Το κάθισμα του πιάνου χωράει δύο

Ρομαντισμός και μουσική έχουν συνδεθεί άρρηκτα, για να ξυπνήσουν σ’ ένα αντάμωμά τους τα πιο έντονα συναισθήματα. Γιατί, όμως, το πιάνο, μέσα στο σύνολο των μουσικών οργάνων, είναι αυτό που δέθηκε στο μυαλό μας με το πάθος;

Η σχέση αυτή του πιάνου με το φλερτ και τον έρωτα ξεκίνησε από πολύ παλιά, όταν οι άνθρωποι, εγκλωβισμένοι στον συντηρητισμό της εποχής τους, προσπαθούσαν να βρουν κώδικες επικοινωνίας μέσω απλών πραγμάτων, χωρίς να αγγίζονται. Εξέφραζαν τα συναισθήματα και τις προθέσεις τους μέσα από ένα ποίημα, ένα τραγούδι ή ένα νεύμα με το καπέλο ή το μαντήλι.

Χαρακτηριστικό είναι το σημείο στην ταινία εποχής “Gosford Park” (2001), όταν στην Αγγλία του 1920 ο χολιγουντιανός ηθοποιός Άιβορ Νοβέλο (Τζέρεμι Νόρθαμ) κάθεται στο πιάνο για να διασκεδάσει μια ανιαρή παρέα αριστοκρατών και με ένα του νεύμα ζητάει απ’ την αφελή και παρατημένη Λαίδη Νέσμπιτ (Κλόντι Μπλάκλεϊ) να καθίσει δίπλα του. Αυτή, μαγεμένη απ’ την προτίμησή του, κοιτάει γύρω της, για να σιγουρευτεί ότι εννοεί αυτήν και κάθεται δειλά δίπλα του, νιώθοντας τυχερή και συνάμα καταγοητευμένη.

Το 1990 ήταν ο Έντουαρντ Λούις (Ρίτσαρντ Γκιρ) ανέβασε την Pretty Woman, Βίβιαν Γουάρντ (Τζούλια Ρόμπερτς), πάνω στο πιάνο, δίνοντάς μας μία απ’ τις ωραιότερες ερωτικές σκηνές του σινεμά. Όμως εκεί που μας κόπηκε η ανάσα ήταν το 1993, όταν βγήκε η ταινία «Μαθήματα Πιάνου» κι απολαύσαμε τον άγριο Μπέινς (Χάρβει Καϊτέλ) να προσπαθεί να εισχωρήσει στον κόσμο της άλαλης Άντα (Χόλυ Χάντερ) μέσα απ’ το παίξιμο του πιάνου της. Μην  μπορώντας να αρθρώσει λέξη, θα τον κατακτήσει και θα τον εντάξει στον κόσμο της μέσα απ’ τη μελωδία του πιάνου, με το τελευταίο να παίζει το συνδετικό κρίκο της ένωσής τους. Γιατί, όπως λέει και το βασικό κομμάτι του soundtrack, η καρδιά αποζητά την απόλαυση (“The heart asks pleasure first”).

Κι ενώ λατρέψαμε κάθε στιγμή του ζευγαριού αυτού στο πιάνο, ήρθε το 2015 ο πολυσύνθετος κι απροσπέλαστος κύριος Γκρέι (Τζέιμς Ντόρναν) χωρίς λόγια κι αυτός, να μας χαρίσει ίσως την πιο ποιητική σκηνή της ταινίας «50 Αποχρώσεις του Γκρι», παίζοντας πιάνο, δείχνοντας πόσο απλός είναι στην απλή κι αφελή Αναστάζια Στηλ (Ντακότα Ντόνσον).

Είναι κι άλλες πολλές ταινίες, που χρησιμοποιούν το πιάνο ως μέσο για να βγει το πάθος κι η έλξη του ζευγαριού στην επιφάνεια. Αλλά γιατί να μένουμε μόνο στις στιγμές που βλέπουμε στον κινηματογράφο; Οι καιροί έχουν αλλάξει και δε χρειάζονται πολυτέλειες αλλά ούτε και πολλές σκέψεις. Χωρίς πολλά ρούχα, σχεδόν τα απολύτως απαραίτητα, κι ένα κομμάτι του Μπαχ ή ένα παλιό κομμάτι τζαζ –χωρίς στίχους– αρκούν για να ξεκινήσει το παιχνίδι. Πρέπει μόνο να περιμένεις τη στιγμή που ο πιανίστας θα ‘ναι έτοιμος να σου παραχωρήσει τη θέση δίπλα του.

Στο κάθισμα του πιάνου χωράνε πάντα δύο άτομα. Ένα νεύμα είναι αρκετό, για να συμπληρωθεί το ερωτικό παζλ. Κάθεσαι δίπλα κι ακουμπάς στον ώμο του πιανίστα, χωρίς να επιβαρύνεις τα χέρια. Τα πλήκτρα είναι αρκετά, μαύρα κι άσπρα, ώστε να μπερδέψουν τα δάχτυλά σας και να ‘ρθει η συμπλήρωση. Μια προσπάθεια να παίξετε μαζί το κομμάτι, χωρίς να συμβουλευτείτε το πεντάγραμμο κι η αποκορύφωση θα έρθει. Ακόμα κι οι παραφωνίες δεν έχουν σημασία. Η στιγμή είναι που μετράει.