Όταν μια σχέση ξεκινάει, δεν είναι όλα εύκολα. Φαντάσου, λοιπόν, τι γίνεται όταν τελειώνει… Αυτό δεν ισχύει μόνο για τις ερωτικές σχέσεις, αλλά για κάθε δεσμό μεταξύ ανθρώπων. Απλώς οι ερωτικές σχέσεις μάς πονάνε ένα τσικ περισσότερο και οι ιστορίες αγάπης πολλές φορές χαράσσονται ανεξίτηλα στην καρδιά μας. Το μυαλό μπορεί να ξεχάσει, η καρδιά όμως δυσκολεύεται. Γι’ αυτό, ο χωρισμός είναι μια διαδικασία που χρειάζεται μεγάλα αποθέματα ψυχικής δύναμης, όχι μόνο για να το ξεπεράσεις και να προχωρήσεις, αλλά και να γίνει απόδοση του μεριδίου ευθύνης που φέρει καθένας, κάτι που πρέπει κάθε φορά να γίνεται αν θέλουμε να προχωρήσουμε παρακάτω έχοντας πάρει κάποια μαθήματα απ’ τη σχέση.
Ο χωρισμός δεν αφορά ποτέ μόνο έναν. Το ποιος φταίει μπορούν να το ξέρουν μόνο οι σύντροφοι -κι αυτοί πολλές φορές βλέπουν τα πράγματα καθένας απ’ τη δική του οπτική γωνία- ενώ οι τρίτοι έχουν πάντα τη δική τους -σχετική ή άσχετη- εντύπωση. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο χωρισμός προκύπτει συναινετικά (ή έστω ο ένας το εκφράζει κι ο άλλος συμφωνεί πως έβλεπε την ώρα να πλησιάζει), υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που αν έπρεπε να μοιράσουμε την ευθύνη το ποσοστό θα ήταν κάπου 99-1. Και δεν το λέμε αυτό για να βγάλει κάποιος εκτός το δαχτυλάκι του, γιατί όσες πιθανότητες έχεις να είσαι το 99, έχεις να είσαι και το 1.
Μπορεί να πιστεύεις πως η ευθύνη του χωρισμού βαραίνει κυρίως το πρώην ταίρι σου. Πως αποφάσισε να αλλάξει ήπειρο, να βρει νέο ταίρι, να αφοσιωθεί στη δουλειά, να περάσει το καλοκαίρι του single στα νησιά με τα φιλαράκια. Φυσικά, θέλει δύναμη να σου παραδεχτεί πως η επιλογή να μείνετε χώρια είναι δική του, ενώ υπάρχουν και κάποιοι που δεν αντιλαμβάνονται τον τρόπο που φέρθηκαν μέχρι να περάσει καιρός, μέχρι να τους το εξηγήσεις ξεκάθαρα ή ίσως και ποτέ. Κι αν αναρωτιέστε τι νόημα έχει ποιος φταίει σε ένα αποτέλεσμα που δεν αλλάζει, έχει για ν’ απαντηθούν τα γιατί που μας παιδεύουν.
Φυσικά υπάρχει και η περίπτωση ο χωρισμός να είναι κυρίως δικό σου φταίξιμο. Και πάλι θέλει κότσια να το παραδεχτείς ξεκάθαρα στον/στην πρώην και στους δικούς σου, αφού το πρώτο δύσκολο βήμα είναι να το αποδεχτείς και να μην αρχίσεις να βρίσκεις τρόπους να σε δικαιολογήσεις. Μην υπεκφεύγεις, σημασία έχει να δεις τι συνέβη και να σκεφτείς τι πήγε λάθος. Όχι για να σώσεις τη σχέση που τελείωσε, αλλά για να αποφύγεις παρόμοια λάθη στο παρελθόν. Πόσο κουράγιο χρειάζεται όμως για να παραδεχτείς ότι έφταιξες; Η αυτογνωσία είναι κάτι που λίγοι έχουν επιτύχει σε ικανοποιητικό βαθμό στη ζωή τους, οπότε για πολλούς παραμένει άγνωστο πεδίο. Υπάρχει βέβαια και μια πιο εύκολη διαδρομή για να δεις πόσο και αν έφταιξες στον χωρισμό. Να βάλεις στην άκρη τον εγωισμό και να αντικρίσεις την αλήθεια κατάματα. Τολμάς να παραδεχτείς ότι εσύ το ήθελες; Πώς περιμένεις να κατανοήσουν τη συμπεριφορά σου οι πρώην και οι δικοί σου, όταν εσύ ο ίδιος δεν την αναγνωρίζεις;
Γι’ αυτό, ο χωρισμός -όσο και αν πονάει- είναι μια ευκαιρία για αυτογνωσία. Πρώτα ίσως πρέπει καθένας να σκεφτεί μόνος του πού έφταιξε και μετά να γίνει η περίφημη συζήτηση περί κατανομής ευθυνών. Και φυσικά τη δύναμη που χρειάζεται σε κάθε περίπτωση να παραδεχτεί κανείς τα λάθη του την καθορίζουν τα επίπεδα του εγωισμού του. Όλοι δικαιούμαστε να μη θέλουμε να μείνουμε κάπου και πολλές φορές η επιλογή μας αυτή δε θα γίνει αρεστή. Αρκεί να σεβόμαστε τους άλλους και με τη στάση μας να μην τους πληγώνουμε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κέλλυ Ιακωβίδου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
