Να βγαίνετε οι δυο σας για καφέ!

Πότε βγήκατε έξω οι δυο σας τελευταία φορά; Δύσκολη η ρουτίνα μιας σχέσης ακόμα κι αν φαίνεται ότι είναι κάτι απλό. Με τους γρήγορους ρυθμούς της ζωής, και κυρίως της ανάγκες της εργασίας, ο χρόνος που απομένει για ένα ζευγάρι είναι από ελάχιστος ως απειροελάχιστος.

Λίγο πιο τυχεροί είναι αυτοί που ζουν με το σύντροφό τους, γιατί θέλουν-δε θέλουν, κάποια στιγμή της ημέρας, θα βρεθούν στην κουζίνα, στην τουαλέτα, στο σαλόνι ή σε κάποιο άλλο δωμάτιο του σπιτιού. Υπάρχουν κι αυτοί όμως που δεν έχουν επιλέξει τη συγκατοίκηση -για δικούς τους λόγους- και αρκούνται απλώς σε τηλεφωνική επικοινωνία και στο να βρίσκονται κάποιες ώρες τα Σαββατοκύριακα. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως είναι δύσκολο, γιατί όταν δεν υπάρχει χρόνος, μπορεί να φτάσουμε ακόμα σε σημείο να ξεχάσει ο ένας τη φάτσα του άλλου.

Κάθε φορά που αντιλαμβάνεσαι ότι ο χρόνος δε φτάνει, πρέπει καταρχάς να αναρωτηθείς γιατί συμβαίνει αυτό. Σε πολλές περιπτώσεις, όμως, δεν το παίρνεις καν χαμπάρι, καθώς γίνεται σταδιακά. Ο χρόνος περνάει και όλο και μειώνονται οι στιγμές που περνάς με τον άνθρωπο που επέλεξες να έχεις δίπλα σου.

Καμία σχέση δε χτίστηκε μόνη της ως δια μαγείας. Θέλει αρκετά συχνά «τονωτικές ενέσεις», για να έχει διάρκεια και να δημιουργηθεί αμοιβαία εμπιστοσύνη ανάμεσα στο ζευγάρι. Ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές; Μα φυσικά τα πιο απλά πράγματα, που όμως καταλήγουν να είναι και τα πιο σημαντικά. Στιγμές σε μέρη έξω απ’ το σπίτι και μακριά απ’ τη δουλειά. Ένα καφεδάκι σ’ ένα ρετρό καφέ, ένα σουλάτσο στα μαγαζιά απλώς για να χαζέψετε βιτρίνες ή μια βόλτα με το αμάξι χωρίς συγκεκριμένο προορισμό είναι δραστηριότητες που δίνουν τη δυνατότητα σε ένα ζευγάρι να απολαύσει τον κοινό του χρόνο και παράλληλα να μπορεί να συζητήσει, να μοιραστεί σκέψεις και προβληματισμούς.

Οι ρυθμοί της ζωής επιβάλλουν δυστυχώς μια δύσκολη καθημερινότητα. Γυρίζοντας στο σπίτι, ο χρόνος δε φτάνει και μπαίνουμε σε μια διαδικασία ρουτίνας. Αυτή καταλήγει τις περισσότερες φορές να παραμελούμε τον εαυτό μας ή το ταίρι μας, με αποτέλεσμα, αν δεν το αντιληφθούμε, να απομακρυνθούμε και να φτάσουμε μέχρι και στο χωρισμό. Και συνήθως σ’ αυτή την περίπτωση αδυνατούμε να κατανοήσουμε πώς καταλήξαμε έτσι.

Η διαφορά του σπιτιού μας με τον έξω κόσμο είναι πως όταν βγεις σου δίνεται η δυνατότητα να αλλάξεις παραστάσεις. Αφού περιποιηθείς -έστω σε έναν βαθμό- τον εαυτό σου πριν την έξοδο, μπορείς να πας σε μαγαζιά που μέχρι τώρα μόνο απ’ έξω είχες περάσει και να συναντήσεις διάφορες άγνωστες φυσιογνωμίες. Οι μικρές συνήθειες στην αρχή της σχέσης τη «δένουν», αλλά μετά γίνονται οι «τονωτικές ενέσεις» της. Μπορεί ο καφές με το ταίρι μας -οι δυο μας μόνο και κανείς άλλος- να ακούγεται κάτι απλό ή καθημερινή συνήθεια, αλλά πριν βγάλεις γρήγορα συμπεράσματα, μήπως να αναλογιστείς ποια ήταν η τελευταία φορά που πήγες εσύ για καφέ με το αμόρε;

Κρυμμένοι πίσω από δικαιολογίες του στιλ «ο χρόνος δε φτάνει», «βλεπόμαστε και στο σπίτι», «μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μας φτάνει», περιορίσαμε κατά πολύ τις εξόδους με το ταίρι μας. Κι όμως δεν αρκεί να μιλάμε στο τηλέφωνο. Η προσωπική επαφή είναι αυτή που μετράει κι αυτό είναι κάτι που όλοι γνωρίζουμε. Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να παρομοιάσουμε μια σχέση με ένα σπίτι που θέλεις να χτίσεις: αν δε βρεις χρόνο, να πας να βοηθήσεις, να σκεφτείς και να επιλέξεις πώς θέλεις να γίνει απ’ την αρχή ως το τέλος του, μην περιμένεις άλλοι να καταφέρουν να το κάνουν όπως το ονειρεύεσαι εσύ.

Το να περνάς χρόνο καθημερινά με το ταίρι σου, βοηθάει στο να έρθετε πιο κοντά. Γνωρίζεστε καλύτερα, μιλάτε για τα όνειρά σας και τους στόχους σας. Γι’ αυτό την επόμενη φορά πριν πεις ή ακούσεις τις γνωστές δικαιολογίες, παρότρυνε το σύντροφό σου να βγείτε έξω απ’ το σπίτι, πάρτε μια ανάσα μαζί κι ονειρευτείτε το μέλλον σας.