Sindhutai Sapkal: Η μητέρα των ορφανών

Πριν μερικούς μήνες, έφυγε από τη ζωή η κοινωνική λειτουργός και ακτιβίστρια Sindhutai Sapkal, η γυναίκα που έμεινε στην ιστορία ως η «μητέρα των ορφανών». Και ενώ όλοι θα περίμεναν να ακούσουν μια κλασσική ιστορία κάποιας φιλάνθρωπης κυρίας που αφοσιώθηκε στο κοινωνικό της έργο, η ζωή της Sindhutai δεν ήταν γεμάτη ροδοπέταλα. Το αντίθετο μάλιστα. Ήταν γεμάτη πείνα, κακουχίες και φτώχεια.

Η ζωή της ξεκίνησε το 1948 σε ένα χωριό της επαρχίας Wardha της Ινδίας. Στην περιοχή οι περισσότεροι ασχολούνταν με την εκτροφή αγελάδων, όπως και ο πατέρας της, ο οποίος αντί να την παίρνει στη δουλειά μαζί του, προτίμησε να τη στέλνει στο σχολείο, παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας της. Αυτό ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι η εγκυμοσύνη ήταν ανεπιθύμητη, η Sindhutai ήταν κορίτσι και την είχε ονομάσει «Chindhi», που στη γλώσσα τους σημαίνει «κουρελάκι». Δυστυχώς δεν πρόλαβε να τελειώσει το σχολείο, καθώς λόγω της μεγάλης φτώχειας, την παντρέψανε σε ηλικία 12 ετών με έναν άντρα πολλά χρόνια μεγαλύτερό της. Μέχρι την ηλικία των 20 είχε ήδη αποκτήσει 3 γιους.

Σε μια προσπάθειά της να νικήσει τη φτώχεια και να βοηθήσει την οικογένειά της αλλά και τους συγχωριανούς της, πήγε στο τοπικό παζάρι και πούλησε την αποξηραμένη κοπριά από τις αγελάδες που εξέτρεφε ο άντρας της για καύσιμο. Αυτή της η κίνηση, αν και αποδείχτηκε προσοδοφόρα και σωστή, ενόχλησε τους υψηλόβαθμους άντρες της περιοχής, οι οποίοι δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι μια γυναίκα έδωσε λύση σε ένα χρόνιο πρόβλημα. Έτσι ο άντρας της πείστηκε να τη διώξει και ενώ ήταν στον 9^ο μήνα της εγκυμοσύνης της, την κλώτσησε στην κοιλιά και την κλείδωσε σε ένα στάβλο. Εκεί ανήμπορη και χωρίς βοήθεια γέννησε το τέταρτο παιδί της, την κόρη της Mamata, κόβοντας τον ομφάλιο λώρο με μια πέτρα.

Τόσο ο άντρας της, όσο και η οικογένειά της, την έδιωξαν από το σπίτι με αποτέλεσμα να βρει καταφύγιο σε ένα κρεματόριο. Προκειμένου να βρει έστω ένα κομμάτι ψωμί άρχισε να ζητιανεύει σε σταθμούς τρένων και σε αυτό τη βοήθησε η πολύ καλή φωνή της. Φοβούμενη για τη ζωή τη δικιά της και της κόρης της, τα βράδια κοιμόντουσαν σε νεκροταφεία και σε στάβλους. Στα μέρη όπου τριγυρνούσε για επαιτεία ήρθε σε επαφή με πολλά ορφανά παιδιά, τα οποία προσπαθούσαν και αυτά να επιβιώσουν. Ήδη από τον πρώτο καιρό που ξεκίνησε υιοθέτησε 12 παιδιά, παρόλο που αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να βρίσκει πολλαπλάσια ποσότητα φαγητού καθημερινά. «Η πείνα μου έμαθε τον κόσμο, η πείνα με έριξε στην ανέχεια, η πείνα μου δίδαξε πώς να ζω, η πείνα μου έδωσε δύναμη να σταθώ όρθια» είχε δηλώσει η ίδια.

