόσχεση ότι θα την παντρευόταν, ο πατέρας του παιδιού έστειλε για κάποια χρόνια μια υποτυπώδη οικονομική ενίσχυση αλλά μετά από λίγο καιρό εξαφανίστηκε. Όπως καταγράφηκε αργότερα στον Τύπο, ήταν ήδη παντρεμένος και είχε τη δική του οικογένεια στη Γαλλία, κάτι που είχε αποκρύψει από την Ellis.

Λόγω της οικονομικής στενότητας, η Ruth άρχισε να ασχολείται με το μόντελινγκ, κάνοντας κάποιες γυμνές φωτογραφίσεις, έπαιξε κάποιους μικρούς ρόλους σε φιλμ της εποχής και ήδη σε ηλικία 20 ετών είχε αρχίσει να αναλαμβάνει το πόστο της υποδοχής σε διάφορα νυχτερινά κλαμπ. Εκεί έγινε σύνοδος κυρίων και εκδιδόταν, προκειμένου να βγάζει τα προς το ζην. Κάποια στιγμή ξανά έμεινε έγκυος από κάποιον από τους τακτικούς πελάτες της και προχώρησε σε @μβλωση, κάτι το οποίο απαγορευόταν εκείνη την εποχή. Σ’ ένα από αυτά τα νυχτερινά μαγαζιά γνώρισε τον πρώτο της σύζυγο, τον οδοντίατρο George Ellis, ο οποίος ήταν ήδη διαζευγμένος και είχε σοβαρά θέματα αλκο@λισμού. Ο γάμος τους ήταν κάτι παραπάνω από εκρηκτικός. Η παθολογική ζήλια του συζύγου της συχνά μετατρεπόταν σε βί@. Ο γάμος τους διήρκεσε μόλις ένα χρόνο και η Ruth γέννησε το δεύτερο παιδί της, την κόρη της Τζωρτζίνα, το 1951. Ο Ellis δεν την αναγνώρισε καθώς θεωρούσε ότι η σύζυγος του τον απατούσε συχνά πυκνά.

Η Ruth είχε δώσει και τα δύο της παιδιά στη μητέρα της να τα μεγαλώσει και προσπαθούσε να δουλεύει όσο το δυνατόν περισσότερο, για να βοηθήσει και αυτά αλλά και την οικογένειά της. Λίγα χρόνια μετά ξαναγύρισε στη νυχτερινή ζωή και έγινε μάνατζερ σε ένα club στο Knightsbridge του Λονδίνου. Εκεί γνώρισε τον έρωτα της ζωής της, τον κατά τρία χρόνια μικρότερό της ραλίστα David Blakely. Παρόλο που ο Blakely ήταν αρραβωνιασμένος με κάποια άλλη, ξεκίνησαν να συζούν σε ένα διαμέρισμα κοντά στο club αλλά η σχέση τους είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Όπως και με το σύζυγό της έτσι και σε αυτή τη σχέση η σωματική κακοποίηση είχε το πρώτο ρόλο. Μετά από έναν μεγάλο τους χωρισμό, η Ruth έκανε σχέση με έναν παλιό πιλότο της πολεμικής αεροπορίας, τον Desmond Cussen. Η σχέση της όμως με τον Blakely δεν είχε τελειώσει.

Μετά από μία ακόμα άμβλωση, η Ruth ξεκίνησε να συζεί με τον Cussen, ο οποίος ήταν πραγματικά ερωτευμένος μαζί της πολλά χρόνια και είχε καυγαδίσει άσχημα με τον Blakely, για λόγους ζήλιας. Η αριστοκρατική καταγωγή του Blakely ήταν συχνά ένας λόγος αντιπαράθεσης ανάμεσα στο ζευγάρι μιας και η οικογένεια του δεν μπορούσε να αποδεχτεί μια διαζευγμένη υπάλληλο club για σύζυγο του. Κάποια στιγμή έμεινε έγκυος και ο Blakely τη χτύπησε άσχημα στην κοιλιά με αποτέλεσμα να αποβάλλει. Λίγο καιρό μετά θα πει στο δικαστήριο ότι τη χτ@πούσε κυρίως με γρ0θιές. Το Πάσχα του 1955 η Ruth είχε κανονίσει να γνωρίσει ο Blakely τον γιο της αλλά αυτός δεν πήγε στη συνάντηση και κρύφτηκε σε ένα φιλικό σπίτι. Αγανακτισμένη θα δει το αμάξι του έξω από το σπίτι του και θα προσπαθήσει να του κάνει ζημιά, αλλά θα φύγει τρέχοντας, προκειμένου να αποφύγει τη σύλληψη.

Στις 10 Απριλίου 1955, ανήμερα της Κυριακής του Πάσχα, μετά από μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ θα πάρει ένα όπλο Smith & Wesson και θα πάει από το σπίτι του Cussen να βρει τον Blakely. Έξω από την παμπ Magdala στο Hampstead του Λονδίνου, η Ruth θα φωνάξει τον Blakely και εκείνος θα την αγνοήσει. Θα του ρίξει πέντε σφαίρες στο θώρακα και στο κεφάλι. Εκείνος σωριάζεται κι η Ruth θα συλληφθεί αμέσως και θα οδηγηθεί στη δικαιοσύνη.

