Η μαγική στιγμή που αυτό που σκέφτεσαι, συμβαίνει

Καθημερινά το μυαλό κατακλύζεται από διάφορες σκέψεις. Απ’ τις πιο απλές μέχρι τις πιο σύνθετες, όλες είναι μέρος μιας καθημερινότητας, μιας ρουτίνας. Στις πιο σύνθετες βέβαια, επιθυμία όλων είναι αυτές, να γίνουν πραγματικότητα. Πόσες φορές εξάλλου, δε σκέφτεσαι κάτι ενώ παράλληλα εύχεσαι αυτό να συμβεί.

Όπως στο κινηματογράφο και στις ρομαντικές ταινίες, που στους άλλους φυσικά λες πως δε σ΄αρέσουν, αλλά κάθε φορά χαζεύεις μπροστά απ’ την οθόνη. Εκεί τα όνειρα κι οι φιλοδοξίες παίρνουν σάρκα κι οστά στην αμέσως επόμενη σκηνή κι εσύ κάθε φορά χαμογελάς, γιατί φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε πρωταγωνιστικό ρόλο, να ζει όσα πεθύμησε κι αν όχι όλα, έστω ένα μικρό κομμάτι από αυτά, για μια φορά, κάποια στιγμή, κάποτε.

Έπειτα, η ταινία τελειώνει κι εσύ επιστρέφεις στην πραγματικότητα και περιμένεις να γίνει το θαύμα. Σαν άλλος μάγος λοιπόν, ή πνευματιστής ή οραματιστής, καλείς τις ευχάριστες σκέψεις κοντά σου, τις σκέφτεσαι όσο πιο έντονα μπορείς, βάζεις όλη τη θετική σου ενέργεια κι ύστερα, περιμένεις το δικό σου μικρό θαύμα.

Ίσως, επειδή το πόθησες, το θέλησες και το αναζήτησες,  λίγες στιγμές αργότερα να το βλέπεις μπροστά σου. Βρίσκεσαι στο ασανσέρ και σκέφτεσαι εκείνον τον άνθρωπο στον επάνω όροφο που είχε τύχει να συναντήσεις πριν κάνα μήνα, «πόσο ωραίος ήτανε;» σκέφτεσαι, «και πόσο σου ταιριάζει. Έναν τέτοιο άνθρωπο θα ήθελες δίπλα σου!». Έπειτα, φτάνεις στο ισόγειο, ανοίγεις την πόρτα του ασανσέρ και τον βλέπεις μπροστά σου.

Για αυτά τα κλάσματα του δευτερολέπτου, νιώθεις ευτυχισμένος. Σαν να έλαβες ένα σημάδι, σαν να πίστεψες στο θαύμα και να έγινε. Είσαι ένας μικρός θεός, ο οποίος έκανε τα μαγικά του, είπε τα σωστά ξόρκια, κούνησε το ραβδί του και τα πέτυχε. Χαμογελάς αμήχανα ή λες δειλά ένα «γεια» και φεύγεις. Απομακρύνεσαι και δεn μπορείς να πιστέψεις τι συνέβη μόλις.

Κάποια άλλη στιγμή κι ενώ περπατάς βαριεστημένα στο πεζοδρόμιο, οι σκέψεις, σου μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Οι λογαριασμοί πολλοί, αλλά και το εισιτήριο για τη συναυλία ακόμα πιο σημαντικό, εσύ βέβαια, λεφτά δεν έχεις και δεn μπορείς να ζητήσεις κι από κάπου. «Τι καλά που θα ήταν αν έβρισκες από κάπου χρήματα;», μονολογείς και κάτι κολλάει στο δεξί σου παπούτσι. Ένα χαρτονόμισμα, στην αγαπημένη σου απόχρωση κι έτσι απλά, το πρόβλημά σου λύνεται.

Νιώθεις τόσο χαρούμενος και δεν μπορείς να πιστέψεις την τύχη σου. Ίσως, ελάχιστα, κάπου μέσα σου να στεναχωριέσαι, γιατί κάποιος θα κλαίει γι’ αυτό, αλλά σημασία πολλή δε δίνεις. Εσένα επέλεξε η μοίρα, εσύ είσαι ο εκλεκτός. Για λίγο πιστεύεις πως είναι θεϊκό σημάδι κι αισθάνεσαι ευτυχισμένος, μοναδικός.

Σίγουρα κατά τη διάρκεια της ημέρας κάνουμε δεκάδες σκέψεις και ποθούμε άλλα τόσα πράγματα, όπως σίγουρο είναι, ότι τα παραπάνω περιστατικά, δε συμβαίνουν κάθε μέρα και κάποιοι πιθανόν να μην το έχουν βιώσει ακόμα. Αν όμως, συμβεί, αν το ζήσεις, θα αισθανθείς για λίγο μοναδικός, λίγο πιο ξεχωριστός απ’ τους διπλανούς σου και λίγο πιο ευτυχισμένος από χθες κι αύριο.

Θα νιώσεις πως κάτι αλλάζει προς το καλύτερο, ότι τίποτα δε θα είναι ίδιο με πριν. Θα σκεφτείς πως δε συνέβη τυχαία, πως η μοίρα, ο Θεός, η τύχη κι ό,τι άλλο υπάρχει εκεί έξω δε σε έχει ξεχάσει και σου δείχνουν με αυτόν τον τρόπο τα σημάδια τους.

ΥΓ. Εκείνη λοιπόν, τη μοναδική στιγμή, όπου όσα σκέφτεσαι, ποθείς, νιώθεις, τα βλέπεις να παίρνουν σάρκα κι οστά μπροστά σου, θα γεννηθεί μέσα σου μια κρυφή ελπίδα, πως τη ζωή που θες, ίσως αύριο και να την αποκτήσεις.