Κάποια κενά μπορεί να τα γεμίσει μόνο ένας

Ακόμα ένα σαββατοκύριακο, το οποίο άφησες να περάσει ανεκμετάλλευτο. Δεν ήταν, ότι είχες πολλή δουλειά ούτε, ότι ο καιρός δε σε προϊδέαζε να βγεις έξω απ’ το σπίτι. Ήταν καθαρά δική σου επιλογή να μείνεις μέσα, αγκαλιά με το τηλεκοντρόλ ή τον υπολογιστή σου.

Ίσως και να θέλησες να βγεις, να πας μια βόλτα στην παραλία, να περπατήσεις στην άμμο και να απολαύσεις τη ζεστασιά του ανοιξιάτικου ήλιου. Ίσως, πάλι το βραδάκι, να είχες διάθεση για κινηματογράφο, για ένα τεράστιο κουτί ποπ κορν και μια ταινία, που από καιρό έχεις βάλει στο μάτι.

Παράπονα, εξάλλου, απ’ τη ζωή σου δεν έχεις, κατανοείς ότι οι εποχές είναι δύσκολες και μάλλον, θεωρείσαι τυχερός που τα οικονομικά σου σού επιτρέπουν και μια διασκέδαση παραπάνω. Το ίδιο ισχύει και για την υγεία σου, τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, τους φίλους και την οικογένειά σου. Κι ενώ τα έχεις όλα αυτά, ένα κενό υπάρχει ακόμα μέσα σου και σε τυραννάει.

Είναι η αίσθηση του ανικανοποίητου για ό,τι ζεις και κάνεις. Σαν να σου λείπει ένα κομμάτι και δεν μπορείς να ολοκληρώσεις το παζλ που χρόνια σε παιδεύει. Θεωρητικά τα έχεις όλα και πιθανόν να είσαι αχάριστος που σε εκείνη τη βόλτα στην παραλία θες ένα χέρι περασμένο στο δικό σου και μια συγκεκριμένη φιγούρα καθισμένη στο διπλανό κάθισμα της αίθουσα 7 του κινηματογράφου.

Όποιος άλλος και να έρθει, όποιο πρόσωπο και να δεις, απλά το αισθάνεσαι ξένο. Μπορεί κάποια στιγμή να γνώρισες άτομα που να σε έκαναν να νιώσεις καλά. Όμορφα κι έξυπνα, με ίδιες απόψεις και χιούμορ. Άτομα με κοινούς στόχους κι επιθυμίες, τα οποία ερωτεύτηκες και περάσατε μαζί στιγμές πάθους. Αυτά όμως, ήρθαν κι έφυγαν ή αν έχουν μείνει ακόμα, στέκονται δίπλα σου συνοδοιπόροι, δίχως, όμως, να σε αγγίζουν πραγματικά.

Κι αν ακόμα συνεχίζεις να ψάχνεις κι αν περιμένεις κάποιον να φανεί κι αναμένεις εξελίξεις και γεγονότα, αυτό συμβαίνει, γιατί δεν έχεις καταφέρει να ενωθείς με τον άνθρωπο εκείνον, τον ένα και μοναδικό, που προορίζεται για σένα.

Κάποιοι το αποκαλούν: «άλλο σου μισό», εγώ προτιμώ να το αναφέρω, ως πεπρωμένο απ’ το οποίο να ξεφύγεις σου είναι αδύνατον. Αυτός, που αν τον έχεις ήδη συναντήσει, έκανε την ψυχή σου να ξυπνήσει από ύπνο βαθύ και να απαιτήσει κάτι περισσότερο από εσένα.

Θα τον καταλάβεις και θα σιγουρευτείς γι’ αυτόν, όταν τον κοιτάξεις κι η μορφή του σου θυμίσει πολλά, δίχως να προσδιορίζεις το πότε και το πώς τον συνάντησες. Δε θα νιώσεις ένταση και πάθος, αλλά ανακούφιση, ενώ με κάθε εκπνοή σου θα διώχνεις τα άγχη και τις ανασφάλειες, που σε κρατούσαν δέσμιό τους για χρόνια.

Μέσα σου για πρώτη φορά θα αισθανθείς ήρεμος και προστατευμένος, δε θα έχεις πια τάσεις φυγής, ούτε θα ψάχνεις γύρω σου να βρεις κάτι πιο όμορφο, πιο εντυπωσιακό ή πιο ενδιαφέρον. Το κενό μέσα σου θα καλυφθεί μονομιάς. Απ’ τη στιγμή που θα βρεθεί ο θησαυρός σου, το κυνήγι του θα σταματήσει και κανένας γρίφος δε θα είναι ικανός να σε εμποδίσει.

ΥΓ. Πιθανόν, κάποιοι να απορρίψουν την ιδέα της αλληλοσυμπλήρωσης και του πεπρωμένου. Είναι οι ίδιοι εξάλλου, που συμβιβάστηκαν με ό,τι η ζωή τους έριξε στο δρόμο κι ικανοποιήθηκαν με όσα μπορούσαν τα χέρια τους να αγγίξουν και τα μάτια τους να δουν, χωρίς να δοκιμάσουν ούτε μια φορά να πετάξουν.