Τολμάς να δράσεις;

Σκηνικό ενδεικτικό: Βρίσκεσαι ανάμεσα σε παρέα- ίσως είσαι και μέλος της- και βλέπουν ποδόσφαιρο, φωνάζοντας τα κλασικά «Σούταρε άσχετε», «Άσε την άμυνα ρε, βάρα» κ.ο.κ. Ωραίες ο οι ποδοσφαιρικές οδηγίες κι έχουν κι εφαρμογή στον έρωτα, σκέφτεσαι. «Οκ με την άμυνα αλλά από επίθεση πώς πάμε;».

Μια ζωή μας λένε να βάζουμε στόχους και ν’ ακολουθούμε τα όνειρά μας. Για ν’ ακολουθήσεις, όμως, ένα όνειρο, πρέπει να σηκωθείς και να περπατήσεις. Μπορεί να φοβάσαι και να έχεις υψώσει ένα αμυντικό τείχος απέναντι στα εμπόδια που σου επιτίθενται, αλλά μένοντας στάσιμος δεν πας πουθενά.

Για παράδειγμα στο φλερτ. Πώς περιμένεις να καταλάβει το αγόρι απέναντι ή το κορίτσι στο μπαρ τις προθέσεις σου, αν δεν κάνεις ένα βήμα μπροστά; Πώς θα σε ξεχωρίσει ανάμεσα στο πλήθος και θα σου δώσει το πράσινο φως μ’ ένα νεύμα; Κανένας μας δε γεννήθηκε με μαντικές ιδιότητες.

Στα επαγγελματικά χρειάζεται (για να μη πω ότι επιβάλλεται) να είσαι σε μια διαρκή επίθεση. Η εξέλιξη στη δουλειά δεν έρχεται με την επανάληψη. Δοκιμάζεις καινούργια πράγματα, πέφτεις κάτω, σηκώνεσαι και μέχρι να το καταλάβεις έχεις γίνει καλύτερος, γιατί απλά εσύ βγήκες μπροστά από τους άλλους και διεκδίκησες αυτό που ήθελες. Υπάρχουν συνθήκες σε πολλές δουλειές που δε σε βοηθάνε, αλλά ο τολμών είναι αυτός που νικά.

Και στις σχέσεις το ίδιο ισχύει. Όσο πιο πολύ έχουμε πληγωθεί από προηγούμενες σχέσεις, τόσο πιο μεγάλο είναι το αμυντικό τείχος που χτίζουμε γύρω από τον εαυτό μας. Το τείχος με τη διαρκή άμυνα γίνεται τόσο ψηλό, που καμιά φορά δε βλέπουμε ποιον πληγώνουμε από τους ανθρώπους γύρω μας και ποιος απομακρύνεται από κοντά μας.

Είναι σπάνιο να βρεθεί αυτός ο σύντροφος ή ο φίλος που θα καταφέρει να ρίξει το αμυντικό τείχος, αλλά όσα και να κάνει, εσύ είσαι αυτός ή αυτή που πρέπει να βγεις στην επίθεση, για να δοκιμάσεις τα όπλα σου και να σημειώσεις τέρμα. Γνωρίζουμε ότι η οικογένειά μας είναι αυτή με τη μεγαλύτερη υπομονή, αλλά καλό και σοφό θα ήταν να μη δοκιμάζουμε τα όρια των άλλων, προκειμένου εμείς να μην έχουμε απώλειες. Όλοι έχουμε προβλήματα και κουβαλάμε τα φορτία μας, απλά δεν έχουμε όλοι ίδιους τρόπους αντιμετώπισης των δυσκολιών. Κι ανάλογα με τον τρόπο που επιλέγουμε, έτσι βαδίζουμε.

Σ’ όλες τις φάσεις της ζωής μας χρειάζεται η επίθεση, χρειάζεται κι η άμυνα. Στα παιχνίδια (ειδικά στα ομαδικά) υπάρχει το αμυντικό τείχος, αλλά για να νικήσεις πρέπει να βγεις στην επίθεση και να σκοράρεις. Η άμυνα δεν είναι κάτι που πρέπει να εδραιωθεί και να έχει μεγάλη διάρκεια. Είναι η φάση της ζωής μας, που χρειάζεται ο ίδιος μας ο εαυτός να μαζέψει τα συντρίμμια του, να πατήσει στα πόδια και να προχωρήσει στον στόχο του. Είναι το μαγικό κουμπί της ανασυγκρότησης, που τσεκάρεις τον εαυτό σου και υπολογίζεις το μέγεθος της ζημιάς. Είναι το time-out που παίρνεις, για να ξεκουραστείς και μόλις τελειώσει, να συνεχίσεις.

Μόλις ακουστεί το σφύριγμα του διαιτητή για να ξαναμπείς στον αγώνα, εσύ επιλέγεις αν θα κατεβείς να παίξεις ή αν θα παραιτηθείς. Να θυμάσαι μόνο ότι, για να μπει το γκολ, πρέπει να βγεις μπροστά.