Σύνδρομο Αναβαλλόμενης Ζωής: Όταν η ζωή γλιστράει μέσα από τα χέρια μας

Όταν ακούς την έκφραση «αναβαλλόμενη ζωή», ο νους σου πάει σε κάποια πράγματα που δεν έχεις κάνει στη ζωή σου ή σε πράγματα που θα ήθελες να έχεις κάνει. Λόγω της αναβλητικότητας σου η εκπλήρωση των στόχων σου και των επιθυμιών σου τη στιγμή που ήθελες να συμβεί, δεν ήταν εφικτή. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες. Αυτές οι στιγμές αναβλητικότητας, οι οποίες μας έχουν κρατήσει πίσω -κάποιους περισσότερο και κάποιους λιγότερο- συμβάλλουν στο να χαθεί πολύτιμος χρόνος από τη ζωή μας. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσες φορές σκέφτηκε ότι ήθελε να ξεκινήσει κάτι καινούργιο στη ζωή του και δεν το τόλμησε, γιατί έβαζε σαν δικαιολογία ότι δεν ήτανε σωστό το timing. Έτσι λειτουργεί το Σύνδρομο Αναβαλλόμενης Ζωής ή αλλιώς Delayed Life Syndrome.

Για παράδειγμα, κάποιος που θέλει να αγοράσει ένα δικό του διαμέρισμα. Λόγω του ΣΑΖ, θεωρεί σωστότερο να περιμένει να κερδίσει τα χρήματα στο λαχείο, παρά να μπει σε μία φάση αναζήτησης και οικονομικού σχεδιασμού, που με την πάροδο του χρόνου θα του επέφερε αυτό που ήθελε πάρα πολύ να αποκτήσει, το δικό του σπίτι. Έχει δηλαδή μια ιδέα καρφωμένη στο μυαλό του ότι αν αλλάξει μια κατάσταση τότε όλα θα είναι καλύτερα και εφικτά. Ισχύει όμως στην πραγματικότητα αυτό;

Ουσιαστικά τι συμβαίνει λόγω του συνδρόμου αυτού. Προσπαθώντας ένας άνθρωπος να εκπληρώσει κάποια όνειρα και να κάνει πράγματα στη ζωή του, δειλιάζει να διαθέσει τις δυνάμεις του και αφήνει στη μοίρα, στο πεπρωμένο, στο μέλλον την ευθύνη του timing. Τη σωστή στιγμή που θα έρθει από μόνη της  και θα γίνει πραγματικότητα το όνειρό του. Έτσι εναποθέτει τις  ελπίδες στο μέλλον και μένει σε ένα στάσιμο παρόν, όπου βαλτώνει μέρα με τη μέρα.

Αυτή η αναμονή του timing είναι μία ψευδαίσθηση για πράγματα, τα οποία δεν τολμάμε να πράξουμε στο παρόν. Ενώ δηλαδή έχουμε τις δυνατότητες στο παρόν μας να χτίσουμε σιγά σιγά το μέλλον, μπαίνουμε σε μια φάση αναμονής, χρησιμοποιώντας δικαιολογίες. Αφήνουμε την τύχη να αποφασίσει εν ολίγοις. Η τύχη όμως δεν είναι πάντα με το μέρος μας. Γιατί έχουμε αυτή την ψευδαίσθηση και μπαίνουμε σε φάση αναμονής;

Για να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση, θα πρέπει να ανατρέξουμε σε συμπεριφορές που σχετίζονται με τους μεγαλύτερους προς τους μικρότερους, είτε αυτό λέγεται «γονείς-παιδιά», είτε «δάσκαλοι-παιδιά», είτε όπως αλλιώς θέλουμε. Σήμερα –αλλά και παλιότερα- οι μεγάλοι έλεγαν στα παιδιά ότι, για να αποκτήσουν κάτι που ήθελαν αυτά πολύ, έπρεπε να κάνουν πρώτα μία υποχρέωση τους. Για παράδειγμα, «Εάν διαβάσεις τα μαθήματά σου την Παρασκευή, θα μπορείς να πας να παίξεις όσο θέλεις στο πάρκο» και κάπως έτσι μια υποχρέωση έδινε μια γλυκιά προσμονή για κάτι που θα ευχαριστούσε ένα παιδί. Όλες αυτές οι συμπεριφορές που έβαζαν το κάθε παιδί σε αυτή τη «γλυκιά» αναμονή, δημιούργησαν πολλές φορές και την πεποίθηση ότι αν είναι πάντα σωστό απέναντι στις υποχρεώσεις του, θα έρθουν όλα όπως τα θέλει. Και αν δεν έρθουν, απλά θα περιμένει μέχρι να έρθει το σωστό timing.

Κάπως έτσι στην ενήλικη ζωή οδηγούμαστε σε ένα συνθήκη όπου αναβάλλουμε τα όνειρά μας ασυναίσθητα. Νιώθουμε ότι το σήμερα είναι ένας προθάλαμος και ότι μόλις βγούμε από αυτόν, όλα θα αλλάξουν και θα είναι ρόδινα. Θα πάρουμε δηλαδή όλα όσα μας υποσχέθηκαν μικροί. Το μόνο άσχημο είναι ότι στην πραγματικότητα, έτσι χάνουμε το σήμερα. Ενώ έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, συχνά το μυαλό κολλάει σε ένα μεγάλο επίτευγμα ή όνειρο, το οποίο μπορεί και ποτέ να μην πραγματοποιηθεί.

Το ΣΑΖ είναι στις ζωές όλων μας. Όλοι λίγο πολύ έχουμε γίνει αναβλητικοί στη ζωή μας. Πόσες φορές τολμήσαμε να βγούμε από τη «comfort zone» μας, για να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό; Αναβάλλοντας τις στιγμές της ζωής μας χάνουμε την ουσία. Η τύχη μπορεί να χαμογελάσει μία και δύο φορές. Αλλά δε θα χαμογελάει συνέχεια και τα αγαθά δε θα έρχονται χωρίς κόπους. Μένει λοιπόν να αναλογιστούμε τι μπορούμε να κάνουμε τώρα για τον εαυτό μας, για να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος. Και ό, τι είναι να έρθει στο μέλλον, ας έρθει. Θα αντιμετωπιστεί και θα αξιολογηθεί στο δικό του παρόν.