Κάποιοι πάντα θα πνίγονται σε μία κουταλιά νερό

Οι μέρες τρέχουν, άλλοτε περνούν γρήγορα και δεν προλαβαίνουμε να τις αντιληφθούμε κι άλλοτε τόσο αργά, που μία και μόνο φτάνει, για να μετρήσουμε τη ζωή μας ολόκληρη. Ο χρόνος είναι κάτι σχετικό, γιατί παρ’ όλο που μετριέται, η αντίληψή του είναι καθαρά υποκειμενική. Το πόσο γρήγορα ή αργά θα περάσει, αυτό θα εξαρτηθεί απ’ τα γεγονότα, τα οποία θα συμβούν κι αν αυτά μας επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά.

Οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια της ζωής μας εξάλλου, δε θα είχαν κανένα απολύτως νόημα αν ακολουθούσαν μια ρουτίνα, ένα πρόγραμμα, το οποίο θα λειτουργούσε άψογα και τίποτα αναπάντεχο δε θα συνέβαινε. Ίσως, τότε να γλιτώναμε από γκρίνιες και παράπονα, αλλά κι από όλους εκείνους τους φίλους, γνωστούς ή εχθρούς, οι οποίοι κάθε γεγονός το αντιμετωπίζουν σαν τη συντέλεια του κόσμου.

Φυσικά, δεν μπορούμε να είμαστε όλοι αισιόδοξοι, ούτε να έχουμε ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μας. Άνθρωποι είμαστε και λυγίζουμε και πέφτουμε κι υπάρχουν και γεγονότα που δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε. Όλοι μας χωρίς καμία εξαίρεση.

Η αντιμετώπιση, όμως, τουλάχιστον της πλειονότητας των γεγονότων, που μας βγάζουν εκτός πορείας είναι κάτι φυσικό κι επόμενο. Για τα άτομα, βέβαια, που υπερβάλουν είναι περισσότερο στάση ζωής παρά κακής διαχείρισης. Είναι εκείνα που με την παραμικρή δυσκολία πελαγώνουν, που με οτιδήποτε αλλάζει το πλάνο που έχουν στο μυαλό τους, σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

Οι μόνιμα γκρινιάρηδες και καταστροφολόγοι, οι οποίοι χρησιμοποιούν τη θετική ενέργεια ή τη γενικότερη στάση ζωής των άλλων, με σκοπό να καταλαγιάσουν τους δικούς τους φόβους. Μότο των ανθρώπων αυτών είναι το: «Γιατί σ’ εμένα;», θεωρώντας πως είναι καταραμένοι, πως κάτι έχουν πάνω τους σαν εκ γενετής σημάδι και τραβάνε τα άσχημα και τα δεινά της ζωής. Συγκρίνουν πάντα τον εαυτό τους με τους άλλους κι ως δια μαγείας φέρνουν πάντα σαν παράδειγμα ένα διάσημο, έναν επιχειρηματία, τον καλύτερο τους φίλο.

Ακόμα κι αν υπάρχει η πιθανότητα να έλκουν ή να έλκονται από άσχημα γεγονότα, αυτό πηγάζει απ’ τον τρόπο που τα διαχειρίζονται και τη μανία τους, να αποδείξουν πως στάθηκαν λιγότερο τυχεροί στη μέχρι τώρα πορεία της ζωής τους. Αγνοούν, βέβαια, το ρόλο που εκείνοι έπαιξαν, τις πράξεις τους, τα λόγια τους, τις επιλογές τους, που τους έκαναν να πάρουν άλλο δρόμο κι ύστερα να οδηγηθούν σε τέλμα.

Κι ακριβώς, επειδή δημιουργούν από μόνοι τους τα αδιέξοδα, δεν μπορούν να φτιάξουν ένα σχέδιο διαφυγής ή να οπλιστούν με θάρρος και θετική διάθεση. Σαν άλλοι τηλεοπτικοί μελλοντολόγοι προμηνύουν ένα άδοξο τέλος, κλαψουρίζοντας ή γκρινιάζοντας, ζητώντας βοήθεια. Φυσικά και θα τους βοηθήσεις, φυσικά και θα τρέξεις να καλύψεις ανασφάλειες και λάθη. Θα τους παρηγορήσεις και θα τους συμπαρασταθείς, μέχρι να έρθει η επόμενη στραβή και τα πράγματα να καταρρεύσουν πάλι.

Ένα πρόβλημα δίχως λύση είναι όλη τους η ύπαρξη, όχι γιατί δεν υπάρχει λύση, όχι γιατί δεν μπορείς εσύ να τη βρεις, αλλά γιατί οι ίδιοι δε θέλουν να τελειώσει η ανασφάλεια που νιώθουν κι η συμπαράσταση που τους παρέχεις.

ΥΓ. Εννοείται πως όταν κάποιος έχει ανάγκη, σπεύδουμε να τον βοηθήσουμε. Όταν, όμως, η ανάγκη του γίνεται εμμονή κι ένας φαύλος κύκλος ξεκινάει, τότε καταλήγεις να σπαταλάς ενέργεια τρέχοντας σε μια σκυταλοδρομία, η οποία ποτέ δε θα κερδηθεί.