Στην ερώτηση του δικαστηρίου σχετικά με το ποιες ήταν οι προθέσεις της, όταν πήγε να συναντήσει τον Blakely, η απάντησή της ήταν απλή: «Όταν τράβηξα τη σκ@νδάλη ήθελα να τον σκοτwσω». Αυτή ήταν και η ομολογία της. Παρόλο που βγήκαν στην επιφάνεια λεπτομέρειες για τον βί@ιο χαρακτήρα και την ανάρμοστη συμπεριφορά του θύματος αλλά και την ηθική αυτουργία του Cussen, το δικαστήριο δεν τα έλαβε υπόψη του. Ο δημόσιος κατήγορος Christmas Humpheys είχε χαρακτηρίσει την κατηγορούμενη ως μια γυναίκα με ψυχρή καρδιά. Μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα το δικαστήριο καταδίκασε την Ellis σε θ@νατική ποινή και λίγες μέρες μετά οδηγήθηκε στην κρεμάλα. Η οικογένεια της άσκησε έφεση αλλά η ίδια δεν το ήθελε.

Από τη μέρα της δολοφονίας μέχρι και τη θανατική της καταδίκη, η Ruth Ellis έγινε σύμβολο για κάτι που η βρετανική κοινωνία συζητούσε από καιρό· την κατάργηση της θαν@τικής ποινής. Έχοντας ζήσει δυο Παγκόσμιους π0λέμους και προσπαθώντας σαν κοινωνία να σταθεί στα πόδια της, άρχισαν να πυκνώνουν οι φωνές που δεν ήθελαν πια να ακούνε ή να συζητάνε για θάνατ@. Σε συνδυασμό με τα στοιχεία που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας ο κόσμος έγινε πιο διεκδικητικός στη θέσπιση των ισοβίων ως την ανώτερη των ποινών. Μαζεύτηκαν περίπου 50.000 υπογραφές για να δοθεί χάρη στην Ellis από την κυβέρνηση αλλά δεν εισακούστηκαν. Σε έρευνα του BBC, αναφέρεται ότι αν αυτό συνέβαινε στη σημερινή εποχή, θα είχαν αναγνωριστεί όλα τα ελαφρυντικά για την Ellis, καθώς είχε πέσει θύμα κακ@ποίησης, όχι μόνο από τον Blakely αλλά και από τον πατέρα της, όπως έγραψε η αδερφή της Muriel Jakubait στο βιβλίο της «Ruth Ellis: My sister’s secret life». Η Muriel προσπάθησε το 2003 να ζητήσει επανεκδίκαση της υπόθεσης λόγω νέων στοιχείων αλλά το Ανώτατο Εφετείο της χώρας δεν αναίρεσε την πρώτη καταδικαστική απόφαση, ισχυριζόμενο ότι εφαρμόστηκε πάνω σε νόμους της εποχής εκείνης. Το 2007 ένα αίτημα με συλλογή υπογραφών για την αναψηλάφηση της δίκης πάνω σε νέα στοιχεία έφτασε στο γραφείο του πρωθυπουργού Gordon Brown αλλά δεν απαντήθηκε ποτέ.

Στην προσπάθεια να βγουν κάποιες αλήθειες στο φως συνέβαλε και ο γιος της Ellis, ο Andy ο οποίος κατέγραψε σε κασέτες μαρτυρίες και πληροφορίες, προκειμένου να αποδείξει την άδικη μεταχείριση που υπέστη η μητέρα του. Μία από τις συνεντεύξεις που έκανε ήταν με τον δικαστή Christmas Humpheys, που ήταν στο δικαστικό σώμα που την καταδίκασε.
Ο Humpheys μέχρι σήμερα θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους και πιο ακέραιους δικαστικούς λειτουργούς της βρετανικής δικαιοσύνης. Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι ο Andy λίγο καιρό μετά, διέλυσε τον τάφο της Ruth και το 1982 αυτοκτόνησε. Τα έξοδα της κηδείας του τα ανέλαβε ο Humpheys, ο οποίος πέθανε έναν χρόνο μετά.

Ανάμεσα στις φωνές που ακούστηκαν για την κατάργηση της θ@νατικής ποινής, ήταν και εκείνη του Albert Pierrepoint, του δήμιου που ανέλαβε την εκτέλεση της Ruth Ellis. Αυτό που θυμάται και του στοίχειωσε τη ζωή ήταν το χαμόγελό της. Εκείνο το χαμόγελο της ξανθιάς καλλονής που ήξερε τι είχε κάνει και παρόλα αυτά αντιμετώπισε με θάρρος την ποινή της. Μετά τον απαγχ@νισμό της, ο Pierrepoint παραιτήθηκε. Ο Albert Pierrepoint έγινε από εφαρμοστής της θ@νατικής ποινής σε μεγάλο υποστηρικτή της κατάργησής της. Η ζωή του έγινε ταινία το 2006 με τίτλο «Pierrepoint» με τον Timothy Spall στον ομώνυμο ρόλο και την Mary Stockley στο ρόλο της Ellis. Η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά της ιστορίας της Ruth ήταν το 1985 στην ταινία «Dance with a stranger» με τη Miranda Richardson στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Rupert Everett στο ρόλο του Blakely. Οι ιστορίες των Pierrepoint και Ellis έχουν μεταφερθεί και στο θεατρικό σανίδι. Το 2018 το BBC έκανε έρευνα και βγήκε στον αέρα το ντοκιμαντέρ «The Ruth Ellis Files: a very British Grime Story» και το 2023 το ITV ανακοίνωσε την παραγωγή μίνι σειράς πάνω στην ιστορία της Ruth με την Lucy Boynton.

Η Ruth Ellis απασχόλησε την κοινή γνώμη πριν, αλλά και πολλά χρόνια μετά τον θ@νατό της. Η θ@νατική ποινή καταργήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία το 1964. Η Ellis έγινε σύμβολο γι’ αυτή την κατάργηση κι ας μην το επιδίωξε.

Πηγή εικόνας: hampshirelive.news