Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, στη μέχρι τώρα ζωή σου, πόσες και ποιες φορές θεώρησες τον εαυτό σου ευτυχισμένο; Τι απέκτησες, τι κατέκτησες και τι κατάφερες για να ακουμπήσεις την ευτυχία; Για τον κάθε άνθρωπο, η ευτυχία είναι ένας στόχος, πολλές φορές δύσκολος κι ακατόρθωτος. Ένα στοίχημα που βάζουμε με τον εαυτό μας, για να δοκιμάσουμε τα όρια και τις αντοχές μας. Θέτουμε ένα στόχο, ένα έπαθλο και ξεκινάμε έναν αγώνα πολλές φορές σκληρό και άνισο με το μέσα μας.
Τις πιο πολλές φορές τείνουμε να μπερδεύουμε την ευτυχία με το αίσθημα της νίκης, της επιτυχίας. Αυτό συμβαίνει γιατί ο εγωισμός μας, μας βάζει παρωπίδες και μας αφήνει να δούμε μόνο όσα θέλει εκείνος. Οι σκέψεις, τα όνειρα, οι στιγμές μας, γυρίζουν όλα γύρω από το έπαθλο μας, το πολυπόθητο βραβείο μας. Τότε και μόνο, όταν επιτύχουμε και κερδίσουμε, όταν το κρατήσουμε στα χέρια μας, νιώθουμε χαρά και ικανοποίηση. Πείθουμε το μέσα μας και πολύ περισσότερο τους άλλους, χωρίς πολύ σκέψη, πως όλα όσα αισθανόμαστε είναι ευτυχία.
Άλλες πάλι φορές, γινόμαστε μίζεροι και μελαγχολικοί, ανατρέχουμε στις αναμνήσεις μας και ξεσκαρτάροντας τις ψάχνουμε, να βρούμε το τότε κι όσα μας έκαναν ευτυχισμένους. Ένα αίσθημα αυτολύπησης μας κυριεύει, καθώς, διαπιστώνουμε πως είχαμε την ευτυχία, την αγγίξαμε, την κρατήσαμε στα χέρια μας και όμως, οι αχάριστοι, δεν το είχαμε καταλάβει. Συγκρίνουμε τη μηδαμινή ύπαρξη συναισθημάτων του παρόντος, με ένα «ευτυχές» παρελθόν. Με λίγα λόγια: «Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις»
Ωστόσο, μη βιαστείτε να μας επιρρίψετε ευθύνες, τουλάχιστον, όχι ακόμα! Είναι λογικό να νιώθουμε και να πράττουμε μ’ αυτό τον τρόπο κι ίσως αυτές οι δυο περιπτώσεις να είναι κομμάτια από την ευτυχία που όλοι ψάχνουμε. Ένα μέρος της κι όχι ολόκληρη! Όσο η ευτυχία μας έχει υλική ή πνευματική υπόσταση, δεν κάνει τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από το να μας δίνει κουράγιο, να αλατοπιπερώνει τη ζωή μας, να της δίνει νόημα κι ενδιαφέρον ακόμη κι όταν την αναζητάμε σε παρελθοντικές καταστάσεις.
Πόσο όμως άδικο είναι να εξαρτώμεθα, εμείς κι η ευτυχία μας, από έναν άλλο άνθρωπο και τις επιλογές του. Η πλειοψηφία ανδρών και γυναικών πιστεύουν ότι είναι όντως ευτυχισμένοι μόνο όταν βιώνουν έναν έρωτα. Έτσι λιτά, απλά κι απέριττα χωρίς κόπο, όχι μόνο χάνουμε το νόημα, το πραγματικό αίσθημα της ευτυχίας αλλά σαν άλλοι Μπαμπινιώτες δίνουμε καινούρια ερμηνεία στη δυστυχία και τη θλίψη.
Ας μην ξεχνάμε, όμως, πως η ευτυχία είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό και προσωπικό, είναι εκείνο το συναίσθημα που για δευτερόλεπτα σου κόβει την ανάσα, βρίσκεται εκεί όταν γελάς τόσο που πονάνε τα μαγουλά σου, σε συνοδεύει όταν χάνεις την αίσθηση του χρόνου, σ΄αγγίζει όταν ένα τραγούδι και μόνο φθάνει για να χορέψεις σαν τρελός και φυσικά όταν ανοίγεις το πρωί τις κουρτίνες σου και βλέπεις ήλιο.
Την επόμενη φορά, που θα προσπαθήσεις λοιπόν, να βάλεις ταμπέλα στον εαυτό σου, μη σταθείς στον έρωτα μόνο, σκέψου αν είσαι υγιής κι αν στέκεσαι στα δυο σου πόδια, γιατί κάποιοι ίσως να παλεύουν για αυτό, δες αν έχεις χρήματα για τα βασικά, δουλειά, σπίτι κι ανθρώπους γύρω σου που να σ’ αγαπάνε κι ύστερα αποφάσισε αν είσαι ή όχι ευτυχισμένος.
ΥΓ. Η ευτυχία έρχεται, διαρκεί λίγο κι ύστερα φεύγει, αλλά είναι τόσο όμορφη που σε κάνει να την ποθείς για μια ζωή.
Επιμέλεια Κειμένου Ματίνας Στυλίδου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ματίνα Στυλίδου
