Σχέση μεταξύ ζεν κι αγχώδη μπορεί να λειτουργήσει;

Η αρχή μιας ερωτικής σχέσης δύο ανθρώπων είναι ίσως η πιο ωραία φάση. Διακριτικά προσπαθούν κι οι δύο πλευρές να ανακαλύψουν τα στοιχεία του άλλου, απολαμβάνοντας όσο περισσότερο χρόνο μπορούν μαζί. Διαφορετικοί χαρακτήρες και πολύπλευρες προσωπικότητες επιχειρούν να ενωθούν και να φτιάξουν νέους κοινούς ρυθμούς.

Τι γίνεται, όμως, όταν ο ένας είναι τύπος χαλαρός κι άνετος, κρατώντας μια ζεν στάση απέναντι στα στραβά και τα προβλήματα της καθημερινότητας, ενώ ο άλλος είναι ένα ακόμη θύμα του άγχους, που αρρωσταίνει με την παραμικρή καθυστέρηση, πανικοβάλλεται με ό,τι απρόοπτο και θέλει πάντα να ‘χει ένα πρόγραμμα στη ζωή του;

Πάμε για αρχή στα κλασικά: τα ετερώνυμα έλκονται. Ναι, ο αγχώδης άνθρωπος μπορεί να ζηλεύει τη χαλαρή οπτική του συντρόφου του. Δεν είναι, όμως, και διατεθειμένος να αφήσει τη ζωή του να εξοκείλει, ακόμα κι αν γνωρίζει τις επιπτώσεις του έντονου στρες στην ψυχολογία του και κατ’ επέκταση στην υγεία του. Απ’ την άλλη πλευρά, ο ζεν είναι αυτός που προσπαθεί να γίνει ο πυροσβέστης των εκρήξεων άγχους του συντρόφου του. Στα μάτια του αγχώδη τύπου φαντάζει ενίοτε σαν αναίσθητος ή ακόμα κι αδιάφορος. Κι όλα αυτά γιατί το άγχος δεν τον αφήνει να δει τα πράγματα πιο ήρεμα.

Με το πέρασμα του χρόνου, όταν αμφότεροι ξεδιπλώνονται κι είναι πια οι εαυτοί τους, χωρίς ωραιοποιήσεις, αυτά τα στοιχεία των δύο χαρακτήρων γίνονται πιο εμφανή και συχνά αντικρούονται, με αποτέλεσμα να βρεθεί η σχέση σε ένα αδιέξοδο, αποτέλεσμα των συχνών συγκρούσεων. Η χαλαρότητα του ενός μπορεί να εκνευρίσει τον αγχώδη σε τέτοιο βαθμό που να ξεφύγει απ’ τα όριά του, αφού θα ‘χει προστεθεί ένας ακόμη λόγος να αγχώνεται: πώς θα διαχειριστεί τις διαφορές με το ταίρι του. Μπορούν αυτά τα δύο αντικρουόμενα χαρακτηριστικά να συμβιώσουν με την πάροδο του χρόνου, βρίσκοντας μια χρυσή τομή ή θα ‘ναι αυτά που τελικά θα καλύψουν όλα τα συναισθήματα που ένωσαν αυτούς τους δύο ανθρώπους;

Δυστυχώς, το πιο σύνηθες σενάριο δεν έχει happy end. Όπως η ζήλια (σε βαθμό αρρώστιας), έτσι και το άγχος, θολώνει το μυαλό και δεν επιτρέπει στον «πάσχοντα» να εστιάσει στα αισθήματα που έχει για τον σύντροφό του, ενώ δικαίως εκνευρίζεται κάποιες φορές απ’ τη χαλαρότητα άλλου, που μεταφράζεται συχνά σαν ανευθυνότητα. Απ’ την άλλη πλευρά, ακόμη κι ο πιο χαλαρός άνθρωπος του κόσμου έχει τα όριά του. Κι όταν ξεπεραστούν αυτές οι κόκκινες γραμμές, αντιμετωπίζει το δίλημμα «Να προσπαθήσω να συγχρονιστώ με έναν αγχώδη τύπο, χάνοντας τον αυθορμητισμό μου, ή να ξεχάσω αυτά που νιώθω και να επιστρέψω στην ησυχία μου;».

Είναι μεγάλο το χάσμα ανάμεσα σε δύο τέτοιους χαρακτήρες κι η τόσο έντονη διαφορά οπτικής και κοσμοθεωρίας συνήθως υπερκαλύπτει τα αισθήματα, οδηγώντας αργά ή γρήγορα στον χωρισμό. Ο χαλαρός άνθρωπος ίσως να κάνει πίσω, αλλά ο αγχώδης δε θα κάνει εκπτώσεις, γιατί δεν μπορεί (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει). Οπότε σε μια μακροχρόνια σχέση ή συμβίωση, οι υποχωρήσεις του χαλαρού συντρόφου συσσωρεύονται μέσα του και τον απομακρύνουν απ’ το ταίρι του, γιατί πολύ απλά το άγχος κουράζει.

Αν, βέβαια, το συναίσθημα είναι έντονο κι αμοιβαίο, τίποτα δεν αποκλείεται. Η ισορροπία είναι κι εδώ η λύση. Όπως σε όλα. Το να ζεις χαλαρά είναι ανακουφιστικό, αρκεί να μην αδιαφορείς για όλα, να μη φλερτάρει με την ασυνέπεια και την ανωριμότητα. Το άγχος, πάλι, με τη σωστή διαχείριση μπορεί να γίνει δημιουργικό, παραγωγικό και να σε βοηθήσει σε διάφορες καταστάσεις. Όταν αυτά αλλά κι άλλα χαρακτηριστικά αγγίζουν την υπερβολή, τότε η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου.

Οπότε ας αφήσουμε τις γκρίνιες για τα μειονεκτήματα του άλλου, ας κρατήσουμε ένα μέτρο κι αν θέλουμε να ζήσουμε κάτι στα  άκρα, ας είναι μονάχα τον έρωτα. Εκεί να δεις αναζωογόνηση!