Μετά από λίγο καιρό και μετά από την προσωπική της προσπάθεια κατάφερε να ανοίξει ένα κατάλυμα για ορφανά παιδιά στη Chilkadara. Κάθε ορφανό παιδί που έβρισκε το υιοθετούσε και γυρνούσε στα χωριά, για να μαζέψει δωρεές για τη σίτιση των παιδιών της. Μέχρι σήμερα κατάφερε να υιοθετήσει και να αναθρέψει πάνω από 1500 παιδιά. Σε αντίθεση με τη σύσταση του κράτους, ότι ένα παιδί στα 18 θα πρέπει να φεύγει από το ορφανοτροφείο, η ίδια είχε πει: «Στα 18 χρόνια δε σημαίνει ότι είναι ώριμα (τα παιδιά). Ίσα-ίσα σε αυτή την ηλικία είναι που χρειάζονται περισσότερη αγάπη και υποστήριξη». Και έτσι και έκανε. Κανένα παιδί δεν έφευγε αν δεν είχε πρώτα βρει δουλειά ή αν δεν είχε παντρευτεί. Μέχρι τα 70 της χρόνια είχε ήδη ανοίξει 5 ορφανοτροφεία: 2 για αγόρια, 2 για κορίτσια και 1 για αγελάδες.

Δικαίως ο αγώνας της αυτός για επιβίωση και η μεγάλη της αγκαλιά για τα ορφανά παιδιά της χάρισαν τον τίτλο «Μητέρα των ορφανών». Όλα της τα παιδιά την αποκαλούν μέχρι σήμερα «Mai» που σημαίνει «μαμά». Για αυτήν κάθε παιδί της είναι ξεχωριστό και παρόλο που υιοθέτησε όλα αυτά τα παιδιά, είχε δηλώσει ότι ήθελε να υιοθετήσει όλα τα φτωχά παιδιά της περιοχής. Τα βραβεία που έλαβε ξεπέρασαν τα 500, με κορυφαίο το βραβείο Nari Shakti, που είναι αφιερωμένο στις γυναίκες. Η ίδια το έλαβε το 2017 από τον πρόεδρο της Ινδίας Ram Nath Konvind και θεωρείται η ύψιστη διάκριση που μπορεί να λάβει πολίτης της χώρας. Η Sindhutai Sapkal είχε δηλώσει ότι τα βραβεία δεν μπορούν να προσφέρουν ψωμί στα παιδιά της, για αυτό και έδινε ομιλίες και αναζητούσε ιδιωτικές δωρεές.

Η βιολογική της κόρη μεγάλωσε μαζί με αυτά τα παιδιά, σπούδασε ψυχολογία και έκανε μεταπτυχιακό για την κοινωνική εργασία, ενώ σήμερα διαχειρίζεται μαζί με κάποια από τα «αδέρφια» της τα ιδρύματα που έχει συστήσει η μαμά της. Η  Sindhutai μετά από κάποια χρόνια δέχτηκε τη συγνώμη του συζύγου της, τον οποίο και υιοθέτησε, δηλώνοντας ότι μπορεί να γίνει μητέρα για όλους. Πολλά από τα παιδιά της σήμερα έχουν σπουδάσει και έχουν γίνει μηχανικοί, δικηγόροι και γιατροί. Όλοι τους μιλάνε με αγάπη και λατρεία για τη «Mai» τους, τη δική τους μαμά, που τους ξανάδωσε ζωή μακριά από τη φτώχεια και την ανέχεια.

Το πώς κατάφερε να γίνει μητέρα για τόσα παιδιά κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει. Η ίδια είχε πει ότι οι δυσκολίες και τα εμπόδια ήταν αυτά που την έκαναν αυτή που είναι. Έδωσε μεγάλες ποσότητες αγάπης και για αυτό την έλαβε πίσω μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής της στο πολλαπλάσιο. Και αν ένας άνθρωπος μπορεί να δώσει τόση αγάπη σε τόσα παιδιά, θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί τι θα γινόταν αν όλοι έκαναν το ίδιο, έστω και σε μικρότερο βαθμό; Σίγουρα τότε ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο όμορφος.

Πηγή εικόνας

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!