Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα, έχουμε τη δυνατότητα να κρίνουμε τους άλλους για τις πράξεις τους και ταυτόχρονα να αθωώνουμε τους εαυτούς μας από κάθε κατηγορία. Χωρίς ίχνος ντροπής προβαίνουμε σε πράξεις μεμπτές με ευκολία. Απαιτούμε να μας αγαπήσουν, να μας εκτιμήσουν, να ανακαλύψουν κάθε κρυφή κι ευαίσθητη πλευρά μας, την ίδια ώρα που εμείς απορρίπτουμε από τη ζωή μας, τον έναν μετά τον άλλον. Ανθρώπους που δε στάθηκαν αρκετοί, που δεν ανταποκρίθηκαν στους στόχους που τους είχαμε θέσει. Επιμένουμε να συντηρούμε καταστάσεις τελειωμένες, δηλητηριασμένες από εμπειρίες και χρόνο, με την αιτιολογία ενός συναισθήματος που μάλλον υπερεκτιμήσαμε.
Οι περισσότεροι απ’ όσους γράφουμε, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τη «μεγάλη αλήθεια», να εντρυφήσουμε με μεγάλες λέξεις και σπουδαία διδάγματα στα άδυτα της ψυχής και με γνώμονα τη συναισθηματική μας φόρτιση, να ανακαλύψουμε μια καλά κρυμμένη πραγματικότητα πίσω από αντιδράσεις, φαινόμενα ή γεγονότα. Με λίγα λόγια, οικειοθελώς, αναλαμβάνουμε να δώσουμε συγχωροχάρτι σε κάθε πράξη, λέγοντας πως δεν έφταιγε ούτε ο θύτης ούτε το θύμα, αλλά κάτι άλλο, πιο βαθύ και υποσυνείδητο. Αυτό το κρυφό θεωρούμε πως ήταν ο φταίχτης.
Στη χιλιοαναλυμένη κίνηση κάποιου να επανασυνδεθεί με τον πρώην του, να επιστέψει σε μια ήδη τελειωμένη ή μισοτελειωμένη σχέση γράφονται και λέγονται πολλά. Κύρια αιτία του κακού, όμως, είναι αυτό το άτιμο το αίσθημα, ο έρωτας, η αγάπη, η ανάγκη για ολοκλήρωση που κάνει τους ανθρώπους να γυρνάνε πίσω. Είναι το πεπρωμένο, «φυγείν αδύνατον», είναι οι δρόμοι που συναντήθηκαν και δεν μπόρεσαν να αλλάξουν κατεύθυνση! Είναι όλες αυτές οι δικαιολογίες που καταπίνουμε αμάσητες, γιατί δεν έχουμε τα κότσια να παραδεχτούμε ότι ένα και μόνο πράγμα μας έκανε να γυρίσουμε πίσω.
Γιατί απλά να μην αποδεχτούμε ότι φοβηθήκαμε, ότι η ανασφάλεια μας δεν άντεξε και το άγνωστο, το καινούριο, μας έκοψε τα πόδια! Είμαστε αλήθεια τόσο εγωιστές και ρίχνουμε την ευθύνη αλλού; Μια προηγούμενη σχέση έχει χώρο στο παρόν μόνο στη φάση που καθένας από μας φοβάται να κάνει το επόμενο βήμα. Το παλιό μας ξέρει και το ξέρουμε, έμαθε την κακή και την καλή μας πλευρά και μας επέλεξε ξανά και ξανά. Δε μας ζήτησε να αλλάξουμε και δεν έχει απαιτήσεις από μας, το παλιό ξέρει να συγχωράει και να προσπερνάει με τέτοια άνεση τα αρνητικά ώστε μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια.
Στη φάση εκείνη τη ζωής μας που τα πράγματα δεν πάνε έτσι όπως τα περιμέναμε, που η επόμενη σκηνή δεν παίχτηκε για μας ακόμη, επιλέγουμε να δούμε σκηνές από τα παλιά, να γελάσουμε με τις ίδιες ατάκες σ’ ένα σκηνικό γνώριμο, ν΄αρκεστούμε στις επαναλήψεις, τροφοδοτώντας τον εγωισμό μας.
Τίποτα μεμπτό ή επιλήψιμο δε συνοδεύει αυτή μας την κίνηση, εξάλλου δεν περιορίζεται μόνο στο ερωτικό κομμάτι, ό,τι ζήσαμε στο παρελθόν θεωρείται προηγούμενο: οι έρωτες, οι φιλίες κι οι άνθρωποι που τις συνόδευσαν είναι πρώην. Τους αγαπήσαμε κάποτε κι αυτό το φέρουμε μέσα μας. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα το οποίο από τη στιγμή που δημιουργείται ριζώνει και δε φεύγει ποτέ. Δεν υπάρχει ρήμα «ξε-αγαπώ». Καλά κάνουμε λοιπόν και επιστρέφουμε εκεί που το ένστικτό μας, το επιβάλλει!
ΥΓ. Δεν είναι απαραίτητο ν΄αναλύουμε και να εξηγούμε κάθε πτυχή της ανθρώπινης φύσης μας, καθένας από μας ανήκει εκεί που νιώθει ευτυχισμένος!
Επιμέλεια Κειμένου Ματίνας Στυλίδου: Kατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ματίνα Στυλίδου
