Γυμναστική με βαριά καρδιά δε γίνεται

Ακόμα μια εβδομάδα ξεκινά. Άλλη μια Δευτέρα που υποσχέθηκες στον εαυτό σου πως θα ξεκινήσεις διατροφή, ότι θα γραφτείς γυμναστήριο. Όχι, βέβαια, ότι λες ψέματα, ούτε μπορεί να πει κάποιος πως αθετείς τοn λόγο σου. Aν είσαι «πρωτάρης» σε αυτά -υπόσχεσαι, δηλαδή, να αλλάξεις συνήθειες για πρώτη φορά- μάλλον θα είσαι πολύ αποφασισμένος και τίποτα δε θα σε κάνει να αλλάξεις γνώμη, τουλάχιστον όχι για τον πρώτο μήνα. Aν πάλι, είσαι «παλιοσειρά», με εμπειρίες στο θέμα κι αμέτρητες προσπάθειες να αλλάξεις εμφάνιση, τότε, αυτή η Δευτέρα είναι ένα ακόμα «κρύο» αστείο, λόγια του αέρα, χωρίς ανταπόκριση.

Φυσικά, μπορεί η περίπτωσή σου να ανήκει σε μια τρίτη κατηγορία. Αν δηλαδή έχεις φτάσει στο μη περαιτέρω. Η φυσική σου κατάσταση κι ο αντικατοπτρισμός του ειδώλου σου στον καθρέφτη, δε σου έχουν αφήσει άλλα περιθώρια. Σίγουρα, το να προσέξεις τη διατροφή σου, να κόψεις στο μισό τα περιττά απ’ το πιάτο και το στομάχι σου και να δώσεις σε φρούτα και λαχανικά μια ακόμα ευκαιρία, είναι πιο εύκολο απ’ το να αποφασίσεις να γυμναστείς κι όντως, να το κάνεις.

Η γυμναστική, κυρίως για τα άτομα που δεν την επέλεξαν ούτε ως πιτσιρικάδες σε αλάνες, πάρκα και γήπεδα, μπορεί να γίνει μια άκρως κουραστική και ψυχοφθόρα διαδικασία. Όχι τόσο κατά τη διάρκεια της εκτέλεσής της ή τελειώνοντάς την, όσο πείθοντας τον εαυτό σου να σηκωθεί από όπου κι αν κάθεται και να μπει στο χώρο του γυμναστηρίου.

Η αναβλητικότητα, αλλά κι η πάση θυσία αποφυγή της άσκησης είναι ο κύριος στόχος, τον οποίο πρέπει να πετύχεις, αν θες η προσπάθειά σου να μην πάει χαμένη. Ξεκινώντας, παίρνοντας την απόφαση να γυμναστείς, θα αισθανθείς περήφανος απλά και μόνο γιατί πήγες μέχρι την υποδοχή του κτιρίου, γιατί συμπλήρωσες τα έγγραφα που χρειάστηκαν κι έκλεισες μια σημαντική επένδυση για σένα, αλλά και για τη μετέπειτα ζωή σου.

Η πρώτη εβδομάδα, λοιπόν, ίσως κι ο πρώτος μήνας, θα είναι γεμάτος ζωντάνια κι όρεξη για δουλειά. Όσο κι αν κουράζεσαι, όσο κι αν βαρυγκωμάς και μετανιώνεις για όσα έφαγες μέχρι τώρα, φεύγοντας από εκεί θα νιώθεις περήφανος για εσένα τον ίδιο, αλλά και για την προσπάθεια που καταβάλλεις.

Αργότερα κι αφού ο πρώτος ενθουσιασμός περάσει και τα αποτελέσματα δεν είναι τόσο αισθητά ή δεν έρχονται με τη συχνότητα που εσύ φανταζόσουν, η μετάβασή σου στο γυμναστήριο θα γίνεται όλο και πιο δύσκολα. Απ’ τη φράση: «Έλα μωρέ θα πάω αύριο» κι αυτό το αύριο δε θα έρχεται ποτέ μέχρι το: «Ναι, πάμε για καφέ δεν έχω κάτι άλλο να κάνω», η απόσταση είναι πολύ μικρή και βασίζεται κυρίως, στην έλλειψη υπομονής που έχεις και στην άρνησή σου, να σπαταλήσεις περισσότερο χρόνο για κάτι που δε σ΄ αρέσει και πιθανόν να μη σ΄ αρέσει και ποτέ.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια αγγαρεία την οποία στο τέλος, κανείς δεν εκτιμά. Ήταν ήδη ζόρικη η απόφαση για εσένα να γραφτείς, να πας, να ιδρώσεις. Θες, λοιπόν, αυτό να εκτιμηθεί κι η πρώτη, δεύτερη, βαριά η τρίτη επίσκεψή σου, να σου αφαιρέσει πόντους και κιλά. Εννοείται πως αυτό δε γίνεται, εξάλλου, πάντα τα ωραία θα κρατάνε λίγο κι απ’ την άλλη μεριά όσα μας ζορίζουν, μας πιέζουν, μας ταλαιπωρούν, θα παίρνουν διαστάσεις αιωνιότητας.

ΥΓ. Είναι άσχημο να απορρίπτεις κάτι, απλά, επειδή χρειάζεται περισσότερο χρόνο απ’ όσο εσύ είχες σκεφτεί να διαθέσεις. Αναλογίσου μόνο στη μέχρι τώρα ζωή σου πόση υπομονή έκανες και πόσο χρόνο διέθεσες για πράγματα, που τελικά δε σε βελτίωσαν ή δε σε ωφέλησαν ούτε στο ελάχιστο.