Σε κάθε ανθρώπινη σχέση υπάρχουν συγκρούσεις και εμπόδια, μικρά ή μεγάλα, που προσπαθούν οι περισσότεροι να υπερνικήσουν με τον διάλογο. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος δε θέλει να συμμετέχει σε αυτόν και σφυρίζει αδιάφορα ενώ κοιτάει επιδεικτικά τον τοίχο; Αυτή η άρνηση είναι κάτι φυσιολογικό που μπορεί να συμβεί στον καθένα ή αφορά συγκεκριμένα μοτίβα ανθρώπινων συμπεριφορών; Γιατί οι ψυχολόγοι μιλάνε για “stonewalling”;
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ως stonewalling ορίζεται η άρνηση ενός ατόμου να επικοινωνήσει ή να συνεργαστεί με κάποιον άλλον πάνω σε ένα πρόβλημα που προκύπτει, εγκαταλείποντας τον διάλογο. Με λίγα λόγια, υψώνει ένα τείχος μπροστά στον άλλο συμμετέχοντα, αρνούμενος να δώσει λύση στο πρόβλημα.
Όπως είναι αναμενόμενο, αυτή η συμπεριφορά εμφανίζεται κυρίως στις ερωτικές σχέσεις αφού εκεί συχνά μας αρέσει να ακροβατούμε μεταξύ εγωισμού και πείσματος. Κάθε σχέση έχει κάποιες συγκρούσεις και πάντα προκύπτουν μικρά ή μεγάλα προβλήματα, που επιβάλλεται να λυθούν. Οι αφορμές είναι συνήθως ασήμαντες, αλλά το stonewalling του ενός μπορεί να δημιουργήσει σημαντικές φθορές στα θεμέλια μιας σχέσης των δύο. Αυτό που οφείλει κάποιος να κάνει, όταν έχει ένα παράπονο από τον άλλο, είναι να το συζητήσει μαζί του, αφού η λογική του «ξέρει τι έκανε» είναι άτοπη . Και ο άλλος οφείλει να καθίσει και να ακούσει τον άνθρωπό του, να αφήσει στην άκρη για λίγο τα υπερήφανα συναισθήματα. Όταν μια σχέση αντιμετωπίζει πρόβλημα, πρέπει να το συζητούν οι δύο και όχι οι τρίτοι. Και όταν ειπωθεί το παράπονο, τότε υπάρχουν δύο πιθανές αντιδράσεις: ή ο απέναντι θα καθίσει μαζί να βρείτε μια λύση ή θα υψώσει το τείχος της άμυνας και της αδιαφορίας χωρίς δοθεί λύση. Για ποιο λόγο όμως συμβαίνει αυτό;
Οι λόγοι που μπορεί κάποιος να έχει αυτήν τη συμπεριφορά ποικίλουν. Κάποιοι το κάνουν για να δώσουν χρόνο στον άλλο να ηρεμήσει και να ξεθυμάνει. Είναι βασικό, ειδικά αν ο άλλος είναι σε έξαλλη κατάσταση, να του δώσεις το χώρο και ίσως το χρόνο που έχει ανάγκη, για να μπορεί να δει τα πράγματα πιο καθαρά. Υπάρχουν όμως και αυτοί που το κάνουν, γιατί θέλουν να «τιμωρήσουν» τον σύντροφό τους, που το βλέπουν σαν κίνηση απαξίωσης. Αρνούνται να συμμετάσχουν στη συζήτηση σε ένα βουβό «για να μάθεις να φέρεσαι».
Θα πρέπει όμως να σκεφτούμε πως τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Ότι υπάρχουν και αυτοί που επιλέγουν τη σιωπή του τείχους που υψώνουν, γιατί νιώθουν αδυναμία στο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Και δυστυχώς η σιωπή πολλές φορές ερμηνεύεται ως συναίνεση. Κάτι που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ισχύει. Ακόμη υπάρχουν και αυτοί που δεν έμαθαν στη ζωή τους πώς και το γιατί πρέπει να συμμετέχουν σε διάλογο ή φοβούνται υπερβολικά τις συνέπειες μιας λογομαχία. Θα το βαφτίζαμε εύκολα έλλειψη αυτοπεποίθησης, αλλά μπορεί να μεταφραστεί και ως μηχανισμός άμυνας.
Όπως και να δικαιολογήσεις μια τέτοια συμπεριφορά, οι επιπτώσεις επ’ ουδενί δεν είναι καλές. Όταν ένας άνθρωπος θέλει να βγάλει από μέσα του ένα παράπονο ή κάτι που τον ενοχλεί και η άλλη πλευρά σφυρίζει αδιάφορα, αλλάζει θέμα συζήτησης ή επιλέγει να σιωπήσει, τότε η σχέση αρχίζει και φθείρεται. Και δυστυχώς αυτές οι φθορές δε φαίνονται από την αρχή. Είναι σαν να έχεις έναν μαυροπίνακα στον οποίο είναι γραμμένα όλα αυτά που ενώνουν ένα ζευγάρι. Και το stonewalling είναι το σφουγγάρι, που σε κάθε σύγκρουση έρχεται και τα σβήνει, ένα-ένα. Μέχρι που στο τέλος δε μένει τίποτα και χωρίς να το καταλάβουν πολλές φορές, γράφεται με καλλιτεχνικά γράμματα το «τέλος». Και ρωτάνε οι φίλοι και οι γνωστοί «γιατί χωρίσατε;». Και η απάντηση συνήθως είναι πως μαζεύτηκαν πολλά. Μα η σωστή απάντηση θα ήταν «σβήστηκαν πολλά, από τα τείχη που μόνοι μας υψώσαμε». Κρίμα δεν είναι κάτι τέτοιο;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κέλλυ Ιακωβίδου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
