Train surfing· ένα ιδιαίτερο extreme sport που ίσως σε τρομάξει

Πόσοι από εμάς θυμόμαστε τις περιπέτειες των μικρών παιδιών στην Ινδία στην υπέροχη ταινία του 2008 “Slumdog Millionaire”, όπου οι μικροί ήρωες πηδούσαν στα κινούμενα τρένα για να αναζητήσουν την περιπέτεια; Και πόσες άλλες έχουμε δει τρένα γεμάτα ανθρώπους όχι μόνο μέσα, αλλά και στην οροφή τους; Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο χόμπι είναι λιγάκι ασυνήθιστο.

Το train surfing στα ελληνικά μεταφράζεται ως  «πήδημα» ή  «σκαρφάλωμα» ή απλώς «σερφάρισμα» πάνω σε τρένο. Ωστόσο δεν είναι διαδεδομένο στη χώρα μας και προτιμάται η χρήση του αγγλικού όρου. Πρόκειται πλέον για ένα άθλημα που συμπεριλαμβάνεται στα extreme sports, το οποίο όμως δεν έχει νικητές και δεν προσμετράται σκορ. Αυτό περιλαμβάνει το κρέμασμα από κινούμενο τρένο και το γλίστρημα του ποδιού στην εξωτερική πλατφόρμα αναμονής, την ισορρόπηση στην οροφή του κινούμενου τρένου με παράλληλη προσπάθεια αποφυγής των ηλεκτροφόρων γραμμών, το πήδημα από γέφυρα ή άλλο σημείο σε κινούμενο τρένο και το πήδημα από βαγόνι σε βαγόνι. Οι train surfers διατρέχουν κίνδυνο τραυματισμού ή ηλεκτροπληξίας, κινδυνεύουν από πτώσεις και γι’ αυτό στις περισσότερες χώρες του κόσμου έχει απαγορευτεί δια νόμου και θεωρείται σε μεγάλο βαθμό επικίνδυνο. Οι άνθρωποι που κάνουν train surfing σύμφωνα με πολλούς ίσως το μόνο που πετυχαίνουν είναι να θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο χωρίς λόγο κι αιτία. Είναι όμως τόσο αφελείς;

Η ιστορία του συγκεκριμένου αθλήματος -ή συνήθειας θα μπορούσαμε να πούμε- ξεκινάει από τα μέσα του 19^ου αιώνα, όταν οι σιδηρόδρομοι άρχισαν να αναπτύσσονται ραγδαία στις δυτικές κοινωνίες. Συγκεκριμένα στις Η.Π.Α. την εποχή του Εμφυλίου πολέμου, οι οικονομικά ασθενέστεροι επέλεγαν να κρεμαστούν από τα βαγόνια προκειμένου να γλιτώσουν την πληρωμή του εισιτηρίου. Το αποκορύφωμα αυτής της συνήθειας ήταν η χρονιά της Παγκόσμιας Οικονομικής Ύφεσης που ακολούθησε μετά το Κραχ του 1929. Στις Ευρωπαϊκές χώρες, περίπου την ίδια χρονική περίοδο, βλέπουμε τραμ και τρένα με στρατιώτες και μετανάστες να κάθονται στην οροφή τους λόγω έλλειψης θέσεων. Σιγά-σιγά με την πάροδο του χρόνου οι θέσεις στα τρένα και στα τραμ αυξήθηκαν, τα βαγόνια μεγάλωσαν και το train surfing λόγω έλλειψης εισιτηρίων άρχισε να φθίνει.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 το ξαναβλέπουμε σε χώρες της αφρικανικής ηπείρου, όπου οι έφηβοι αρχίζουν να το κάνουν σαν χόμπι και με την ένωση της Γερμανίας το 1990 οι νεαροί Γερμανοί που μένουν κοντά σε σιδηροδρομικές γραμμές το υιοθετούν ως καθημερινή συνήθεια. Λόγω των συχνών ατυχημάτων, το train surfing θα «εξαφανιστεί» για λίγο από το προσκήνιο, αλλά 10 χρόνια μετά στη Ρωσία μια ομάδα νεαρών train surfers άρχισαν να ποστάρουν τα βίντεό τους στο ανερχόμενο τότε Youtube και ο κόσμος άρχισε να το γνωρίζει. Η εξέλιξη των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης θα φέρει και την άνθιση του αθλήματος αυτού, αφού πολλοί train surfers ανά τον κόσμο θα επικοινωνήσουν μεταξύ τους και θα διοργανώσουν events για να σερφάρουν όλοι μαζί. Στις ασιατικές χώρες μέχρι και σήμερα ο κύριος λόγος είναι οικονομικός. Το train surfing αποτελεί μια λύση για να πας στη δουλειά χωρίς εισιτήριο και έγκαιρα, όταν ο μισθός σου δε φτάνει ούτε για να πάρεις ψωμί. Λόγω του συχνού αυτού φαινομένου και για να απαλλαγούν από τους λαθρεπιβάτες, στην Ινδονησία έχουν τοποθετήσει κατά μήκος των γραμμών του σιδηροδρόμου πάνω από τα τρένα σιδερένιες μπάλες για να μην μπορεί κάποιος να κάθεται στην οροφή ή να πηδήξει πάνω της.

Κάθε βίντεο με τους τολμηρούς αυτούς αθλητές κόβει την ανάσα και πολλές φορές τρομάζει το θεατή. Όσες φορές και αν προσπαθήσουν οι train surfers να πείσουν τον κόσμο για τη μαγεία αυτού του αθλήματος, οι φωνές που τονίζουν την επικινδυνότητα του πληθαίνουν και δε σταματάνε ποτέ. Εκτός από τους οικονομικούς λόγους που αναγκάζουν έμμεσα τον κόσμο να πηδάει στα τρένα ή να κρέμεται έξω απ’ αυτά, οι train surfers δηλώνουν λάτρεις της αίσθησης της ταχύτητας, ενώ απολαμβάνουν και τη θέα που -όπως δηλώνουν οι ίδιοι- στερούνται όλοι όσοι που κάθονται μέσα στο τρένο.

Με δειλά βήματα το train surfing αποκτά φανατικούς οπαδούς ανά τον κόσμο και γίνεται συνώνυμο του Parkour και μια ενασχόληση που ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη. Για αυτό και πριν μερικά χρόνια το National Geographic ακολούθησε την πορεία τεσσάρων νεαρών train surfers από τις φτωχογειτονιές της Βομβάης, οι οποίοι  «σερφάρουν» στα τρένα χωρίς φόβο, αψηφώντας το κυνήγι της αστυνομίας και τις συμβουλές των γονιών τους. Όταν τους ρώτησαν γιατί το κάνουν, η απάντησή τους ήταν απλή και λιτή: «Το να ρισκάρουμε τις ζωές μας δε μας ενοχλεί. Εμείς θέλουμε απλώς να το ευχαριστηθούμε. Θα αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες των πράξεών μας αργότερα».