Μεγαλώνοντας δύσκολα εμπιστευόμαστε νέες φιλίες

Αν το άρθρο αυτό ήταν ένας ύμνος στη φιλία, τότε θα μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον οι φιλίες των παιδικών μας χρόνων. Αυτές, που ξεκίνησαν στο σχολείο και μαζί τους κάναμε κοπάνες, χωρίσαμε άπειρες φορές το θρανίο, κλάψαμε μαζί και γελάσαμε παρέα και μάλιστα σε υπερβολικό πάντα βαθμό.

Τους φίλους αυτούς, τους εμπιστευτήκαμε, τους γνωρίσαμε απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη, πήγαμε τις πρώτες διακοπές μαζί τους και ξεκινήσαμε συνήθειες και παραδόσεις που μόνο μεταξύ μας σε κλειστό κύκλο αντιλαμβανόμαστε.

Όσοι από εμάς σπουδάσαμε, ανοίξαμε τον κύκλο μας ξανά, εξάλλου ήταν τόσο μεγάλη η λαχτάρα κι η επιθυμία μας να γνωρίσουμε καινούριο κόσμο, να δημιουργήσουμε καινούριες παρέες και να δείξουμε σε περισσότερα άτομα τον ενήλικο εαυτό μας, που σχεδόν κάθε γνωριμία τη βαφτίζαμε «φιλία ζωής» και νιώθαμε τυχεροί γιατί γύρω μας μαζεύαμε ανθρώπους, οι οποίοι μας καταλάβαιναν και ταυτίζονταν απόλυτα μαζί μας.

Παράλληλα, προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε φιλίες απ’ το σχολείο και να καλύψουμε αποστάσεις με τη βοήθεια της τεχνολογίας, αλλά και της έντονης θέλησής μας, να μη χάσει έδαφος καμία φιλία. Πιθανόν, κάποιοι να το πέτυχαν και να μη δημιουργήθηκαν αποστάσεις, οι οποίες να καλύφθηκαν με καινούρια άτομα.

Μέχρι, λοιπόν και το τέλος των σπουδών, οι κολλητοί είναι πολλοί κι οι παρέες μεγάλες, το τηλέφωνο και το facebook παίρνουν φωτιά και η κοινωνικότητά μας χτυπάει κόκκινο. Αργότερα, όμως, μόλις τα κοινά ενδιαφέροντα με τους «κολλητούς» μειωθούν κι η πραγματική ζωή ξεκινήσει, οι παρέες θα γίνουν μία κι οι φίλοι, γνωστοί.

Στο διάστημα αυτό, απ’ την εφηβεία μέχρι και το τέλος των σπουδών, όπου τουλάχιστον μια πενταετία θα έχει περάσει, θα έχουν μεσολαβήσει πολλά. Κάποιοι, θα προδώσουν κι άλλοι θα προδοθούν, κάποιοι θα επιλέξουν το συμφέρον του εαυτού τους και θα αδιαφορήσουν για τους άλλους, ενώ κάποιοι, θα συνεχίσουν να πιστεύουν σε φιλίες και δεσμούς.

Στην πλέον ενήλικη ζωή, τα προβλήματά σου θα διαφέρουν και τη μοναξιά σου θα την επιζητάς περισσότερες φορές από ό,τι στο παρελθόν. Τα μάτια σου θα έχουν δει πολλά κι οι εμπειρίες σου θα σε έχουν κάνει πιο καχύποπτο και λιγότερο ανοιχτό με τους ανθρώπους. Έχεις επιλέξει λίγους και καλούς φίλους. Εκείνους, που εμπιστεύεσαι απόλυτα, γιατί άντεξαν στο χρόνο και κέρδισαν τη θέση τους με την αξία τους.

Από εκεί και πέρα αρχίζεις να αναφέρεσαι σε γνωστούς, σε άτομα που χρησιμοποιείς και σε χρησιμοποιούν για να περάσετε καλά. Άτομα, τα οποία πιθανόν να γνώρισες στη δουλειά, σε κάποια δραστηριότητα, στο γυμναστήριο. Κι εκείνα, όπως κι εσύ έχουν τους δικούς τους φίλους και δεν επιθυμούν κάτι παραπάνω από μια καλή παρέα για να γεμίζουν ώρες και μέρες της ζωής τους.

Σπάνια θα τους εμπιστευτείς κι ακόμα πιο δύσκολα θα τους δώσεις περισσότερο απ’ το χρόνο σου, όχι, γιατί είναι κακοί άνθρωποι ή δεν το αξίζουν. Απλώς, δε θέλεις να ανοιχτείς και να αποδειχθεί λάθος ή να ακούσεις για προβλήματα που ήδη έχεις και στα οποία κι εσύ ακόμα δεν ξέρεις τις λύσεις. Τα παράπονα και τις συμβουλές σου τα κρατάς για εκείνα τα ξεχωριστά για εσένα άτομα, τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού σου.

ΥΓ. Δεν είναι κακό να διατηρείς τις επιφυλάξεις σου, να βαδίζεις σε στέρεο έδαφος και να αρνείσαι το καινούριο. Όμως, μερικές φορές υπάρχουν άτομα δίπλα μας που αν τους δώσουμε μια ευκαιρία, ίσως αποδειχθούν σύμμαχοι ζωής.