Δε θα μάθεις πόσο με πλήγωσες

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, μήπως τελικά είμαι πολλά περισσότερα από αυτά που εσύ βλέπεις; Ή έχεις σχηματίσει μια συγκεκριμένη άποψη και πλέον είναι αργά ή και νωρίς για να την αλλάξεις;  Έτσι, βέβαια, είμαστε εμείς οι άνθρωποι, κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα, εκτός απ’ τον εαυτό μας. Βάζουμε ταμπέλες στους άλλους και τους κατηγοριοποιούμε με βάση τα συναισθήματα που αυτοί μας προκαλούν. Σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες υπάρχει και το όνομά μου.

Για σένα είμαι η ψυχρή κι ατσαλάκωτη εικόνα που αφήνω να βλέπεις. Δεν τρέφω αισθήματα για κανέναν και δεν αγαπώ κανέναν άλλον πέραν του εαυτού μου. Δεν έχεις άδικο και για αυτό, δεν προσπάθησα ποτέ να σου αναιρέσω την άποψη, να σε μεταπείσω ή να προσπαθήσω για το κάτι παραπάνω.

Δυστυχώς, έκανες το λάθος να με κρίνεις, χωρίς πρώτα να προσπαθήσεις να με καταλάβεις. Άραγε σκέφτηκες, γιατί αντιδρώ έτσι, γιατί σε αντιμετωπίζω με αδιαφορία και με απαξίωση κάθε φορά που με προκαλείς με τη στάση σου, απ’ τη στιγμή που κι εσύ κι εγώ ξέρουμε, έστω και βαθιά μέσα μας, πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει;

Τα αισθήματα μου για σένα είναι περισσότερα κι ισχυρότερα από αυτά που βλέπεις ή σε αφήνω να αισθανθείς, καθώς μέσα μου, είμαι ένας άλλος άνθρωπος, τον οποίο μάλλον δύσκολα θα καταλάβεις ή θα εκτιμήσεις.

Για να μην πληγωθώ, για να μην «πέσω» στα μάτια κανενός, για να μην υπάρξει ο παραμικρός ψίθυρος για μένα ή για το όνομά μου, κρύβω καλά όσα αισθάνομαι. Πίστεψέ με δεν είναι εύκολο. Δεν ήταν εύκολο να κάνω ότι γελώ, ότι περνώ την καλύτερη φάση της ζωής μου την πρώτη φορά που σε είδα να στέκεσαι μπροστά μου με κάποια άλλη. Απ’ τη πρώτη στιγμή, απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο μέσα μου έσβησα, γκρεμίστηκαν τα πάντα κι έγινα ένα μηχάνημα, χωρίς ψυχή.

Όμως, ο εγωισμός μου, την ίδια ακριβώς στιγμή, αποδείχτηκε πιο ισχυρός κι έβαλε μια μάσκα στο πρόσωπό μου. Άλλαξε τελείως τις εκφράσεις, τις κινήσεις, τον χαρακτήρα μου. Τα γέλια μου ακούγονταν δυνατά στα αυτιά σου κι εσύ ξαφνιαζόσουν, καθώς τίποτα από όσα έκανα δεν ήταν φυσιολογικό ή αναμενόμενο.

Μέσα μου, βέβαια, έβραζα, από θυμό, από αγανάκτηση. Πάλευα κάθε στιγμή να αντέξω, να μην καταρρεύσω, να μη χαλάσω την εικόνα μου. Δε θα επέτρεπα να με δεις αλλιώς. Δε θα έβλεπες ποτέ πόσο με πλήγωσες με την κίνησή σου αυτή ούτε θα σ’ άφηνα να φύγεις με την ικανοποίηση ότι νίκησες.

Ο πόλεμος μεταξύ μας είχε ξεκινήσει καιρό πριν κι αυτή ήταν απλά μια απ’ τις κρίσιμες μάχες, την οποία έπρεπε πάση θυσία να κερδίσω. Ούτε τώρα θα μάθεις τι έζησα μετά, όταν τα φώτα έσβησαν κι όλες εκείνες τις φορές που ακολούθησαν, τότε που ξεπερνούσες τα όρια, προσπαθώντας να φτάσεις κι εμένα στα δικά μου.

Εγώ, λοιπόν κι οι άνθρωποι σαν εμένα, χαρακτηριζόμαστε απ’ τους άλλους, ως αναίσθητοι κι εαυτούληδες. Σας λέω, όμως,  με σιγουριά, πως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Όλο αυτό που βλέπετε, εκείνη η αλαβάστρινη και πειθήνια στάση μας, το ίσιο κορμί και το απλανές βλέμμα, δεν είναι τίποτα άλλο, απ’ την άμυνά μας.

Μια μάσκα, την οποία φοράμε και μας αλλάζει. Ένας ρόλος, κομμένος και ραμμένος για μας, ο οποίος έχει προβαριστεί πολλές φορές κι έχει καταφέρει να πείσει κοινό και κριτικούς για την αξία και το ταλέντο του. Το μόνο που μας οδηγεί είναι το ένστικτό και μια ακατανίκητη επιθυμία, κάποια στιγμή να πετάξουμε τα πάντα από πάνω μας και να απαλλαγούμε κι απ’ τους δεσμώτες κι απ’ τα δεσμά τους.

ΥΓ.  Αυτός ο θόρυβος απ’ τα γέλια μου που φθάνει εκνευριστικός στα αυτιά σου, καλύπτει όσα «Σ αγαπώ» και «Σε θέλω», τρέμω μη μάθεις.